روزگارا قصد ایمانم مکن
زآنچه میگویم پشیمانم مکن
کبریای خوبی از خوبان مگیر
فضلِ محبوبی ز محبوبان مگیر
گم مکن از راه، پیشاهنگ را
دور دار از نامِ مردان، ننگ را
گر بدی گیرد جهان را سربهسر
از دلم امیّد خوبی را مبر
چون ترازویم به سنجش آوری
سنگ سودم را منه در داوری
ابتهاج