شاعر‌پارسی اشعار مهدیه لطیفی

[~naz]

برای دوست داشتنت...
لبخندهایت را نه
دلت را لازم دارم...!​

 

[~naz]

تو کجا مانده‌ای که
اين روزها
بهار است اما
بهاری نيست؟
تو کجا مانده ای
که صندلی رو به رويم
اين همه خالی‌ست؟​

 

[~naz]

خانه ام سرد سرد است
من از خانه سرد تر
من از آدم برفی چند هفته پیش هم سرد تر
این خانه ی سرد
دوباره بهار می شود بی تو
من هنوز زمستانم
این بهار هم
با این بی تو رسیدن هر ساله اش
حوصله ام را دارد سر می برد​

 

[~naz]

من گريه نکردم که تو بخندی
اما تو بخند
تو حتی شده به گريه های من بخندی ،
بخند.​

 

[~naz]

تو از تنها چيزی که سر در نمی آوری شعر است
حالا فرض کن يک شاعره عاشقت شده است و
خودت را بزن به بی خيالی​

 

[~naz]

نمی دانم چگونه بگويم که بفهمی
ببين!
تلخ ترين حالت ممکن را هم که فرض کنی
باز هم هق هق من تلخ تر است
اصلا
هق هق من تلخ ترين اتفاق دنياست​

 

[~naz]

از امروز
پروانه ها به هوای تو هوایی می شوند
به هوای تو من پروانه می شوم
به هوای تو هوا پر از من و پروانه ها میشود​

 

[~naz]

من به هر حال دارم به بيراهه می روم
همراهی ام که می کنی
بيراهه به شاهراه و
مرا به راه خودم که رها می کنی
بيراهه به گمراهی
ختم می شود​

 

[~naz]

با يک عالمه فاصله از خودم انتظار دارم به تو برسم
من از اولش هم همه ی آرزو هايم محال بودند
حالا می گويی چه کنم؟
چه کنم که به تو که می رسم از دور دوباره لجبازی اش گل نکند
به ساز کدامتان برقصم؟
به ساز منطق اين همه فاصله
يا قلب لجبازم
یا تو يا من يا آرزوهايم؟​

 

[~naz]

شنيده ام که می آيی
شده خيابان ها را هم آينه نبندم
می نشينم با همين دستان خالی فال می گيرم
تو هم از فنجان قهوه می پری بيرون
هم از ديوان خواجه حافظ
بيا به جای اينکه بر آن صندلی تکراری تکيه بزنی
حرف های مرا باور کن​