شعرکده غمکده

.ARMIN · 30/4/20

کوس شه خالی و بانک غلغلش درد سر است		هر که قانع شد به خشک و ترشه‌ی بحر وبر است
تا ز هر بادی به جنبی ، پا به دامن کش چو کوه		کادمی مشتی غبار و عمر باد صرصر است
شکرگو ، ار فقر نفست را کشد ، زیرا خلیل		چون تبر برداشت منت بر بتان آذر است
دولت آن نبود که سلطان را پرستی چون سگان		خدمت درویش کن کاین مایه فراذ فرتر است
مرد بینا در گلیم و پادشاه عالم است		تیغ خفته در نیام و پاسبان کشور است
پیر ار از نامردای رگ چو پیدا شد ز پوست		بهر تعلیم مریدان، راستی را مسطر است

...

.ARMIN · 30/4/20

زهی ملک خوش چون دو سلطان یکی شد		زهی عهد خوش چون دو پیمان یکی شد
دو چتر از دو سو سر برآورد از در		زمین زان دوابر در افشان یکی شد
پسر بادشاه و پدر نیرسلطان		کنون ملک بین چون دو سلطان یکی شد
ز بهر جهان داری و بادشاهی		جهان‌را دو شاه جهانبان یکی شد
یکی ناصر عهد محمود سلطان		که فرمانش در چار ارکان یکی شد
دگر شه معز جهان کیقبادی		که در ضبطش ایران و توران یکی شد
به دیو و پری گوی، ای بادکاینک		دو وارث به ملک سلیمان یکی شد

...

.ARMIN · 30/4/20

منت ایزد را که شه بر تخت سلطانی نشست		در دماغ سلطنت باد سلیمانی نشست
شه معزالدین و الدنیا که از دیوان غیب		نام او برنامه‌ی دولت به عنوانی نشست
کیقباد ، آن گوهر تاج کیان کز زخم تیغ		باج ایران بستد و برتخت تورانی نشست
چون به تخت سلطنت بنشستی از حکم ازل		تا ابد بنشین که آنجا هم تو میدانی نشست
زان کمرهای مرصع کز تو بر بستند خلق		هر بزرگی تا کمر در گوهر کانی نشست
ابر صد بار آبروی خویش را بر خاک ریخت		پیش ابر دست تو کاندر در افشانی نشست
بر در قصر چو فردوس تو...

.ARMIN · 30/4/20

شکر گویم که به توفیق خداوند جهان		بر سر نامه ز توحید نوشتم عنوان
نام این نامه‌ی والاست «قران السعدین»		کز بلندیش به سعدین سپهر ست قران
در تضرع به در حق که گنهکاران را		داد باران گنه شوی ز عین غفران
نعت سلطان رسل ، آنکه مسیحا به درش		پرده داری ست نشسته ز پس شاد روان
و صف معراج پیمبر که به شب روشن شد		سراسری ش ز زلف سیه مشک فشان
مدحت شاه که نامش به فلک رفته چنانک		نقش آن داغ شده خنگ فلک را بر ران
در خطاب شه عالم چو به سلک خدمتش		آیم و این...

.ARMIN · 30/4/20

صفت چتر که سبزست ز سرسبزی شاه		برگ نیلوفری اندر سر دریای روان
صفت چتر که گل گز شده از گل گز او		بر سرشاه ز گل سایه کند تابستان
وصف در باش که نزدیک شد از هیبت شاه		گنگ ماندست زحیرت نکند کار زبان
صفت تیغ که با خصم نیامش گوید		که زبهر تو فرو چند برم آب دهان
صفت چرخ کمائی که به بازوی شه است		نیم چرخ ست که او نام نهاده ست کمان
صفت تیر که بارانش به غایت سخت ست		سخت بارانی در تیرمه و درنیسان
صفت رایت لعل و سیه‌اندر سر شاه		گشته خورشید میان شفق...

.ARMIN · 30/4/20

صفت بیره‌ی تنبول که نزد همه خلق		به ازان نیست نباتی به همه هندوستان
صفت نغمه گری‌های زنان مطرب		که بسی لحن کند زهره چو گیرند الحان
صفت تاج مکلل که پسر یافت زشاه		آن پسر کز سرکس تاج ستد از خاقان
صفت تخت که همچون فلک ثابته بود		واز شه شرق به خورشید شرف داد مکان
صفت پیل که شه داد به فرزند عزیز		که شد از جنبش او کوه چو دریا لرزان
صفت صبح و کلاه سیاه و چتر سپید		رفتن شه به پدر روز و شب نور افشان
صفت چشمه‌ی خورشید به دریای سپهر		که کند پرتو...

.ARMIN · 30/4/20

گلخنی کرد به شاهی نگاه		رفت دلش در خم گیسوی شاه
شه چو به گرما به رسیدی فراز		سوخته برویش برابر نماز
در رخ شه دیدی و بگریستی		گاه به مردی و گهی زیستی
شاه در و دید و دریافتی		در دل از آن سوز اثر یافتی
کردی از آن گریه‌ی دزدیده جوش		خنده‌ی دزدیده نهفتی بنوش
روزی از آن غم که غانش گرفت		جذبه‌ی عاشق رگ جانش گرفت
رخش ز گرما به دگر سوی تافت		گرم سوی گلخنی خود شتافت
گلخنی سوخته کان سوی دید		تاب نیاورد چو آن...

.ARMIN · 30/4/20

از پی میراث یکی خشم ناک		ریخت به کین خون برادر به خاک
تیغ به خون شسته ز پهنای دست		پیش در میر ولایت گذشت
دید دو برنای چو سرو بلند		یافته ز آسیب گناهی گزند
تیغ برآورده سیاست گری		تا به هر آسیب رباید سری
کرد یکی از جگر مهر زای		روی به سیاف که بهر خدای
گردن من زن قدری پیشتر		کو زید از من قدری بیشتر
وان دگرش گفت که بفگن سرم		تا مرم و مردن او ننگرم
هر یک ازین گونه در آن دستبرد		جان ز برای دگری...

.ARMIN · 30/4/20

کعبه روی چند به گرمای تیز		تشنه فتادند به دشت حجیز
چون به قدم طاقت گامی نماند		خون به حد جرعه به جامی نماند
بر تل تفسیده قضا می‌زدند		ز انده مردن سر و پا می‌زدند
دود اجل خاست ز هر بندشان		بی خودی از پای در افگندشان
ناگه از اطراف بیابان و دشت		ناقه سواری سوی ایشان گذشت
سوزش‌شان دید درونش بسوخت		از تف هر سوخته خونش بسوخت
گریه‌کنان آمد از اشتر فرود		بر سر هر تشنه روان کرد رود
شربتی از مطهره در طاس ریخت

...

.ARMIN · 1/5/20

پیوسته حدیث من به گوشت بادا		قوتم ز لب شکر فروشت بادا
بی‌من چو ش*ر..اب ناب گیری در دست		شرمت بادا ولیک نوشت بادا

□

ای هجر مگر نهایتی نیست ترا		وی وعده‌ی وصل غایتی نیست ترا
ای عشق مرا به صد هزاران زاری		کشتی و جز این کفایتی نیست ترا

□

نه صبر به گوشه‌ای نشاند ما را		نه عقل به کام دل رساند ما را
چون یار ز پیش می‌براند ما را		کو مرگ که زین باز رهاند ما را

...

شعرکده غمکده

گزینه‌های بیشتر

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده ** غمکده **

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده غمکده