شعرکده غمکده

.ARMIN · 3/5/20

بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت		کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم
از بهر شستن رخ پاکیزه‌ات ز گرد		بگرفتم آب پاک ز دریا و تاختم
خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا		رخساره‌ای نماند، ز گرما گداختم
ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من		با خاک خوی کردم و با خار ساختم
ننواخت هیچگاه مرا، گرچه بیدریغ		هر زیر و بم که گفت قضا، من نواختم
تا خیمه‌ی وجود من افراشت بخت گفت		کاز بهر واژگون شدنش برفراختم
دیگر ز نرد هستیم امید برد نیست		کاز طاق و جفت، آنچه مرا...

.ARMIN · 3/5/20

مرغی نهاد روی بباغی ز خرمنی		ناگاه دید دانه‌ی لعلی به روزنی
پنداشت چینه‌ایست، بچالاکیش ربود		آری، نداشت جز هوس چینه چیدنی
چون دید هیچ نیست فکندش بخاک و رفت		زینسانش آزمود! چه نیک آزمودنی
خواندش گهر به پیش که من لعل روشنم		روزی باین شکاف فتادم ز گردنی
چون من نکرده جلوه‌گری هیچ شاهدی		چون من نپرورانده گهر هیچ معدنی
ما را فکند حادثه‌ای، ورنه هیچگاه		گوهر چو سنگریزه نیفتد به برزنی
با چشم عقل گر نگهی سوی من کنی		بینی هزار جلوه بنظاره...

.ARMIN · 3/5/20

بی روی دوست، دوش شب ما سحر نداشت		سوز و گداز شمع و من و دل اثر نداشت
مهر بلند، چهره ز خاور نمینمود		ماه از حصار چرخ، سر باختر نداشت
آمد طبیب بر سر بیمار خویش، لیک		فرصت گذشته بود و مداوا ثمر نداشت
دانی که نوشداروی سهراب کی رسید		آنگه که او ز کالبدی بیشتر نداشت
دی، بلبلی گلی ز قفس دید و جانفشاند		بار دگر امید رهائی مگر نداشت
بال و پری نزد چو بدام اندر اوفتاد		این صید تیره روز مگر بال و پر نداشت
پروانه جز بشوق در آتش نمیگداخت		میدید شعله...

.ARMIN · 3/5/20

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی		فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست
پرسید زان میانه یکی کودک یتیم		کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست
آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست		پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست
نزدیک رفت پیرزنی کوژپشت و گفت		این اشک دیده‌ی من و خون دل شماست
ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است		این گرگ سالهاست که با گله آشناست
آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است		آن پادشا که مال رعیت خورد گداست
بر قطره‌ی سرشک یتیمان نظاره کن		تا بنگری...

.ARMIN · 3/5/20

بلبل آهسته به گل گفت شبی		که مرا از تو تمنائی هست
من به پیوند تو یک رای شدم		گر ترا نیز چنین رائی هست
گفت فردا به گلستان باز آی		تا ببینی چه تماشائی هست
گر که منظور تو زیبائی ماست		هر طرف چهره‌ی زیبائی هست
پا بهرجا که نهی برگ گلی است		همه جا شاهد رعنائی هست
باغبانان همگی بیدارند		چمن و جوی مصفائی هست
قدح از لاله بگیرد نرگس		همه جا ساغر و صهبائی هست
نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست		نه ز زاغ و زغن آوائی...

.ARMIN · 3/5/20

به نومیدی، سحرگه گفت امید		که کس ناسازگاری چون تو نشنید
بهر سو دست شوقی بود بستی		بهر جا خاطری دیدی شکستی
کشیدی بر در هر دل سپاهی		ز سوزی، ناله‌ای، اشکی و آهی
زبونی هر چه هست و بود از تست		بساط دیده اشک آلود از تست
بس است این کار بی تدبیر کردن		جوانان را بحسرت پیر کردن
بدین تلخی ندیدم زندگانی		بدین بی مایگی بازارگانی
نهی بر پای هر آزاده بندی		رسانی هر وجودی را گزندی
باندوهی بسوزی خرمنی را		کشی از دست...

.ARMIN · 3/5/20

با دوک خویشن، پیرزنی گفت وقت کار		کاوخ! ز پنبه ریشتنم موی شد سفید
از بس که بر تو خم شدم و چشم دوختم		کم نور گشت دیده‌ام و قامتم خمید
ابر آمد و گرفت سر کلبه‌ی مرا		بر من گریست زار که فصل شتا رسید
جز من که دستم از همه چیز جهان تهیست		هر کس که بود، برگ زمستان خود خرید
بی زر، کسی بکس ندهد هیزم و زغال		این آرزوست گر نگری، آن یکی امید
بر بست هر پرنده در آشیان خویش		بگریخت هر خزنده و در گوشه‌ای خزید
نور از کجا به روزن بیچارگان فتد		چون گشت...

.ARMIN · 3/5/20

تا بکی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر		ریختن از بهر نان از چهر آب ای رنجبر
زینهمه خواری که بینی زافتاب و خاک و باد		چیست مزدت جز نکوهش یا عتاب ای رنجبر
از حقوق پایمال خویشتن کن پرسشی		چند میترسی ز هر خان و جناب ای رنجبر
جمله آنان را که چون زالو مکندت خون بریز		وندران خون دست و پائی کن خضاب ای رنجبر
دیو آز و خودپرستی را بگیر و حبس کن		تا شود چهر حقیقت بی حجاب ای رنجبر
حاکم شرعی که بهر رشوه فتوی میدهد		کی دهد عرض فقیران را جواب ای رنجبر
آنکه خود را پاک...

.ARMIN · 3/5/20

ای گربه، ترا چه شد که ناگاه

رفتی و نیامدی دگر بار

بس روز گذشت و هفته و ماه

معلوم نشد که چون شد این کار

جای تو شبانگه و سحرگاه

در دامن من تهیست بسیار

در راه تو کند آسمان چاه

کار تو زمانه کرد دشوار

پیدا نه بخانه‌ای نه بر بام

□

ای گمشده‌ی عزیز، دانی		کز یاد نمیشوی فراموش
برد آنکه ترا بمیهمانی		دستیت کشید بر سر و گوش
بنواخت تو را...

.ARMIN · 3/5/20

ای مرغک خرد، ز اشیانه

پرواز کن و پریدن آموز

تا کی حرکات کودکانه

در باغ و چمن چمیدن آموز

رام تو نمی‌شود زمانه

رام از چه شدی، رمیدن آموز

مندیش که دام هست یا نه

بر مردم چشم، دیدن آموز

شو روز بفکر آب و دانه

هنگام شب، آرمیدن آموز

از لانه برون مخسب زنهار

□

این لانه‌ی ایمنی که داری		دانی که چسان شدست آباد
کردند هزار استواری

...

شعرکده غمکده

گزینه‌های بیشتر

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده ** غمکده **

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده غمکده