همگانی "تاپیک جامع اشعار شاعران پارسی"

[ramtin]

سیما یاری :

دو تار
دو تار مو پیچیده بر هم
بر روی بالش
مهتاب
آفتاب
ماهی نقره ای
تابیده بر قیراب اقیانوس
خط سفید سیر یک شهاب
پیچیده بر موج بلند مد
ساحل
خوابیده در غوغای کشتی ها
غوغای کشتی ها
آمیخته با خواب ساحل
کالا و بوی نفت مسافر
انبوه اسکناس
چرک و مچاله
چادر شب خاکستری افتاده روی شهر
آبستنی در خواب
پهلو به پهلو می شود
سنگین و دردناک
در زیر
خاکستر
دو تار
دو تار مو پیچیده بر هم
بر روی بالش
مهتاب
آفتاب

 

[ramtin]

سیما یاری :

شانه
به شانه ی هم تکیه داده اند
دو شاخه سبز سبز
بالای دیوار
دیوار
دیوار
تیغ فروشده در سینه ی زمین
یک سینه
یک قلب
و تکه تکه
تکه
جدایی
دیوار
دیوار
محدوده ی تملک بی جان تکه ها
محدوده ی تن ها
شانه به شانه ی هم
تکیه می دهند
همراه نور نور
بالاتر از دیوار
بالاتر از حد
بالاتر از آوار
دو سبز
سبز سبز

 

[ramtin]

مریم حیدرزاده :

می خوام برم کلاس خط یاد بگیرم با خط خوش
نامه بدم واسه شما ،‌ تو رو خدا بیا بکش
یه کاری کرد با دل من اون چشای پر جذبه
که ساعت خونه م
هنوز ، بعد یه عمری عقبه
اون که نباید می شد انگار شده
هر چی بگم نمی خوامش بیخوده
همین که اسمت رو منه ،‌ کلی می بالم به خودم
بذار همه گمان کنن من اول عاشقت شدم

 

[ramtin]

مریم حیدرزاده :

يک عمر تو را به هر کجايي بردم
هر لحظه گذشت بي تو من نشمردم
حالا تو بمان و قصه ات راحت باش
از بس نرسيدم به تو آخر مردم

 

[ramtin]

مریم حیدر زاده :

این سطر مختصر را گفتم که او بخواند
هر چه به او نگفتم می خوام او بداند
او اولش نمی خواست ترکم کند ولیکن
فهمید راز من را ،‌ او
رفت تا بماند

 

[ramtin]

مریم حیدر زاده :

چشم تو از کهکشان راه شیری هم سرست
پیش چشمان تو یاس و ناز و مریم پر پر است
من نمی دانم چه رازی بین عشق و اسم توست
اسم تو از هر چه زیباتر
دیده ام زیباتر است

 

[ramtin]

مریم حیدر زاده :

این حرف را به جان تو با ترس می زنم
با عبرت و گرفتن صد درس می زنم
تو که عاشق کسی شدی و من بی اطلاع
از چشمهای خسته ی تو حدس می زنم

 

[ramtin]

فرخ تمیمی :

صبح یکشنبه .
گرمی مرداد .
دودی از کومه .
عطری از جنگل.
بژ ساحل .
کبود تند آب .
خط اندام ها ، رها از خواب .

 

[ramtin]

فرخ تمیمی :

از همه سبزی که در من زیست ،
از همه سرخی که در او زیست ،
در شبی :
- پرخنده .
- پرفریاد .
- بی تشویش .
سرخ ها و سلز ها ،
آمیزه ای خواهد شد و
جاوید خواهد زیست .
رنگ ها
رنگین این شب را ،
در نهفت باور خود ، نطفه می بندند !

 

[ramtin]

فرخ تمیمی :

درفضای نیمروز شهر ،
جز دو خط روشن ممتد
هر خط دیگر ، سواد نقطه ی گنگی است .
در فضای نیمروز شهر ،
جز زنی با بازوان روشن ممتد
هیچکس روییدن
خورشید را از خاور قلبش
نخواهد دید .
ای شما ،
- تندیس خوبیها ! و پاکیها ! -
ای شما ،
- الگوی پرهیزی که مرز باور من نیست -
در کدامین صبح آیا رویش خورشید را در قلب خود دیدید ؟