شاعر‌پارسی اشعار سلمان هراتی

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

ای كاش درختی باشم

تا همه تنهایان

از من پنجره‌ای كنند

و تماشا كنند در من



كاهش دلتنگی شان را





اگر این گونه بود

پس دلم را

به سمت دست نخورده ترین قسمت آسمان می‌بردم

تا معبر

بكرترین عطرها باشم



كه تاكنون هیچ مشامی نبوییده باشد





و قاب تصویر های متحرک

از خیال سبز در باغ آسمان

كه قوی‌ترین چشم‌ها آن را



رصد نمی‌توان كرد





ای كاش درختی باشم

تا از من دریچه‌ای بسازند

و از آن خورشید را بنگرند

كه حرارت و بزرگی را

ازپیشانی مردی وام گرفت

كه خانه‌ای داشت



كوچكتر از دو گام كه برداری





ای كاش مرا تا خدا وسعت دهند

تا نشان دهم

انسان یعنی

چهل سال آیینه‌وار زیستن

من تصویرهایی دارم از سكوت كه در بیابانش



واژه ها لالند و كلمه ها كوچک





بروز سكوت

در جنگل كلمه

چگونه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.