| یار با من چون سر یاری نداشت | ذره‌ای در دل وفاداری نداشت | |
| عاشقان بسیار دیدم در جهان | هیچ‌کس کس را بدین خواری نداشت | |
| جان به ترک دل بگفت از بیم هجر | طاقت چندین جگرخواری نداشت | |
| تا پدید آمد ش*ر..اب عشق تو | هیچ عاشق برگ هشیاری نداشت | |
| دل ز بی‌صبری همی زد لاف عشق | گفت دارم صبر پنداری نداشت | |
| بار وصلش در جهان نگشاد کس | کاندرو در هجر سرباری نداشت | |
| درد چشم من فزون شد بهر آنک | توتیای از صبر پنداری نداشت |
| رایت حسن تو از مه برگذشت | با من این جور تو از حد درگذشت | |
| آتش هجر توام خوش خوش بسوخت | آب اندوه توام از سر گذشت | |
| نگذرد بر هیچ کس از عاشقان | آنچ دوش از عشق بر چاکر گذشت | |
| گریه‌ی من شور در عالم فکند | ناله‌ی من از فلک برتر گذشت | |
| دوش باز آمد خیالت پیش من | حال من چون دید از من درگذشت | |
| دیده‌ام در پای او گوهر فشاند | تا چو می‌بگذشت بر گوهر گذشت | |
| درگذشت اشک من از یاقوت سرخ | گرچه در زردی رخم از زر گذشت | |
| پایه‌ی حسنت به هر شهری... |
| یار ما را به هیچ برنگرفت | وانچه گفتیم هیچ درنگرفت | |
| پرده‌ی ما دریده گشت و هنوز | پرده از روی کار برنگرفت | |
| درنیامد ز راه دیده به دل | تا دل از راه سینه برنگرفت | |
| خدمت ما بجز هبا نشمرد | صحبت ما بجز هدر نگرفت | |
| جز وفا سیرت دلم نگذاشت | جز جفا عادتی دگر نگرفت | |
| هیچ روزی مرا به سر نامد | که دلم عشق او از سر نگرفت |
| از بس که کشیدم از تو بیداد | از دست تو آمدم به فریاد | |
| فریاد از آن کنم که آمد | بر من ز تو ای نگار بیداد | |
| داد از دل پر طمع چه دارم | بر خیر چرا کنم سر از داد | |
| مردی چه طلب کنم ز آتش | نرمی چه طلب کنم ز پولاد | |
| شادی ز دل منست غمگین | در عشق تو ای بت پری‌زاد | |
| هرگز دل من مباد بی‌غم | گر تو به غم دل منی شاد | |
| من جان و جهان به باد دادم | ای جان جهان ترا بقا باد |
| مرا با دلبری کاری بیفتاد | دلم را روز بازاری بیفتاد | |
| مسلمانان مرا معذور دارید | دلم را ناگهان کاری بیفتاد | |
| قبای عشق مجنون می‌بریدند | دلم را زان کله واری بیفتاد | |
| دلم سجاده‌ی عشقش برافشاند | از آن سجاده زناری بیفتاد | |
| دلم با عشق دست اندر کمر زد | بسی کوشید و یکباری بیفتاد | |
| مرا افتاد با بالای او کار | نه بر بالای من کاری بیفتاد | |
| جهان را چون دل من بر زمین زد | کنون از دست دلداری بیفتاد |
| هرکس که ز حال من خبر یابد | بدعهدی تو به جمله دریابد | |
| بر من غم تو کمین همی سازد | جانم شده گیر اگر ظفر یابد | |
| عشقت به بهانه‌ای دلم بستد | ترسم که بهانه‌ی دگر یابد | |
| خواهم که دمی برآورم با تو | بی‌آنکه زمانه زان خبر یابد | |
| دی بنده به دل خرید وصل تو | امروز به جان خرد اگر یابد | |
| زان می‌ترسم که هر متاعی را | چون نرخ گران شود بتر یابد |
| در دور تو کم کسی امان یابد | در عشق تو کم دلی زبان یابد | |
| خود نیز نشان نمی‌توان دادن | زان‌کس که ز تو همی نشان یابد | |
| وصل تو اگر به جان بیابد دل | انصاف بده که رایگان یابد | |
| تنها تو همه جهانی و آن کس | کو یافت ترا همه جهان یابد | |
| در آینه گر جمال بنمایی | از نور رخت خیال جان یابد | |
| ور سایه‌ی تو بر آفتاب افتد | منشور جمال جاودان یابد | |
| از روز عیان‌تری و جوینده | از راز دلت همی نهان یابد | |
| روی تو که دل نیاردش دیدن | دیده که... |
