شاعر‌پارسی اشعار حسین پناهی

[_harly_]

خورشید جاودانه می‌درخشد بر مدار خویش

ماییم که پا جای پای خود می‌نهیم و غروب می‌کنیم هر پسین​

 

[_harly_]

درختان می‌گویند بهار

پرندگان می‌گویند لانه

سنگ‌ها می‌گویند صبر

و خاک‌ها می‌گویند مصاحب

و انسان‌ها می‌گویند خوشبختی

امّا همه‌ی ما در یک چیز شبیه‌ایم:

در طلب نور!

ما نه درختیم و نه خاک .

پس خوشبختی را با علم به همه ضعف‌هامان در تشخیص،

باید در حریم خودمان جستجو کنیم​

 

[_harly_]

نیم ساعت پیش

خدا را دیدم قوز کرده با پالتوی مشکی بلندش

سرفه‌کنان در حیاط از کنار دو سرو سیاه گذشت

و رو به ایوانی که من ایستاده بودم آمد،

آواز که خواند تازه فهمیدم،

پدرم را با او اشتباهی گرفته‌ام!​

 

[_harly_]

بی تو

نه بوی خاک نجاتم داد

نه شمارش وب ‌ها تسکینم

چرا صدایم کردی

چرا؟

سراسیمه و مشتاق

سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی

نشان به آن نشان

که دو هزار سال از میلاد مسیح می‌گذشت

و عصر

عصر والیوم بود

و فلسفه

و رسالت من این خواهد بود

تا دو استکان چای داغ را

از میان دویست جنگ خونین

به سلامت بگذرانم

تا در شبی بارانی

آن‌ها را

با خدای خویش

چشم در چشم هم نوش کنیم​

 

[_harly_]

بیمناکم

بیمناکم

من از این ابر سیاه و تیره

که عبوس و خیره

چشم بر بستر پوسیده صحرا دارد

بیمناکم...​

 

[_harly_]

نیستیم!

به دنیا می‌آییم

عکس یک نفره می‌گیریم!

بزرگ می‌شویم

عکس دو نفره می‌گیریم!

پیر می‌شویم

عکس یک نفره می‌گیریم

و بعد

دوباره باز

نیستیم​

 

[_harly_]

در هیأت پروانه‌ی هستی

با همه توانایی‌ها و تمدن‌هامان شاخکی بیش نیستیم!

برای زمین، هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی‌ها و مشکلات ما نیست

اگر ردپای دزدِ آرامش و سعادت را دنبال کنیم

سرانجام به خودمان خواهیم رسید​

 

[_harly_]

ما تماشاچیانی هستیم

که پشت درهای بسته مانده‌ایم!

دیر آمدیم!

خیلی دیر...


پس به ناچار

حدس می‌زنیم،

شرط می‌بندیم،

شک می‌کنیم ...


و آن سوتر

در صحنه

بازی به گونه‌ای دیگر در جریان است​

 

[_harly_]

عشق به انسان

هر قدرتی را از پای در خواهد آورد

خوشا روزگارانی که چشم‌ها بر لب‌ها حق اولویت داشتند!

حقیقتاً چندش آور است

هیس هیس مارهای تک دندان!​

 

[_harly_]

در انتهای باغ آلبالو

مادربزرگ دعا می‌خواند:

لال باد زبانی که

جز با ترجیع بند گل صورتی رنگ پاییزه،کلامی بر لب براند!

آمین!

آن که می‌رود آری

و آن جا که می‌رود هرگز!

حرمت را نثار پای رهرو باد!

آمین!

آسمان خالی از قوش است

و مرغ مادر رو به سمتی گردن کج می‌کند!

های آدمی و هوی توفان،

جهان بی کرانه سرشار از باد

آمین!​