شعرکده غمکده

.ARMIN · 14/4/20

ای بگرفته از وفا گوشه کران چرا چرا		بر من خسته کرده‌ای روی گران چرا چرا
بر دل من که جای تست کارگه وفای تست		هر نفسی همی‌زنی زخم سنان چرا چرا
گوهر نو به گوهری برد سبق ز مشتری		جان و جهان همی‌بری جان و جهان چرا چرا
چشمه خضر و کوثری ز آب حیات خوشتری		ز آتش هجر تو منم خشک دهان چرا چرا
مهر تو جان نهان بود مهر تو بی‌نشان بود		در دل من ز بهر تو نقش و نشان چرا چرا
گفت که جان جان منم دیدن جان طمع مکن		ای بنموده روی تو صورت جان چرا چرا
ای تو به نور مستقل وی ز تو...

.ARMIN · 14/4/20

گر تو ملولی ای پدر جانب یار من بیا		تا که بهار جان‌ها تازه کند دل تو را
بوی سلام یار من لخلخه بهار من		باغ و گل و ثمار من آرد سوی جان صبا
مستی و طرفه مستیی هستی و طرفه هستیی		ملک و درازدستیی نعره زنان که الصلا
پای بکوب و دست زن دست در آن دو شست زن		پیش دو نرگس خوشش کشته نگر دل مرا
زنده به عشق سرکشم بینی جان چرا کشم		پهلوی یار خود خوشم یاوه چرا روم چرا
جان چو سوی وطن رود آب به جوی من رود		تا سوی گولخن رود طبع خسیس ژاژخا
دیدن خسرو زمن شعشعه عقار...

.ARMIN · 14/4/20

چون همه عشق روی تست جمله رضای نفس ما		کفر شدست لاجرم ترک هوای نفس ما
چونک به عشق زنده شد قصد غزاش چون کنم		غمزه خونی تو شد حج و غزای نفس ما
نیست ز نفس ما مگر نقش و نشان سایه‌ای		چون به خم دو زلف تست مسکن و جای نفس ما
عشق فروخت آتشی کب حیات از او خجل		پرس که از برای که آن ز برای نفس ما
هژده هزار عالم عیش و مراد عرضه شد		جز به جمال تو نبود جوشش و رای نفس ما
دوزخ جای کافران جنت جای ممنان		عشق برای عاشقان محو سزای نفس ما
اصل حقیقت وفا سر خلاصه...

.ARMIN · 15/4/20

هلا ای زهره زهرا بکش آن گوش زهرا را		تقاضایی نهادستی در این جذبه دل ما را
منم ناکام کام تو برای صید و دام تو		گهی بر رکن بام تو گهی بگرفته صحرا را
چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره		چه داند یوسف مصری نتیجه شور و غوغا را
گریبان گیر و این جا کش کسی را که تو خواهی خوش		که من دامم تو صیادی چه پنهان صنعتی یارا
چو شهر لوط ویرانم چو چشم لوط حیرانم		سبب خواهم که واپرسم ندارم زهره و یارا
اگر عطار عاشق بد سنایی شاه و فایق بد		نه اینم من نه آنم من که گم کردم سر و پا را

...

.ARMIN · 15/4/20

بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را		از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را
زبان سوسن از ساقی کرامت‌های مستان گفت		شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را
ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل		چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را
ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی		چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را
سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند		چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را
درون مجمر دل‌ها سپند و عود می‌سوزد		که سرمای فراق او زکام آورد مستان را

...

.ARMIN · 15/4/20

چه چیزست آنک عکس او حلاوت داد صورت را		چو آن پنهان شود گویی که دیوی زاد صورت را
چو بر صورت زند یک دم ز عشق آید جهان برهم		چو پنهان شد درآید غم نبینی شاد صورت را
اگر آن خود همین جانست چرا بعضی گران جانست		بسی جانی که چون آتش دهد بر باد صورت را
وگر عقلست آن پرفن چرا عقلی بود دشمن		که مکر عقل بد در تن کند بنیاد صورت را
چه داند عقل کژخوانش مپرس از وی مرنجانش		همان لطف و همان دانش کند استاد صورت را
زهی لطف و زهی نوری زهی حاضر زهی دوری		چنین پیدا و مستوری کند منقاد صورت را

...

.ARMIN · 15/4/20

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا		تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا
تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد		تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا
بود عاشق فراق اندر چو اسمی خالی از معنی		ولی معنی چو معشوقی فراغت دارد از اسما
تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می‌خواهی		بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده‌ام تنها
ایا شاهنشه قاهر چه قحط رحمتست آخر		دمی که تو نه‌ای حاضر گرفت آتش چنین بالا
اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند		کز آتش هر که گل چیند دهد آتش...

.ARMIN · 15/4/20

تو را ساقی جان گوید برای ننگ و نامی را		فرومگذار در مجلس چنین اشگرف جامی را
ز خون ما قصاصت را بجو این دم خلاصت را		مهل ساقی خاصت را برای خاص و عامی را
بکش جام جلالی را فدا کن نفس و مالی را		مشو سخره حلالی را مخوان باده حرامی را
غلط کردار نادانی همه نامیست یا نانی		تو را چون پخته شد جانی مگیر ای پخته خامی را
کسی کز نام می‌لافد بهل کز غصه بشکافد		چو آن مرغی که می‌بافد به گرد خویش دامی را
در این دام و در این دانه مجو جز عشق جانانه		مگو از چرخ وز خانه تو دیده گیر بامی را

...

.ARMIN · 15/4/20

از آن مایی ای مولا اگر امروز اگر فردا		شب و روزم ز تو روشن زهی رعنا زهی زیبا
تو پاک پاکی از صورت ولیک از پرتو نورت		نمایی صورتی هر دم چه باحسن و چه بابالا
چو ابرو را چنین کردی چه صورت‌های چین کردی		مرا بی‌عقل و دین کردی بر آن نقش و بر آن حورا
مرا گویی چه عشقست این که نی بالا نه پستست این		چه صیدی بی ز شستست این درون موج این دریا
ایا معشوق هر قدسی چو می‌دانی چه می‌پرسی		که سر عرش و صد کرسی ز تو ظاهر شود پیدا
زدی در من یکی آتش که شد جان مرا مفرش		که تا آتش شود گل خوش که تا...

.ARMIN · 15/4/20

چو شست عشق در جانم شناسا گشت شستش را		به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را
به گوش دل بگفت اقبال رست آن جان به عشق ما		بکرد این دل هزاران جان نثار آن گفت رستش را
ز غیرت چونک جان افتاد گفت اقبال هم نجهد		نشستست این دل و جانم همی‌پاید نجستش را
چو اندر نیستی هستست و در هستی نباشد هست		بیامد آتشی در جان بسوزانید هستش را
برات عمر جان اقبال چون برخواند پنجه شصت		تراشید و ابد بنوشت بر طومار شصتش را
خدیو روح شمس الدین که از بسیاری رفعت		نداند جبرئیل وحی خود جای نشستش را

...

شعرکده غمکده

گزینه‌های بیشتر

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده ** غمکده **

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده غمکده