مطلوب رمان فانتوم | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

با رفتن آیلی، به سمت مبل دونفره‌ام کشیدم و رویش نشاندم. تنم انگار که رمقی نداشت. تنم را رها کرده و روی پشتیِ مبل فرود آمدم. پارسا کنارم بوو. حالا اما نگاهش جدی بود و سخت. منکر نگرانی نگاهش نبودم؛ اما جدیت نگاهش انگار بیش‌تر از همیشه به چشم می‌خورد. نگاهم را به سقف دوختم و غرق خیالات ویرانگرم شدم. اشک‌هایم با شدت بیشتری زمین نمناک گونه‌هایم را خیس می‌کردند‌.
- پاشو حنا! پاشو یه کم آب بخور قربونت برم.
پلک زدم و پلک زدم. بی‌حال و ناتوان کمی خودم را بالا کشیدم. پارسا کمکم می‌کرد. جرعه‌ای آب خوردم و خودم را پس کشیدم. انگار که همین مقدار کم آب، راضی‌شان کرده بود.
- حنا؟
صدای جدی و سخت پارسا، حواسم را به خودش منعطف کرد. نگریستمش. چشم‌هایم بغض داشت، اشک داشت و دنیادنیا تاوان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

لبخند کم‌رنگی از تلخی، گوشه‌ی لبم نقاشی شد.
- هیچی به ذهنت نمی‌رسه؟
صدا، صدای خسته‌ی پارسا بود. خستگی نشسته در صدایش را درک نمی‌کردم. و آیلی که به حرف آمد.
- درمورد چی؟
- این وضعیت! هیچی به ذهنت نمی‌رسه؟ به‌خاطر چی این‌طوری شده؟ کسی؟ اتفاقی؟ چیزی؟
و آیلی چیزی به زبان نیاورد. تکیه‌ام را از دیوار سرد برداشتم و ایستادم. هنوز هم قصد صحبت کردن نداشتم، شاید هیچ‌گاه! این درد را، این سادگی را، این بازیِ مسخره را با خود به گور می‌بردم. لبخندی که روی لبم خانه ساخت، تصنعی بود. قدم جلد گذاشتم و از سایه بیرون رفتم. حضورم توجهشان را جلب کرد.
- خوبی؟
آیلی بود. هنوز هم نگران بود. قدم‌ جلو گذاشتم و کنار پارسا، جایی مقابل آیلی نشستم.
- خوبم. چی‌شده مگه؟
پارسا صحبت نمی‌کرد. آیلی هم نگاهش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

لب‌هایم را تر کردم و یک کلمه به زبان آوردم:
- مانیار!
اخم‌هایشان در هم فرو رفت. پارسا چیزی از اتفاقات چند ماه اخیر نمی‌دانست؛ اما آیلی... . آینی پراخم، خودش را جلو کشید و تهدیدوار زمزمه کرد:
- واسه خاطر اونه که این همه به هم ریختی؟
نفسم را فوت کردم و سری تکان دادم. باید به دروغ گفتن ادامه می‌دادم. اشتباه و سهل‌انگاریِ من چیزی نبود که قابل قبول باشد.
- هممم. قراره با رؤیا ازدواج کنن!
البته که قرار بود. آرزوی خوشبختی هم برایشان داشتم. برای کسی که روزی فکر می‌کردم تمام دنیایم بود و چیزی جز توده‌ای واهی نبوده.
حالت چشم‌های آیلی مهربان شد. از جای برخاست و جلو آمد. بوسه‌ای به سرم زد و به حرف آمد.
- فدای سرت. عیب نداره. پسره‌ی احمق! بره بچسبه به بقیه.
و منظورش از بقیه، رویایی بود...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.