همگانی "تاپیک جامع اشعار شاعران پارسی"

[(فاطمه1381)]

امشب از آسمان ديده تو

روي شعرم ستاره ميبارد

در سكوت سپيد كاغذها

پنجه هايم جرقه ميكارد

شعر ديوانه تب آلودم

شرمگين از شيار خواهشها

پيكرش را دوباره مي سوزد

عطش جاودان آتشها

آري آغاز دوست داشتن اسـت

اگرچه پايان راه ناپيداست

من بـه پايان دگر نينديشم

كه همين دوست داشتن زيباست

از سياهي چرا حذر كردن

شب پر از قطره های الماس اسـت

انچه از شب بـه جاي مي ماند

عطر سكر آور گل ياس اسـت

آه بگذار گم شوم در تو

كس نيابد ز من نشانه من

روح سوزان آه مرطوب من

بوزد بر تن ترانه من

آه بگذار زين دريچه باز

خفته در پرنيان رويا ها

با پر روشني سفر گيرم

بگذرم از حصار دنياها

داني از زندگي چه ميخواهم

من تو باشم ‚ تو ‚ پاي تا سر تو

زندگي گر هزار باره بود

بار ديگر تو بار ديگر تو...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[(فاطمه1381)]

حیاط خانه ي ما تنهاست

حیاط خانه ي ما

در انتظار بارش یک ابر ناشناس

خمیازه می‌کشد

وحوض خانه ي ما خالی اسـت

 

[(فاطمه1381)]

ناشناسی درون سینه من
پنجه بر چنگ و رود می‌ساید
همره نغمه‌های‌ موزونش
گوئیا بوی عود می آید


آه، باور نمی کنم کـه مرا
با تو پیوستنی چنین باشد
نگه ان دو چشم شور افکن
سوی من گرم و دلنشین باشد


بیگمان زان جهان رویایی
زهره بر من فکنده دیده عشق
مینویسم بروی دفتر خویش
جاودان باشی اي سپیده عشق

 

[(فاطمه1381)]

…سفر حجمی در خط زمان
و بـه حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن
حجمی از تصویری آگاه
کـه ز مهمانی یک آینه بر می‌گردد
و بدینسانست
کـه کسی می میرد
و کسی می‌ماند

فروغ فرخزاد

 

[تینا مسافر]

کسی که در حضور تو، غزل ارائه می‌کند
حرف نمی‌زند تو را، عمل ارائه می‌‌کند

فقط برای کام خود لب تو را نمی‌گزم
کسی که شهد می‌خورد، عسل ارائه می‌کند

نشسته بین دفترم، نگاه لرزه افکنت
و صفحه‌صفحه شاعرت، گسل ارائه می‌کند

به کشته‌مرده‌های تو قسم،که چشم محشرت
به خاطر معاد تو، اجل ارائه می کند

رفاهِ دست‌های تو شنیده‌ام به تازگی
برای جذب مشتری، بغل ارائه می‌کند

ظهر، کیسِ دینی و من و تو و معلمی
که هی برای بودنت، علل ارائه می‌کند

و غیبتی که می‌زند برای آن کسی‌ست که
نشسته در حضور تو، غزل ارائه می‌کند...!



کاظم بهمنی

 

[SAN.SNI]

بعد از آن ديوانگي ها اي دريغ
باورم نايد كه عاشق گشته ام
گوئيا «او» مرده در من كاينچنين
خسته و خاموش و باطل گشته ام

هر دم از آئينه مي پرسم ملول
چيستم ديگر، بچشمت چيستم؟
ليك در آئينه مي بينم كه، واي
سايه اي هم زانچه بودم نيستم

همچو آن رقاصه هندو به ناز
پاي مي كوبم ولي بر گور خويش
وه كه با صد حسرت اين ويرانه را
روشني بخشيده ام از نور خويش

ره نمي جويم بسوي شهر روز
بي گمان در قعر گوري خفته ام
گوهري دارم ولي او را ز بيم
در دل مرداب ها بنهفته ام

مي روم ... اما نمي پرسم ز خويش
ره كجا ... ؟ منزل كجا ... ؟ مقصود چيست؟
بوسه مي بخشم ولي خود غافلم
كاين دل ديوانه را معبود كيست

«او» چو در من مرد، ناگه هر چه بود
در نگاهم حالتي ديگر گرفت
گوئيا شب با دو دست سرد خويش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[(فاطمه1381)]

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیاندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

 

[(فاطمه1381)]

بی عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی عشق وجود خوب و موزون نشود

صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد
بی‌جنبش عشق در مکنون نشود

 

[(فاطمه1381)]

همه عالم تنست و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل

چونکه ایران دل زمین باشد
دل ز تن به بود یقین باشد

زان ولایت که مهتران دارند
بهترین جای بهتران دارند