شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

شبی فرخنده و روزی همایون روزگاری خوش		کسی دارد که دارد در کنار خویش یاری خوش
دل از مهر بتان برداشتم آسودم این است این		اگر دارد شرابی مستیی ناخوش خماری خوش
خوشم با انتظار امید وصل یار چون دارم		خوش است آری خزانی کز قفا دارد بهاری خوش
بود در بازی عشق بتان، جان باختن، بردن		میان دلربایان است و جانبازان قماری خوش
به مسجدها برآرم چند با زهاد بیکاره		خوشا رندان که در میخانه‌ها دارند کاری خوش
دو روزی بگذرد گو ناخوش از هجرش به من هاتف		که بگذشته است بر من در وصالش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش		او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش
گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش		گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش
گفت آن بت پیمان‌گسل جستم ازو چون حال دل		خون ویم بادا بحل کز بس جفا خون کردمش
ناصح که می‌زد لاف عقل از حسن لیلی وش بتان		یک شمه بنمودم به او عاشق نه مجنون کردمش
ز افسانه‌ی وارستگی رستم ز شرم مدعی		افسانه‌ای گفتم وزان افسانه افسون کردمش
از اشک گلگون کردمش گلگون رخ آراسته		موزون قد نو خاسته از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

پس از چندی کند یک لحظه با من یار دورانش		که داغ تازه‌ای بگذاردم بر دل ز هجرانش
پس از عمری که می‌گردد به کامم یک نفس گردون		نمی‌دانم که می‌سازد؟ همان ساعت پشیمانش
چو از هم آشیان افتاد مرغی دور و تنها شد		بود کنج قفس خوشتر ز پرواز گلستانش
ز بی‌تابی همی جویم ز هر کس چاره‌ی دردی		که می‌دانم فرو می‌ماند افلاطون ز درمانش
دلش سخت است و پیمان سست از آن بی‌مهر سنگین‌دل		نبودم شکوه‌ای گر چون دلش می‌بود پیمانش
به من گفتی که جور من نهان می‌دار از مردم		تو هم نوعی جفا می‌کن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

غم عشق نکویان چون کند در سینه‌ای منزل		گدازد جسم و گرید چشم و نالد جان و سوزد دل
دل محمل نشین مشکل درون محمل آساید		هزاران خسته جان افشان و خیزان از پی محمل
میان ما بسی فرق است ای همدرد دم درکش		تو خاری داری اندر پا و من پیکانی اندر دل
نه بال و پر زند هنگام جان دادن ز بیتابی		که می‌رقصد ز شوق تیر او در خاک و خون بسمل
در اول عشق مشکل‌تر ز هر مشکل نمود اما		ازین مشکل در آخر بر من آسان گشت هر مشکل
به ناحق گرچه زارم کشت این بس خونبهای من		که بعد از کشتنم آهی برآمد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم		به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانیم
من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران		که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانیم
منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر		به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیم
چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان		برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیم
به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان		که نوزاد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانیم
ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم		خانه به خانه در به در جستمت و نیافتم
آه که تار و پود آن رفت به باد عاشقی		جامه تقویی که من در همه عمر بافتم
بر دل من زبس که جا تنگ شد از جدائیت		بی تو به دست خویشتن سینه‌ی خود شکافتم
از تف آتش غمم صدره اگر چه تافتی		آینه‌سان به هیچ سو رو ز تو برنتافتم
یک ره از او نشد مرا کار دل حزین روا		هاتف اگرچه عمرها در ره او شتافتم

 

[.ARMIN]

بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم		جور از تو نکو بود جفا هم
بیگانه و آشنا ندانی		بیگانه کشی و آشنا هم
پیش که برم شکایت تو		کز خلق نترسی از خدا هم
بس تجربه کرده‌ام ندارد		آه سحری اثر دعا هم
در وصل چو هجر سوزدم جان		از درد به جانم از دوا هم
ای گل که ز هر گلی فزون است		در حسن، رخ تو در صفا هم
شد فصل بهار و بلبل و گل		در باغ به عشرتند با هم
با هم ستم است اگر نباشیم		چون بلبل و گل به باغ ما هم

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم		چو بلبل زین چمن با ناله و آه و فغان رفتم
نبستم دل به مهر دیگران اما ز کوی تو		ز بس نامهربانی دیدم ای نامهربان رفتم
منم آن بلبل مهجور کز بیداد گلچینان		به دل صد خار خار عشق گل از گلستان رفتم
منم آن قمری نالان که از بس سنگ بیدادم		زدند از هر طرف از باغت ای سرو روان رفتم
به امیدی جوانی صرف عشقت کردم و آخر		به پیری ناامید از کویت ای زیبا جوان رفتم
ندیدم زان گل بی‌خار جز مهر و وفا اما		ز باغ از جور گلچین و جفای باغبان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

ای گمشده دل کجات جویم		در دام که مبتلات جویم
دیروز چو آفتاب بودی		امروز چو کیمیات جویم
ای مرغ ز آشیان رمیده		در دامگه بلات جویم
ای کشته‌ی غمزه‌ی نکویان		از چشم که خونبهات جویم
ای بیمار ز جان گذشته		کز هر که رسم دوات جویم
گاهی به دوات چاره خواهم		گاهی به دعا شفات جویم
کس چاره‌ی درد تو نداند		درمان مگر از خدات جویم
هاتف پی دل فتاده رفتی		ای هر جایی کجات جویم

 

[.ARMIN]

گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم		جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند		دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم
خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده		اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم
آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام		گرد غریبی از بال در آشیان فشانم
سرو روان من کو هاتف که بر سر من		چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم