شعرکده غمکده

.ARMIN · 7/4/20

چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟		به بستان جامه‌ی زربفت بدریدند خوبانش
منقش جامه‌هاشان را که‌شان پوشید فروردین		فرو شست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش
همانا با خزان گل را به بستان عهد و پیمان بود		که پنهان شد چو بدگوهر خزان بشکست پیمانش
ز سر بنهاد شاخ گل به باغ آن تاج پر درش		به رخ بر بست خورشید آن نقاب خز خلقانش
همان که سر که پوشیدش به دیبا باد نوروزی		خزانی باد پنهان کرد در محلوج کوهانش
یکی گردنده گوئی بر شد از دریا سوی گردون		که جز کافور و مروارید و گوهر نیست...

.ARMIN · 7/4/20

نگذاشت خواهد ایدرش		بر رغم او صورت گرش
جز خاک هرگز کی خورد		آن را که خاک آمد خورش
فرزند این دهر آمده‌است		این شخص منکر منظرش
چون گربه مر فرزند را		می خورد خواهد مادرش
کردند وعده‌ش دیگری		به زین نیامد باورش
از غدر ترساند همی		پر غدر دهر کافرش
گوید به نسیه نقد ند		هد هر که نیک است اخترش
با زرق بفروشد تنش		در دام خویش آرد سرش
جز غدر ناید زین جهان		زنهار ناصح...

.ARMIN · 7/4/20

صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش		پیش این عیب سلیم است بلاها و عناش
گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان		همه عیبش هنرستی سوی دانا به بقاش
فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل		سوی او می به بقا ماند ازیرا که فناش
کس جهان را به بقا تهمت بیهوده نکرد		که جهان جز به فنا کرد مکافات و جزاش
او همی گوید ما را که بقا نیست مرا		سخنش بشنو اگر چند که نرم است آواش
گرچه بسیار دهد شاد نبایدت شدن		به عطاهاش که جز عاریتی نیست عطاش
روز پر نور و بها هست ولیکن پس...

.ARMIN · 7/4/20

چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟		زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش
بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد		بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش
تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت		بر بست زبان از طرب لحن غوانیش
شرمنده شد از باد سحر گلبن عریان		وز آب روان شرمش بربود روانیش
کهسار که چون رزمه‌ی بزاز بد اکنون		گر بنگری از کلبه‌ی نداف ندانیش
چون زر مزور نگر آن لعل بدخشیش		چون چادر گازر نگر آن برد یمانیش
بس باد جهد سرد ز که لاجرم اکنون		چون پیر که یاد آیدش از روز...

.ARMIN · 7/4/20

گردش این گنبد و مکر و دهاش		گرد بر آرد همی از اولیاش
کینه نجوید مگر از دوستان		برچه نهادی تو الهی بناش؟
گرچه جفا دارد با عاقلان		زشت نگویند ز بهر تراش
هر که مرو را کند این دردمند		کرد نداند به جهان کس داوش
سخت دو روی است ندانم همی		دشمنش از دوست نه روی از قفاش
گر به من از دهر جفائی رسد		نیز رسیده‌است بدو خود جفاش
هر که جفا جوید بر خویشتن		چشم که دارد مگر ابله وفاش؟
این همه آرایش باغ بهار		بینی وین...

.ARMIN · 7/4/20

بفریفت این زمان چو آهرمنش		تا همچو موم نرم کند آهنش
هرکو به گرد این زن پرمکر گشت		گر ز آهنست نرم کند گردنش
گر خیر خیر کرد نخواهی ستم		بر خویشتن حذر کن ازین بد کنش
این دهر بی‌وفا که نزاید هگرز		جز شر و شور از شب آبستنش
ایمن مشو زکینه‌ی او ای پسر		هرچند شادمان بود و خوش‌منش
بر روی بی‌خرد نبود شرم و آب		پرهیز کن مگرد به پیرامنش
از تن به تیغ تیز جدا کرده به		آن سر که باک نیستش از سرزنش
چون مرد شوربخت شد و روز...

.ARMIN · 7/4/20

وبال است بر مرد عمر درازش		چو عمر درازش فزود اندر آزش
سوی چشمه‌ی شوربختی شتابد		کرا آز باشد دلیل و نهازش
هر آن ناز کغاز او آز باشد		مدارش به ناز و مخوان جز نیازش
به نازی کزو دیگری رنجه گردد		چه نازی که ناید بدین هیچ آزش؟
به خواب اندر است، ای برادر، ستمگر		چه غره شده‌ستی بدان چشم بازش؟
کرا در زیان کسان سود باشد		نداند خردمند باز از گرازش
مکن چشم بر بد کنش بازو گردش		مگرد و مشو تا توانی فرازش
که در مهر او کینه بسته است...

.ARMIN · 7/4/20

هر کس به نسب نیک ندانی و به آلش		بر نسبت او نیست گوا به ز فعالش
زیرا که درختی که مر او را نشناسند		بارش خبر آرد که چه بوده است نهالش
قول تو چه بار است و تو پربار درختی		آباد درختی که چو خرماست مقالش!
فضل و ادب مرد مهین نسبت اوی است		شاید که نپرسی ز پدر وز عم خالش
از کوزه چو آب خوش خوردی نبود باک		گر چون خز ادکن نبود نرم سفالش
در حکمت و علم است جمال تن مردم		نه در حشم و اسپ و جمال است جمالش
آنجا که سخن دان بگشاید در منطق		از مرد سخن هرگز...

.ARMIN · 7/4/20

ای خفته همه عمر و شده خیره و مدهوش		وز عمر و جهان بهره‌ی خود کرده فراموش
هر گه که همیشه دل تو بیهش و خفته است		بیدار چه سود است تو را چشم چو خرگوش؟
این دهر نهنگ است، فرو خواهد خوردنت		فتنه چه شدی خیره تو بر صورت نیکوش؟
بیدار شو از خواب و نگه کن که دگر بار		بیدار شد این دهر شده بیهش و مدهوش
باغی که بد از برف چو گنجینه نداف		بنگرش به دیبای مخلق شده چون شوش
وین کوه برهنه شده را باز نگه کن		افگنده پرندین سلبی بر کتف و دوش
بربسته گل از ششتری سبز...

.ARMIN · 7/4/20

جهان را دگرگونه شد کارو بارش		برو مهربان گشت صورت نگارش
به دیبا بپوشید نوروز رویش		به لولو بشست ابر گرد از عذارش
به نیسان همی قرطه‌ی سبز پوشد		درختی که آبان برون کرد ازارش
گهی در بارد گهی عذر خواهد		همان ابر بدخوی کافور بارش
که کرد این کرامت همان بوستان را		که بهمن همی داشتی زارو خوارش؟
پر از حلقه شد زلفک مشک بیدش		پر از در شهوار شد گوشوارش
به صحرا بگسترد نیسان بساطی		که یاقوت پود است و پیروزه تارش
گر ارتنگ خواهی به...

شعرکده غمکده

گزینه‌های بیشتر

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده ** غمکده **

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده غمکده