شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

نندیشم از کسی که به نادانی		با من رسن ز کینه کشان دارد
ابر سیاه را به هوا اندر		از غلغل سگان چه زیان دارد؟

 

[.ARMIN]

مردم سفله به سان گرسنه گربه		گاه بنالد به زار و گاه بخرد
تاش همی خوار داری و ندهی چیز		از تو چو فرزند مهربانت نبرد
راست چو چیزی به دست کرد و قوی گشت		گر تو بدو بنگری چو شیر بغرد

 

[.ARMIN]

این دهر باشگونه چو بستیزد		شیر ژیان به‌دام درآویزد
مرد دژ آگه آن بود و دانا		کز مکر او به وقت بپرهیزد
با آنک ازو جدا شود او فردا		امروز خود به طبع نیامیزد
زین زال دور باش که او دایم		چون گربه شوی جوید و برخیزد
از بهر چه دوی سپس جفتی		کو روز و شب همی ز تو بگریزد؟

 

[.ARMIN]

چو تنها بوی گربه‌ات مونس آید		به ویران درون جغد مسعود باشد
به از ترب پخته بود مرغ لاغر		به از کاه دود،ار چه بد، عود باشد

 

[.ARMIN]

ز بند آز بجز عاقلان نرسته‌ستند		دگر به تیغ طمع حلق خویش خسته‌ستند
طمع ببر تو ز بیشی که جمله بی طمعان		ز دست بند ستمگاره دهر جسته‌ستند
گوزن و گور که استام زر نمی‌جویند		زقید و بند و غل و برنشست رسته‌ستند
و گر بر اسپ ستام است، لاجرم گردنش		چو بندگان ذلیل و حقیر بسته‌ستند
پراپرند زطمع بازو، جغدکان بی‌رنج		نشسته‌اند ازیشان طمع گسسته‌ستند

 

[.ARMIN]

از بهر چه این خر رمه بی‌بند و فسارند؟		یک ذره نسنجند اگر بیست هزارند
گفتن نتوانند، چو گوئی ننیوشند		کز خمر جهالت همه سر پر ز خمارند
ارز سخن خوب خردمندان دانند		کز خاطر خود ریگ بیابان بشمارند
مشک است سخن نافه‌ی او خاطر دانا		معنی بود آن مشک که از نافه برآرند
مر جاهل را نبود اندازه‌ی عالم		صد مرغ یله قیمت یک باز ندارند

 

[.ARMIN]

وعده‌ی این چرخ همه باد بود		وعده رطب کرد و فرستاد تود
باد شمر کار جهان را که نیست		تار جهان را بجز از باد پود
دانا داند که ندارد به طبع		آتش او جز که ز بیداد دود
زود بیفگن ز دلت بند آز		تا شوی از بندگی آزاد زود
جان تو مایه است و تنت سود کرد		سود به مایه همی آباد بود
مایه نگه‌دار به دین و مخور		انده این سود مپرساد سود
بس که نوشتی و نویساد از آنچ		نیز چنین کس منویساد سود

 

[.ARMIN]

فرو مایه چون سیر خورده بباشد		همه عیب جوید همه شر کاود
فرومایه آن به که بد حال باشد		ازیرا سیه سار پی برنتاود

 

[.ARMIN]

گویمت چگونه شود زنده کو هلاک شود:		آب باز آب شود خاک باز خاک شود
جانش زی فراز شود تنش زی مغاک شود		تن سوی پلید شود پاک باز پاک شود

 

[.ARMIN]

بر دشمنی دشمنت چو دیدی		فعلش، نه نشان و نه داغ باید
اقرار بسی برتر از گواهان		با روز همی چه چراغ باید؟