در حال تایپ رمان نژند | زهرا.م کاربر انجمن یک رمان

[Mélomanie]

مامان در تمام مدت هیچ تماسی نگرفت که بفهمد دخترکش چرا به خانه نیامده و من هم نه تماسی گرفتم و نه پیامی فرستادم! عمو حمید مرا تا خانه رساند تا نخواهم در تاریکی هوا، تنها به خانه برگردم؛ انگار در بیابانی جایی زندگی می‌کردیم!
کلید را در قفل انداختم و در را باز کردم. با باز شدن در، میان تاریکی مطلق فرو رفتم. سریع کلید برق را فشردم تا خانه روشن شود. با آمدن دوباره نور من دوباره توانستم فضای کوچک خانه‌مان را بببینم، خانه‌ای که بعد از مرگ بابا به آن نقل مکان کردیم تا اجاره‌مان کمتر شود. خانه هال بزرگی داشت که انتهایش تبدیل به یک آشپزخانه جمع و جور شده بود. سمت چپ خانه هم دوتا اتاق خواب قرار داشت که اتاق کوچک‌تر برای من و بزرگ‌تر متعلق به مامان بود. و در آخر، انتهای درهای اتاق‌ها سرویس بهداشتی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mélomanie]

لبخندم عمیق‌تر شد، انگار خیالم آسوده شده بود، آن هم از چه؟ نمی‌دانم!
دهان باز کردم تا جواب بدهم که صدای خنده‌ای در آن طرف خط، حواسم را به خود پرت کرد؛ صدای خنده‌ی آشنای کسی که به خاطرم نمی‌آمد. خواستم بی‌توجه باشم که با صدای آرامی از حرف زدنش، خشک شدم. صدا، صدای کامران بود، خوب یادم است؛ انگار داشت با کسی خوش و بش می‌کرد و می‌خندید. گوشه‌ی حوله‌ام در مشتم فشرده شد. دوباره لبخندی روی لبانم نشست، اما این‌بار با سری قبل فرق داشت، دیگر از سر خیال آسوده‌ام نبود.
تمام تمرکزم را به روی لحن صحبتم گذاشتم، تا ذره‌ای صدایم نلرزد و یا حرف بی‌موردی از دهانم در نرود.
- نه... باشه، منتظرم.
- می‌بینمت.
صدای بوق بلندی، نشان از قطع شدن تماس در گوشم پیچید. انگشتانم به دور گوشی سفت شده‌بود، انگار در تصوراتم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mélomanie]

با دیدم تن نحیف من با آن حوله‌ی کوچک به دورش هینی کشید و با ابروهایی که در هم گره می‌خورد؛ وارد اتاق شد. کلید را فشرد و لامپ کل اتاق را روشن کرد. سریع حوله کوچک سبزم را برداشت و به سمتم آمد.
- دختره‌ی بی‌فکر...نمی‌گی این‌جوری میای خیس خیسی اینجا می‌خوابی مریض می‌شی؟!
حوله را به روی صورتم انداخت و با غرغرهای همیشگیش به سمت کمد رفت.
- موهاتو زود خشک کن تا مریض نشدی!
پیراهن و شلواری گرم و گشاد از کمد بیرون کشید و به غرغرهایش ادامه داد:
- البته تو که برات فرقی نمی‌کنه، غصه خوردن و دردسراش فقط می‌مونه برای من!
روی تخت نشستم و به آرامی حوله‌ی سبزرنگ کوچک را به موهایم کشیدم. لبخندی روی لبم نشست. مامان هم با دیدن لبخند من، لبخندی شیرین به لب‌های صورتی رژ خورده‌اش بخشید.
به آرامی خم شد و بوسه‌ای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mélomanie]

لب‌هایم کم‌کم داشت به لبخندی کش می‌آمد که سریع جلویش را گرفتم و سعی کردم خودم را بی‌تفاوت نشان بدهم. در همان حال، بدون تکان سرم، چشم چرخاندم و با لحنی بی‌تفاوت گفتم:
- خودت دادی بذارم تو کیفم!
مامان اخمی کرد و ضربه‌ای به پایم زد.
- به من نگاه کن نه تلوزیون! دیشب هم شام نخوردی، صبحونه‌ت هم که می‌بینم دست نخورده تو کیفته، نهارتم هنوز رو اجاقه؛ این یه لجبازی جدیده؟
چشمانم را به معنای تمسخر ریز کردم و با دهنی باز، هر کلمه‌ای که از دهانش در می آمد را با یک «ها»ی مسخره جواب می‌دادم.
مامان با دیدن این رفتار من اخم‌هایش بیشتر درهم شد، این‌بار با صدایی که واقعاً عصبی به نظر می‌رسید گفت:
- این چه حرکتیه، مامانت روبه‌روته نه رفیق مدرسه‌ت!
دهنم را بستم و صاف نشستم. من گفتم کمی دلسوزی و نگرانی بخرم،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mélomanie]

مامان کلافه خم شده و صورتش را میان کف هر دوتا دست‌هایش مخفی کرد، پای راستش به سرعت تکان می‌خورد و ضربه‌های آرامی به فرش کوچک با طرح‌های شلوغ و قرمز رنگ زیر پایمان میزد.
- چرا فکر کردی من نیستم؟
- فکر نکردم! تو اصلاً متوجه شدی من امروز خونه نیومدم؟! نه، چون پیش آقا کامران بودی!
مامان ناباورانه سرش را بالا گرفت و به من نگاه کرد.
- این چه حرفیه که می‌زنی؟! معلومه که می‌دونم تو کجا بودی! خودم با زینت صحبت کردم! فکر کردی فراموشت می‌کنم؟!
نیشخندی زدم و یه تای ابرو بالا انداختم.
- یعنی تو امروز پیش کامران نبودی؟!
اخم‌هایش درهم کشیده شد.
- قرار نیست من به خاطر رفت و آمدهام به توی الف بچه جواب پس بدم! پیش کامران بودم که بودم، به تو چه؟
چشمانش را گرد کرد و دست مشت شده‌اش را روی دهانش گذاشت.
- اِ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mélomanie]

اشک‌هایم یکی پس از دیگری از چشمانم سرازیر شد. چطور می‌توانست به این راحتی بابا را جایگزین کند؟ چطور می‌توانست بدون این‌که پلک برهم زند بگوید اوی تازه آمده، می‌تواند برایم پدری کند؟
هق‌هقم بلند شد؛ صدایم میانش خفه و کلمات نامفهموم به گوش می‌رسید.
- اما من...من نمی‌خوام، بابای دیگه‌ای داشته باشم...من همون...همون بابای خودم برام کافیه!
مامان آهی سر داد و به آرامی تن مرا به آغوش کشید. دستش را نوازش‌وار روی کمر من بالا پایین می‌کشید.
پس از لحظاتی سرش را به گوشم نزدیک کرد و لب‌زد:
- بیتای مامان... تو بچه نیستی که اینطور رفتار کنی؛ من می‌دونم الان دلت شکسته و ناراحتی، اما این دلیلی نمیشه که اینطور اشک بریزی و منو محکوم کنی که، قربون اون چشمای اشکیت برم!
سرم را از آغوشش بیرون آوردم و بینی‌ام را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.