روزی که این چنین
به زیبائی اغاز شود
از برای ان نیست که در حسرت تو بگذرد
تو باد و شکوفه و میوه ای
ای همه فصوی من
بر من چنان چون سالی بگذر
تا جاودانگی را اغاز کنم
احمد شاملو
می نالم از نامردمانِ مرد
در این شهوت سرای قومِ اهریمن
که با عکسی به ظاهر نور وُ جسمانی
می خرند نازِ مرا اندازه ی مادر
سی وُ اندی سرودم
با شما بودم
ولی حالا پریشانم ، پشیمانم
رهسپارم من
و دنبالم به زنجیر می کِشم احساسِ نابم را؛
در این درهای تو در تویِ تقدیر
می شکافم من دلِ تنهاییم را،
و می لولم بسوی پیله ی تاریکِ احساسم
صدایی می رسد از راه
صدایم می زند سهراب
و دیگر هیچ ،به جز حسرت،
به جز دلتنگیِ مفرط
به جز آه .....
بدرو ...
