شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست		محنت دواسبه آمد و از سینه گرد خاست
بر سینه داغ واقعه نقش‌الحجر بماند		وز دل برای نقش حجر لاجورد خاست
جان شد سیاه چون دل شمع از تف جگر		پس همچو شمع از مژه خوناب زرد خاست
هم سنگ خویش گریه‌ی خون راندم از فراق		تا سنگ را ز گریه‌ی من دل به درد خاست
در کار عشق دیده مرا پایمرد بود		هر دردسر که دیدم ازین پایمرد خاست
دل یاد کرد یار فراموش کی کند		در خون نشستن من ازین یاکرد خاست
دل تشنه‌ی مرادم و سیر آمده ز عمر

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

در این عهد از وفا بوئی نمانده است		به عالم آشنارویی نمانده است
جهان دست جفا بگشاد آوخ		وفا را زور بازویی نمانده است
چه آتش سوخت بستان وفا را		که از خشک و ترش بویی نمانده است
فلک جائی به موی آویخت جانم		کز آنجا تا اجل مویی نمانده است
به که نالم که اندر نسل آدم		بدیدم آدمی خویی نمانده است
نظر بردار خاقانی ز دونان		جگر میخور که دلجویی نمانده است

 

[.ARMIN]

از کف ایام امان کس نیافت		وز روش دهر زمان کس نیافت
شام و سحر هست رصددار عمر		زین دو رصد خط امان کس نیافت
رفت زمانی که ز راحت در او		نام غم از هیچ زبان کس نیافت
و آمد عهدی که ز خرم‌دلان		در همه آفاق نشان کس نیافت
اهل میندیش که در عهد ما		سایه‌ی عنقا به جهان کس نیافت
جنس طلب کردی خاقانیا		کم طلب آن چیز که آن کس نیافت

 

[.ARMIN]

زآتش اندیشه جانم سوخته است		وز تف یارب دهانم سوخته است
از فلک در سینه‌ی من آتشی است		کز سر دل تا میانم سوخته است
سوز غمها کار من کرده است خام		خامی گردون روانم سوخته است
شعله‌های آه من در پیش خلق		پرده‌ی راز نهانم سوخته است
دولتی جستم، وبالم آمده است		آتشی گفتم، زبانم سوخته است
دیده‌ای آتش که چون سوزد پرند		برق محنت همچنانم سوخته است
شعر من زان سوزناک آمد که غم		خاطر گوهر فشانم سوخته است
در سخن من نایب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

زخم زمانه را در مرهم پدید نیست		دارو بر آستانه‌ی عالم پدید نیست
در زیر آبنوس شب و روز هیچ دل		شمشادوار تازه و خرم پدید نیست
هرک اندرون پنجره‌ی آسمان نشست		از پنجه‌ی زمانه مسلم پدید نیست
ای دل به غم نشین که سلامت نهفته ماند		وی جم به ماتم آی که خاتم پدید نیست
دردا که چنگ عمر شد زا ساز و بدتر آنک		سرنای گم به بوده‌ی ماتم پدید نیست
خاقانیا دمی که وبال حیات توست		در سینه کن به گور که همدم پدید نیست

 

[.ARMIN]

چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است		چه گوهری تو که کمتر بهای تو جان است
جهان حسن تو داری به زیر خاتم زلف		تو راست معجزه و نام تو سلیمان است
از آن زمان که تو را نام شد به خیره کشی		زمانه از همه خونریزها پشیمان است
بر آن دیار که باد فراق تو بگذشت		به هر کجا که کنی قصد قصر ویران است
شکست روزم در شب چه روز امید است		گذشت آب من از سرچه جای دامان است
ز وصل گوئی کم گوی، آن مرا گویند		مرا ز درد چه پروای وصل هجران است

 

[.ARMIN]

حصن جان ساز در جهان خلوت		دو جهان ملک و یک زمان خلوت
باک غوغای حادثات مدار		چون تو را شد حصار جان خلوت
ساقیت اشک و مطربت ناله		شاهدت درد و میزبان خلوت
خلوتی کن نهان ز سایه‌ی خویش		تا کند سایه را نهان خلوت
همه گم بوده‌ها پدید آید		چون تو را گم کند نشان خلوت
سایه را پنبه بر نه احمدوار		تا شود ابر سایبان خلوت
نقطه‌ی حلقه‌ی زره دیدی		که نشسسته‌است بر کران خلوت
خلوتی کش تو در میان باشی		کرم پیله کند چنان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

بخت بدرنگ من امروز گم است		یارب این رنگ سواد از چه خم است
دلدل دل ز سر خندق غم		چون جهانم که بس افکنده سم است
با من امروز فلک را به جفا		آشتی نیست همه اشتلم است
شد چو کشتی به کژی کار فلک		که عنانش محل پاردم است
دولت امروز زن و خادم راست		کاین امیر ری و آن شاه قم است
هر که را نعمت و مال آمد و جاه		سفلگی را بعهم کلبهم است
تا به درگاه خدا داری روی		زر آلوده سگ حلقه دم است
باز چون بر در خلق افتد کار		زر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

طره مفشان که غرامت بر ماست		طیره منشین که قیامت برخاست
غمزه بر کشتن من تیز مکن		کان نه غمزه است که شمشیر قضاست
بس که از خصم توام بیم سر است		بر سر این همه خشم تو چراست
گر عتابی ز سر ناز برفت		مرو از جای که صحبت برجاست
گفت بیهوده بر انگشت مپیچ		بر کسی کو به تو انگشت نماست
هیچ بد در تو نگفتم بالله		خود خیال تو بر این گفته گواست
این قدر گفتم کان روی چو گل		بسته‌ی دیده‌ی هر خس نه رواست
من همانم تو همان باش به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

مرا دانه‌ی دل بر آتش فتاده است		از آن نعره‌ی من چنین خوش فتاده است
به هفت آسمان هشتمین در فزایم		ز دود دلی کاسمان‌وش فتاده است
من آن آب نادیه نخل بلندم		که از جان من در من آتش فتاده است
غلط گفته‌ام نخل چه؟ کز دو دیده		چو نیلوفرم آب مفرش فتاده است
دلم عافیت می‌شمارد بلا را		بنام ایزد این دل بلاکش فتاده است
امیدم به اندازه‌ی دل رسیده است		خدنگم به بالای ترکش فتاده است
منم خرم و یک فتاده است نقشم		شما غمگن و نقشتان شش فتاده است

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.