محبوب مجموعه دلنوشته‌‌های این گفته‌ ها ژاژ نیستند | غزل زندی کاربر انجمن یک رمان

[Zandix]

و در شب نوشته‌های من،
درد عظیمی‌ست
که از پیچ گیسویت می‌آید،
و چه دل تنگ است خواب احساسات من.

 

[Zandix]

در جنگ وحشی روزگار، گفتند گردان ما فرمانده ندارد. نمی‌دانستند فرمانده فقط اسم است؛ هادی و ناجیِ گردان ما کهنه سربازی دلیر بود. همان سربازی که بی هیچ سپری، جلوی رگبار غم و درد زمان ایستاد. تنها سلاحش عشق بود. مادر؛ کسی که «عشق» را
را «سلاح» نهاد؛ و چه پارادوکسی زیباتر از این؟

 

[Zandix]

در هیاهو نفرت شدید،
پیچ میخورد دست دروغ هایش به دور گردن‌ام.
حس‌هایم احمق می‌شد. احمق چه می‌داند که اگر انگشتانش پیچکی آرام بود؛
خفقان معنایی نداشت.

 

[Zandix]

در هستی قلب می‌درخشند، آنجا که سُهِش حکم‌فرماست؛ نقطه عطف سرکشی. گاه دیگری را کامل می‌کنند و گاه می‌افتند به جان یکدیگر.

عشق بی پروا دستش را به دامان ساز خوشی می‌زند و نفرت پایان اوست. آری! عشق می‌رود و نفرت میماند. بنگر که چگونه می‌خورد جان آدمی را.

«بمان که برایت حرف دارم. بگذار تا اینجاست، برایت بخوانم. تا نرفته دست ببرم به سوی تصدیق، تصدیقِ متناهی بی‌پایان. بگذار بگویم که چقدر دوستت دارم!»

می‌بینی؟ حتی اختتام او هم زیباست. درست مثل رقص موهایت در باد. حال که دیگر رفته، تو هم می‌توانی بروی! نگران نباش، با دروغ به احساساتم زنده می‌مانم.

 

[Zandix]

دایره‌ها مواجند،
پرگارها می‌گریند
و چه عدل و دادهایی زیر پای سرد حقیقت له شد.
گاه نظم می‌آید، می‌رود
و بر روی آسمان تلخ حقیقت لبخند دورغین می‌نشاند.
شیشه هایی که در ذهن ما می‌لرزند، شب از پشتشان پیداست.
در سرمای تکراری شب‌ها
اشک آهوان یخ می‌زند،
در حسرت اولین بهار آزادی.
برف با خود رهایی می‌آورد و باد رهایی می‌بَرد.
رهایی هم دلتنگ کودکستان.

- تابستان 1398

 

[Zandix]

همه سخنشان از قلم است، همه سوگند به قلم می‌خورند و آه از دلتنگی کاغذ. تلاطم‌های کلمات گاه عشق می‌ورزند و گاه خدشه‌دار می‌کنند جان کاغذ را و تمام و کمال این قلم است که تحسین می‌شود.
کاغذ می‌سوزد زیر بار درد و چرا کس نمی‌داند که اگر او نبود، نه عشق ها به هم پیوند می‌خورد و نه جنگ ها پایان میافت و تنها قلم بود که بی او، در طنین افسردگی‌اش خشک می‌شد.

 

[Zandix]

کاغذ عاشقانه‌ترین چیزیست که به عمر دیدم، اجازه داد کودکی‌مان با شکل دادن به او بگذرد و بزرگیمان با پر کردنش از رنگ‌ها و واژه‌های پر تکرار.
چه روزهایی که تحمل کرد حجم درد را بین کلماتش و حتی زمانی که زیر بار خشم مچاله می‌شد، صدایش در نیامد.

 

[Zandix]

کاغذ عاشقانه‌ترین چیزیست که به عمر دیدم، اجازه داد کودکی‌مان با شکل دادن به او بگذرد و بزرگیمان با پر کردنش از رنگ‌ها و واژه‌های پر تکرار.
چه روزهایی که تحمل کرد حجم درد را بین کلماتش و حتی زمانی که زیر بار خشم مچاله می‌شد، صدایش در نیامد.

گاه دلم می‌خواهد با تمام وجود، گوش بسپارم به حرف‌هایش. آن‌‌گونه که شبی سرد بدون آنکه هراس سوختن داشته باشد، کنارم دور آتشی بنشیند و یک دل سیر از ناگفته هایش بگوید، ناگفته‌هایی که او خود توان نوشتن نداشت و قلم هم بی توجه به آن‌ها حکم فرمانی می‌کرد.

 

[Zandix]

گاه دلم می‌خواهد با تمام وجود، گوش بسپارم به حرف‌هایش. آن‌‌گونه که شبی سرد بدون آنکه هراس سوختن داشته باشد، کنارم دور آتشی بنشیند و یک دل سیر از ناگفته هایش بگوید، ناگفته‌هایی که او خود توان نوشتن نداشت و قلم هم بی توجه به آن‌ها حکم فرمانی می‌کرد.

و کاغذ بود رازدار تمام حرف‌هایمان، عشق‌هایمان و درد هایمان. چه سخت بود از جان درخت کشیده شدن او و چه سخت‌تر گسیخته شدنش به دست من.

 

[Zandix]

شلاق دژاووی بیداری، سوزش تن ذهن‌های خواب ماتم زده؛ و اینگونه سرود بیداری در خوان هفتم پیچید. این هنر بود که کبود میکرد پاهای رقصان حقیقت را تا دیگر خاموشی حکم فرما نشود.