متوسط مجموعه دلنوشته‌‌های نجوای‌ بی‌رنگ | مهسا آریا کاربر انجمن یک رمان

[(Luna)]

صدای باد را می‌شنوی؟
بادی که با دست‌‌های پر از محبتش، موهایم را نوازش می‌کند و تمام وجودم را پر از گرمای محبت خویش می‌سازد!
باد سرد پاییز، بدنم را گرم می‌کند...تضاد جالبی است!

 

[(Luna)]

دریا...
بر روی شن‌های نرم و داغ ساحل قدم می‌زنم.
چه آرامشی خاصی دارد!
چه حسی قشنگی است وقتی موج آب‌ها را به سمت ساحل آورده و پاهایت را خیس می‌کند!
چه نجوای زیبایی دارد موج!
چه صدای آرامی!
صدای موج، شبیه صدای زدن قلب است!
گوش کن..
دریا عجب آرامشی دارد!

 

[(Luna)]

آه...
دلم پر شده از گله و شکایت!
پروردگارا...
شکایت نکردم تا امروز...
امروز در کوچه و خیابان قدم زدم.
صدای خوشحالی کودکان در گوشم طنین انداز بود.
صدایی که برای همه سرشار از زندگیه!
برای من سرشار از غم و ناامیدی!
دوست داشتم بدوم در کوچه‌ها بدون اینکه عصایی در دستم باشد!
دوست داشتم همراه بچه‌ها بازی کنم بدون اینکه از من بترسند!
دوست داشتم به دوست داشتن‌هایم برسم!

 

[(Luna)]

صدای شکستن دلم را شنیدم!
اتفاق تازه‌ای نیست!
همیشه می‌شکنم!
همیشه و در همه‌جا!
نمی‌بینم اما پچ‌پچ‌هایشان را می‌شنوم.
((نگاه کن، خدا را شکر کن که مثل اون نیستی!))
نمی‌دانند این جمله در دل من چه می‌کند!
نمی‌دانند و شیشه دلم را می‌شکنند!

 

[(Luna)]

کاش می‌شد خورشید را ببینم!
خورشیدی که می‌گویید طلایی و زیباست!
خورشیدی که من فقط گرمایش را حس می‌کنم!
خورشیدی که گرمای پر محبتش را از هیچ کس دریغ نمی‌کند!

 

[(Luna)]

چرا فکر می‌کنید من نمی‌بینم؟
من شما را بهتر از خودتان می‌بینم!
فکر می‌کنید، دیدن با چشم ظاهری ارزش دارد؟
اشتباه است!
دیدن با دلی پاک ارزش دارد!
نمی‌گویم دلم پاک است!
ولی...
تا الان دل کسی را نشکستم!

 

[(Luna)]

گوش کن!
جمله‌ای تکراریست برایم.
گوش کن!
نمی‌خواهم!
کاش بجای گوش کن، گوش کن، از کودکی، در گوشم نجوا می‌کردند، ببین!

 

[(Luna)]

دستم را بلند کردم تا عصایم را بیابم.
نبود!
عصایم کجاست؟
اگر عصایم نباشد، چگونه راه بروم؟
چگونه بفهمم جایی که در آن هستم؟
شلوغ است یا مرتب؟
عصایم نیست!
عصایم حکم چشم‌هایم را دارند.
صدای تق‌تقش در گوشم است.
عصایم نیست!

 

[(Luna)]

تا به حال خودت را در آیینه دیدی؟
خوش به حالت!
چهره مرا بقیه برایم توضیح می‌دهند!
آیینه را لمس کردم.
سرد بود!
نمی‌دانم چگونه خود را در این جسم سرد می‌بینید؟

 

[(Luna)]

مادرم می‌گوید،
آه نکش!
حسرت نخور!
حتماً حکمتی بوده!
خودم را همین جملات قانع کردم.
قانع کردم تا با سفیدی چشمانم کنار بیایم!
قانع کردم تا با صدای تق‌تق عصایم کنار بیایم!
قانع کردم که با صدا زندگی کنم!