شاعر‌پارسی اشعار حسین پناهی

[_harly_]

به آتش نگاهش اعتماد نکن

لمس نکن

به جهتی بگریز که بادها خالی از عطر اویند

به سرزمینی بی رنگ

بی بو و ساکت

آری

بگریز و پشت ابدیت مرگ پنهان شو

اگر خواستار جاودانگی عشقی​

 

[_harly_]

لعنت
بر گردن عشق ساده‌ام
که انگشترش نخی‌ست،
گلوبند زمردین شعر مرا
باور نمی‌کند کسی...
لعنت به شعر و من!​

 

[_harly_]

سنگ اندیشه به افلاک مزن دیوانه

چونکه انسانی و از تیره سرتاسانی

زهره گوید که شعور همه آفاقی تو

مور داند که تو بر حافظه‌اش حیرانی

در ره عشق دهی هم سر و هم سامان را

چون به معشوقه رسی بی سر و بی سامانی

راز در دیده نهان داری و باز از پی راز

کشتی دیده به طوفان خطر میرانی

م**س.ت از هندسه‌ی روشن خویشی مستی

پشت در آینه در آینه سرگردانی

بس کن ای دل که در این بزم خرابات شعور

هر کس از شعر تو دارد به بغل دیوانی

لب به اسرار فروبند و میندیش به راز

ور نه از قافله مور و ملخ درمانی​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[_harly_]

به شبنمی می‌ماند آدمی
و عمر چهل روایتش،
به لحظه رویت نور
بر سطح سبز برگی
می‌لغزد و بر زمین می چکد...
تا باری دیگر
و کی؟
و چگونه؟
و کجا؟​