شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

ای زندگانی بخش من ، لعل شکر گفتار تو		در آرزوی مردنم ، از حسرت دیدار تو
معذوری از زلف سیه، پوشی بران روی چو مه		سیری ندارد هیچگه، خون دیده از دیدار تو
گیرم ترا زین چشم تر ، دشوار می‌آید نظر		بیرون کنم دیده زسر ،آسان کنم دشوار تو
زین پس به خوبان ننگرم ، در کوی ایشان نگذرم		گر هیچ یک ره جان برم، از غمزه‌ی خون‌خوار تو
در کوی تو بر هر دری ، افتاده می بینم سری		این نیست کار دیگری ، این کار تست این کار تو

 

[.ARMIN]

برگ ریز آمد و برگ گل و گلزار برفت		سرخ روئی ز رخ لاله و گلنار برفت
سرو بشکست و سمن زرد شد و نرگس خفت		گو برو این همه چون از بر من یار برفت
نزد من ، باد خزان، دوش ، غبار آلوده		آمد و گفت که سر و تو ز گلزار برفت
خواستم تا روم اندر طلب رفته‌ی خویش		یادم آمد رخ او ،پای من از کار برفت
خون دل گر چه که بسیار برفت اندک ماند		صبر هر چند که بود اندک و بسیار برفت

 

[.ARMIN]

تیغ بر گیر تاز سر برهم		تیر بکشای کز نظر برهم
آشکارم بکش که تا باری		هم زسر هم ز درد سر برهم
با خودم جرعه ببخش از لب		تاازین عقل حیله گر برهم
بیتو دایم چگونه باید زیست		اگر از مرگ پیش‌تر برهم
گفتی‌ام ، خوش بزی و عشق مباز!		زنده از دست تو اگر برهم
جور کردی ، به آه رخصت ده		بو که از سوزش جگر برهم

 

[.ARMIN]

به باغ سایه‌ی بیدست و آب در سایه		ازین سپس من و جانان و خواب در سایه
به بانگ نوش، مگر ساقیم کند بیدار		چو خفته باشم و م**س.ت و خراب در سایه
به سایه خفته بدم دی که یار آمد و گفت		چه خفته‌ای که رسید آفتاب در سایه
هوای گرم و تو نازک، برون مرو جانا		بنوش با من صهبای ناب در سایه
بگفت خسرو بگشای زلف تا شیند		حریف و مطرب و چنگ و رباب درسایه

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد		آرزومند نگاری به نگاری برسد
دیده بر روی چو گل بندد نبود خبرش		گر چه در دیده ز نوک مژه خاری برسد
لذت و صل نداند مگر آن سوخته‌ای		که پس از دوری بسیار به یاری برسد
قیمت گل نشناسد مگر آن مرغ اسیر		که خزان دیده بود پس به بهاری برسد

 

[.ARMIN]

آرام جانم میرود، جان را صبوری چون بود		آنکس شنا سد حال من ، کاو همچو من در خون بود
رنجم مبادا بر تنی ، چون من مبادا دشمنی		من دانم و همچون منی ، کاندوه دوری چون بود
زلفش که در جانم گزد، چون مار پنهانم گزد		ماری کزینسانم گزد، کی در خور افسون بود
لیلی و موی مشک بو، آنکس که دیده مو به مو		دانم که زنجیر از چه رو، در گردن مجنون بود

 

[.ARMIN]

سخت دشوار ست تنها ماندن از دلدار خویش		با که گویم حال تنها ماندن دشوار خویش
مرده را حسرت زمردن نیست هست از بهر آنکه		باز می‌گیرند زوهم صحبتان دیدار خویش
هر که روزی ناوکی خوردست او داند که چیست		درد مجروحی که نالد از دل افگار خویش
راز با دیوار هم گفتن نمی آرم ازانک		گوشها می‌بینم از هر سو پس دیوار خویش
گفته‌ای گه گه که خواهم کرد کارت را به هجر		کار من کردی و کردی ، عاقبت آن کار خویش
خسروا پهلوی‌من شین ساعتی دل ده مرا		زانکه دل می‌افتدم از گریه‌های زار خویش

 

[.ARMIN]

نامه تمام گشت ، به جانان که می‌برد؟		پیغام کالبد به سوی جان که می برد؟
این خط پر ز مهر به دلبر که می‌دهد؟		وین دردسر به مهر به درمان که می‌برد؟
این نامه نیست پیرهن کاغذین ماست		پرخون زدست هجر، به جانان که می برد؟
جانان مرا به هجر تو هر مونسی که هست		غم می برد ولی غم هجران که می برد؟
گفتی نگاهدار به فرمان خویش دل		دارم ولی بگوی که فرمان که می‌برد؟
دردا که دل ز خسرو بیچاره می‌رود		واگاه نی ز بردن دل ، آن که می‌برد!

 

[.ARMIN]

خوش خلعتی است جسم ولی استوار نیست		خوش حالتی است عمر ولی پایدار نیست
خوش منزلی است عرصه‌ی روی زمین دریغ		کانجا مجال عیش و مقام قرار نیست
دل در جهان مبند که کس را ازین عروس		جز آب دیده خون جگر در کنار نیست
غره مشو ز جاه مجازی به اعتبار		کاین جاه را به نزد خدا اعتبار نیست
زنهار اختیار مکن بهر منزلی		کانجا بدست هیچکس اختیار نیست

 

[.ARMIN]

مرد همه جا سر کار به		شخص معطل خجل وخوار به
بهره‌ی مقصود چو بی رنج نیست		کاهل بیکار به پیکار به
مرد که شبلی نشود گاه کار		زو سگ بازار به مقدار به ...
زان تن کاهل که گل نازکست		خارکش سوخته صد بار به ...
سرعت جاهل که سبک شد به راه		از کسل حامل اسفار به ...
دل که به گل ماند نیامد برون		سنگ گر انست به دیوار به
پیر کمان پشت به عزلت نشست		پورشتابنده به بلغار به ...
وانکه جوانیش زپیری به است		خلوتش از صحبت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.