عاشقانه‌ها عاشقانه‌های حسین پناهی

[Negar:)]

درختان می‌گویند بهار

پرندگان می‌گویند لانه

سنگ‌ها می‌گویند صبر

و خاک‌ها می‌گویند مصاحب

و انسان‌ها می‌گویند خوشبختی

امّا همه‌ی ما در یک چیز شبیه‌ایم:

در طلب نور!

ما نه درختیم و نه خاک .

پس خوشبختی را با علم به همه ضعف‌هامان در تشخیص،

باید در حریم خودمان جستجو کنیم

 

[Negar:)]

وقتی ما آمدیم

اتفاق، اتفاق افتاده بود!

حال

هرکس

به سلیقه خود چیزی می‌گوید

و در تاریکی گم می‌شود

 

[Negar:)]

در انتهای هر سفر

در آیینه

دار و ندار خویش را مرور می‌کنم


این خاک تیره این زمین

پاپوش پای خسته‌ام


این سقف کوتاه آسمان

سرپوش چشم بسته‌ام


اما خدای دل

در آخرین سفر

در آیینه به جز دو بی‌کرانه کران


به جز زمین و آسمان

چیزی نمانده است


گم گشته‌ام کجا

ندیده‌ای مرا؟

 

[Negar:)]

خدا را دیدم قوز کرده با پالتوی مشکی بلندش

سرفه‌کنان در حیاط از کنار دو سرو سیاه گذشت

و رو به ایوانی که من ایستاده بودم آمد،

آواز که خواند تازه فهمیدم،

پدرم را با او اشتباهی گرفته‌ام!

 

[Negar:)]

ما چیستیم؟!

جز ملکلول‌های فعال ذهن زمین

که خاطرات کهکشان‌ها را

مغشوش می‌کند!

 

[Negar:)]

بی تو

نه بوی خاک نجاتم داد

نه شمارش ستاره‌ها تسکینم


چرا صدایم کردی

چرا؟


سراسیمه و مشتاق

سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی


نشان به آن نشان

که دو هزار سال از میلاد مسیح می‌گذشت

و عصر

عصر والیوم بود

و فلسفه


و رسالت من این خواهد بود

تا دو استکان چای داغ را

از میان دویست جنگ خونین

به سلامت بگذرانم


تا در شبی بارانی

آن‌ها را

با خدای خویش

چشم در چشم هم نوش کنیم

 

[Negar:)]

شب در چشمان من است

به سیاهی چشم‌هایم نگاه کن


روز در چشمان من است

به سفیدی چشم‌هایم نگاه کن


شب و روز در چشم‌های من است

به چشم‌هایم نگاه کن


پلک اگر فرو بندم

جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت

 

[Negar:)]

به من بگویید

فرزانگانِ رنگ بوم و قلم

چگونه

خورشیدی را تصویر می‌كنید

كه ترسیمش

سراسر خاك را خاكستر نمی‌كند؟

 

[Negar:)]

بیمناکم

بیمناکم

من از این ابر سیاه و تیره

که عبوس و خیره

چشم بر بستر پوسیده صحرا دارد

بیمناکم...

 

[Negar:)]

نیستیم!

به دنیا می‌آییم
عکس یک نفره می‌گیریم!

بزرگ می‌شویم
عکس دو نفره می‌گیریم!

پیر می‌شویم
عکس یک نفره می‌گیریم

و بعد
دوباره باز
نیستیم