شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

در نگاه خاموشت راز دل هویدا نیست
از برون این مینا رنگ باده پیدا نیست
باغ زندگانی را تو بهار جاویدی
حیف دیده ی ما رافرصت تماشا نیست
همچو شمع در پایت اشک گرم میریزم
در بساط مسکینان بیشا ز این مهیا نیست
با سکوت و تاریکی الفتی ست اشکم را
چون به دامن شبها این ستاره پیدا نیست
غصه هست و بیماری بی کسی پریشانی
از برای آزارم درد عشق تنها نیست
در سکوت پروانه صد دهان سخن باشد
آشنا کسی چون او با زبان گلها نیست
تا جهان پر آشوب است گوشه ای بدست آور
در کشاکش طوفان جای سیر دریا نیست

 

[.ARMIN]

به چشمانم قسم خوردی بمانی
قسم خوردی که قدرم رابدانی
نگاهم کن چرا پس درگشودی
مگر معشوقِ جاویدان نبودی
نرو بی تو فقط دردو هراس ﺍست
و چشمانم سراسر التماس است

 

[.ARMIN]

بارانی که روزها
بالای شهر ایستاده بود
عاقبت بارید
تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی…

تکلیفِ رنگ موهات
در چشم هام روشن نبود
تکلیفِ مهربانی ، اندوه ، خشم
و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم
تکلیفِ شمع های روی میز
روشن نبود

من و تو بارها
زمان را
در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم
و حالا زمان داشت
از ما انتقام می گرفت

در زدی
باز کردم
سلام کردی
اما صدا نداشتی
به آغوشم کشیدی
اما
سایه ات را دیدم
که دست هایش توی جیبش بود

به اتاق آمدیم
شمع ها را روشن کردم
ولی
هیچ چیز روشن نشد
نور
تاریکی را
پنهان کرده بود…

بعد
بر مبل نشستی
در مبل فرو رفتی
در مبل لرزیدی
در مبل عرق کردی

پنهانی،بر گوشه ی تقویم نوشتم:
نهنگی که در ساحل تقلا می کند
برای دیدن هیچ کس نیامده است

شاعر : گروس عبدالملکیان

 

[.ARMIN]

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می‌شود
سر قرار عاشقی همیشه آب می‌شود
به چشم فرش زیر پا، سقف که مبتلا شود
روز وصالشان کسی خانه خراب می‌شود
کنار قله‌های غم نخوان برای سنگ‌ها
کوه که بغض می‌کند سنگ مذاب می‌شود
باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند
صبح به دیگ می‌رود، غنچه گلاب می‌شود
چه کرده‌ای تو با دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می‌کنم شعر حساب می‌شود

 

[.ARMIN]

لبت، تنت، سخنت، چهره‌ات تماشایی
آهای دختر رعنا چقدر زیبایی
به زعم من تو میان تمام مردم شهر
سرآمد همه دختران و زن‌هایی
به زیر پیرهن تو بهشت گمشده ایست
حرارت بدنت دوزخی‌ست رویایی
بگو که مادر تو کیست که این چنین زادست
دو چشم شرقی و یک صورت اروپایی
جنوب داغ لبت سرخی غروب خزر شمال
خیس نگاهت خلیج تنهایی
تنت روایتی از برف‌های قطب جنوب
خودت روایتی از یک پری دریایی
پر از حکایت ناگفته‌ای و می‌دانم
که تو نخوانده‌ترین داستان دنیایی

 

[.ARMIN]

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ
افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ
حاجی که خدا را به حرم جست چه باشد
از پارهٔ سنگی شرف اندوز و دگر هیچ
خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ
روزی که دلی را به نگاهی بنوازند
از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ
زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش
گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ
زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست
لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

 

[.ARMIN]

من را نگاه کن که دلم شعله‌ور شود
بگذار در من این هیجان بیشتر شود
قلبم هنوز زیر غزل لرزه‌های توست
بگذار تا بلرزد و زیر و زبر شود
من سعدی‌ام اگر تو گلستان من شوی
من مولوی سماع تو برپا اگر شود
من حافظم اگر تو نگاهم کنی
اگر شیراز چشم‌های تو پر شور و شر شود
«ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود»
آنقدر واضح است غم بی تو بودنم
اصلا بعید نیست که دنیا خبر شود
دیگر سپرده‌ام به تو خود را که زندگی
هرگونه که تو خواستی آن‌گونه سر شود

 

[.ARMIN]

عشق یعنی می توان پروانه بود
یک نگاه ساده را دیوانه بود

عشق یعنی یک سبد یاس سپید
نسترن هایی که دستان تو چید

عشق یعنی باور رنگین کمان
پرگرفتن در میان آسمان

عشق یعنی ما شدن یعنی خروج
قله این زندگی یعنی عروج

عشق یعنی عالمی حرف و سکوت
یک دل بشکسته هنگام قنوت

عشق یعنی یک قدم آنسوی من
روحی اندر کالبدهای دو تن

عشق یعنی عهد بستن با خدا
تا نگردیم از کنار هم جدا

عشق یعنی مثل شمعی سوختن
چشم بر پروانه خود دوختن

عشق یعنی سادگی یعنی صفا
مخلص و یک دل شدن یعنی وفا

 

[.ARMIN]

یک غزل گفتم هزاران دل شکست

پایه های عشقمان از هم گسست

می شودحتی به کوچه بعدتو

تهمت زندان زدودرغم نشست

اینکه رفتی هیچ اماعکس ماه

پشت ابرتیره هرشب پیله بست

 

[.ARMIN]

دوست داشتنت را
از ڪجا شروع ڪنم ؟
چشمانت ؟
چشمانت…
آغاز و پایانِ من
در چشمانت خلاصـہ شدہ است.
درآن لـᓗـظـہ ڪـہ پلڪ زنے و
ثانیـہ چیزے نبینے ،
همان لـᓗـظه‌ے تاریڪیـہ زندگے من خواهد بود.
پلڪ هاے رنگارنگ این شهر
بیهودہ بال بال مے زنند ….
این نگاہ ها بـہ گرد
زیباے شرقے من نمے رسد !
مهربانم
پنجرہ نگاهت را سمت
ڪوچـہ هاے غریبم باز ڪن
ببین ڪـہ مملوء
از بر؋ـے است
ڪـہ تا مرز استخوان نام تو را مے بارد
این بار تند
این بار
گلولـہ گلولـہ ……