محبوب مجموعه دلنوشته‌‌های این گفته‌ ها ژاژ نیستند | غزل زندی کاربر انجمن یک رمان

[Zandix]

به نام خدا​

نام مجموعه: این گفته‌ها ژاژ نیستند.
نام نویسنده: غزل زندی(غزل زندی لک)
تگ: محبوب
مقدمه:
گاه باید گفت، باید چشید طمع زهرآگین درد را. درد ها خود کلماتند؛ هرچند می‌بُرند و می‌کشند و به پیدایش می‌رسانند جنگ‌هایی از جنس سنگ یا گاه گاه بیدار می‌سازند انسانی را از دنیای تپیدن خالی.
این انتخاب توست که چه کنی با آنها.

 

[Maede Shams]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Zandix]

پدرپزرگم می‌گفت:« وقتی کسی در حرفه‌ای خوشحال باشد، یعنی در بالاترین سطح آن حرفه قرار گرفته.»
حال من سوالی دارم؛ اگر غمگین بودن حرفه باشد، یعنی من در خوشحال‌ترین سطح غمگینی قرار گرفته‌ام؟
کیست که پاسخ دهد؟ او که دگر نیست.

 

[Zandix]

گاه دلم برای بی‌نهایت تنگ می‌شود. بی‌نهایتِ هویدا در هستیِ زندگی. بی‌نهایتِ پنهان از طنینِ نور. بی‌نهایتی که خود از او سر در نمی‌آورم.
تنها می‌دانم چه حاکیِ تپش قلب باشد، چه برهان وجودِ تفکر، سخن بر این است که انتهای کاسه وجودیت هر چیز، او منتظرت است.

 

[Zandix]

دلم می‌خواست، وقتی روی از صفتِ ژو برمی‌گرداندم؛
به جفاپیشه‌های دادگرنمای اطرافم می‌گفتم:« شاید ساکت باشم، امّا کور نیستم!»
--------------------------------------------------------------
هر چقدر حرفایت سبز تر باشد، تفکرت خونین و قرمز تر. افکارت زیر بار منطق و درد لِه می‌شود،
چرا همه انتظار رنگ سبز را از تو دارند؟

 

[Zandix]

قبل از رفتن، زبان باز کنید به سخن؛ شاید او هم حرفی داشته باشد. خدا چه می‌داند؟ شاید یک جرقه کافیست تا دیگر نروی.
آنگاه که درد سوزاندن آتش سخن و کلمات را حس کردی، دیگر می‌دانی چرا و چه. دیگر می‌دانی جای چنگ های غم رها شدن با وجودت چه میکند.

 

[Zandix]

هیچ چیز و کس شگفت‌تر از آدم‌هایی که سعی در اثبات بیشعوری خود دارند نیست.
در رویای شایستگی سخن‌پراکنی، چه خوشی می‌گذرد به آن‌ها!

***​

به سلیقه می‌گرفت احساسات ماهیت درد را.
چه گریختنش از واقعیت پیجیده بود!

 

[Zandix]

نگران من نباش، حرفت را بزن؛ آخر که می‌شکنند کلماتت،
ریشه‌ی احساس مرا و جز دردی که حاکم افکارم است، چیزی نمی‌ماند.
نگران من نباش. مشغول کارت باش؛ در بستر غم، فرقی ندارد چه چیزی سرانجام باشد.
نگران من نباش؛ حتی به من فکر نکن. پشت سرت را هم نگاه نکنی بهتر است.
تماشای پرتره‌ی انسان ویرانه، منظره‌ی خوشایندی نیست.

 

[Zandix]

جهانی که سلاحش توپ و تانک باشد نه سخن و قلم، انتظاری بیش برایش نمی‌توان داشت. بهتر است حتی نگاهش نکنی! این افق لیاقت دیدن زیستن مارا هم نداشت.
چه برسد نظاره‌گر عصرانه خوردن سربازهای بی‌جناه با یک دیگر باشد.

 

[Zandix]

دیگر مثل گذشته، زندگیمان به چیزی شباهت ندارد؛
خودش است و خودش.
و این تویی که روبروی آیینه، چهرهٔ سرد و غمگین‌اش را تحمل می‌کنی. این‌بار می‌بینی آیینه، از سنگ هم سنگ‌دل‌تر است. سنگ با دیدن تن مردهٔ زندگیمان می‌شکند، امّا آیینه با تکبر زل می‌زند به زادهٔ غم.