شعرکده غمکده

.ARMIN · 17/4/20

...

.ARMIN · 17/4/20

.ARMIN · 17/4/20

.ARMIN · 17/4/20

.ARMIN · 17/4/20

.ARMIN · 17/4/20

از بس که ریخت جرعه بر خاک ما ز بالا		هر ذره خاک ما را آورد در علالا
سینه شکاف گشته دل عشق باف گشته		چون شیشه صاف گشته از جام حق تعالی
اشکوفه‌ها شکفته وز چشم بد نهفته		غیرت مرا بگفته می خور دهان میالا
ای جان چو رو نمودی جان و دلم ربودی		چون مشتری تو بودی قیمت گرفت کالا
ابرت نبات بارد جورت حیات آرد		درد تو خوش گوارد تو درد را مپالا
ای عشق با توستم وز باده تو مستم		وز تو بلند و پستم وقت دنا تدلی
ماهت چگونه خوانم مه رنج دق دارد		سروت اگر...

.ARMIN · 17/4/20

ای میرآب بگشا آن چشمه روان را		تا چشم‌ها گشاید ز اشکوفه بوستان را
آب حیات لطفت در ظلمت دو چشم است		زان مردمک چو دریا کردست دیدگان را
هرگز کسی نرقصد تا لطف تو نبیند		کاندر شکم ز لطفت رقص است کودکان را
اندر شکم چه باشد و اندر عدم چه باشد		کاندر لحد ز نورت رقص است استخوان را
بر پرده‌های دنیا بسیار رقص کردیم		چابک شوید یاران مر رقص آن جهان را
جان‌ها چو می‌برقصد با کندهای قالب		خاصه چو بسکلاند این کنده گران را
پس ز اول ولادت بودیم پای کوبان

...

.ARMIN · 17/4/20

از سینه پاک کردم افکار فلسفی را		در دیده جای کردم اشکال یوسفی را
نادر جمال باید کاندر زبان نیاید		تا سجده راست آید مر آدم صفی را
طوری چگونه طوری نوری چگونه نوری		هر لحظه نور بخشد صد شمع منطفی را
خورشید چون برآید هر ذره رو نماید		نوری دگر بباید ذرات مختفی را
اصل وجودها او دریای جودها او		چون صید می‌کند او اشیاء منتفی را
این جا کسیست پنهان خود را مگیر تنها		بس تیز گوش دارد مگشا به بد زبان را

.ARMIN · 17/4/20

بر چشمه ضمیرت کرد آن پری وثاقی		هر صورت خیالت از وی شدست پیدا
هر جا که چشمه باشد باشد مقام پریان		بااحتیاط باید بودن تو را در آن جا
این پنج چشمه حس تا بر تنت روانست		ز اشراق آن پری دان گه بسته گاه مجری
وان پنج حس باطن چون وهم و چون تصور		هم پنج چشمه می‌دان پویان به سوی مرعی
هر چشمه را دو مشرف پنجاه میرابند		صورت به تو نمایند اندر زمان اجلا
زخمت رسد ز پریان گر باادب نباشی		کاین گونه شهره پریان تندند و بی‌محابا
تقدیر می‌فریبد تدبیر را که...

.ARMIN · 17/4/20

آمد بهار جان‌ها ای شاخ تر به رقص آ		چون یوسف اندرآمد مصر و شکر به رقص آ
ای شاه عشق پرور مانند شیر مادر		ای شیرجوش دررو جان پدر به رقص آ
چوگان زلف دیدی چون گوی دررسیدی		از پا و سر بریدی بی‌پا و سر به رقص آ
تیغی به دست خونی آمد مرا که چونی		گفتم بیا که خیر است گفتا نه شر به رقص آ
از عشق تاجداران در چرخ او چو باران		آن جا قبا چه باشد ای خوش کمر به رقص آ
ای م**س.ت هست گشته بر تو فنا نبشته		رقعه فنا رسیده بهر سفر به رقص آ
در دست جام باده آمد بتم...

شعرکده ** غمکده **