دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های "بُغرنج" | نفیسه کاروان کاربر انجمن یک رمان

[NAFISEH KAREVAN]

~ بسم الله نور ~
عنوان: بُغرنج
نویسنده: نفیسه کاروان
مقدمه:
رنجش که بیشتر شد، بغضش دوام نیاورد، بغرنج شد. ورق زد، صفحه زرد شد؛ دلش پر کشید، لبش تر شد.
دلش لرزید، تنش سرد شد، نفس زد، بغرنج شد!


بُغرنج: پیچیده، در هم
​

 

[ZahraRezai]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NAFISEH KAREVAN]

ورق زد، صفحه زرد شد!
چشم بر هم زد، قلبش پر درد شد.
گلویش خشک و دهانش تلخ شد.
نمی‌دانست، هیچ از این حال پریشان نمی‌دانست.
انگار که کلمات تا گلویش بالا می‌آمدند و در نمی‌آمدند.
قلم ناتوان شده بود، دست‌هایش هم، جانش هم، نفس‌هایش هم...
اما باید مینوشت، باید بر نفرت این برگه اشک‌های بی‌صدایش را می‌نوشت، باید می‌نوشت میان خنده‌ می‌گرید، میان شادی زجه می‌زند، از درون می‌سوزد و تنش یخ می‌بندد.
تنهایی چنان میان رگ‌هایش ریشه دوانده بود که با خودش هم غریبگی می‌کرد، با خودی که دیگر نمی‌شناخت، با خودی که از خودش گرفته بودند! لحظه‌ها گذشت و او بر ورق زرد رنگ تنها خطی به جا گذاشت:
"او رفت‌، مرا جا گذاشت"...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NAFISEH KAREVAN]

ورق زد، صفحه خاکستری شد.
بغضش شدت گرفت، اشک نشد.
قلبش به درد آمد، آرام نشد!
دفتر به نیمه رسیده بود، مانند زندگی‌اش که روی نیمه متوقف شده بود. نیمه‌ی پریشانی، نیمه‌ی آشوب نیمه‌ی درد!
راه برگشتی نبود، حتی راه ادامه دادنی هم نبود.
هیچ بن‌بستی نبود، اما هیچ جاده‌ای هم نبود.
درد درست همین‌جا بود!
دردی که جانش را بالا می‌آورد اما نمی‌گرفت؛
قصد نابود کردنش را داشت اما نمی‌کرد؛
فکر کشتنش را داشت اما نمی‌کشت؛
فقط ذره ذره نفس‌هایش را می‌گرفت، رنج می‌شد، بغض می‌کرد، بغرنج می‌شد.
فقط زخم روی زخم می‌زد، درد روی درد می‌کاشت؛
صدای قلم آمد، صفحه را سفید گذاشت!

 

[NAFISEH KAREVAN]

ورق زد، صفحه سیاه شد!
نفسش بند آمد... دلش تنگ شد.
قلم سیاه بود، صفحه ایضا.
اشک چشمانش را پر کرد، اما فرونریخت در عوض انگار که چیزی در وجودش فروریخت که این‌گونه اعماق جانش خالی شد. خرده‌های شکسته‌ی قلبش بود، خرده‌‌های پر خون و زخمی که تمام زندگی‌اش را به نفرت کشیده بود. صفحه سیاه بود و چشمانش هم رو به سیاهی می‌رفت. این‌بار خیلی حرف‌ها داشت،‌ خیلی دردها داشت اما اجازه نداشت، دیر شده بود. دیر شده بود برای پس گرفتن لحظه‌هایش
زندگی بی رحم بود، امانش نمی‌داد؛ میگرفت، میکشت، می‌برید و تمام می‌کرد!
این‌بار می‌خواست بنویسید، می‌خواست این هجمه‌ی خفه کننده‌ی سمی مغزش را خالی کند، اما دیر شده بود. مانند ماهی که برای بیرون پریدن از تُنگ تلاش می‌کند، فکر می‌کرد هر صفحه زندگی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NAFISEH KAREVAN]

تهی بود از هر چیز و پر بود از همه چیز. مثل یک گل خشکیده‌ی در آب، مثل یک ماهی بی‌جان در دریا، مثل تپش قلب در تن انسان مرده، دیگر، هیچ چیز چاره ساز حیات نبود.
کلاف بهم پیچیده‌ی افکارش دست در گلویش می‌انداختند، ورق می‌زد سیاه بود، نگاه می‌کرد سیاه بود، برف می‌بارید، سیاه بود! یادش آمد برف دوست داشت
بیشتر خودش، کمتر او... او را دوست داشت، بیشتر خودش، بیشتر او. تیر می‌کشید، حفره‌ای درست در میان قلبش خالی شده بود و از درد تا اعماق مغزش تیر می‌کشید، قلبش خون‌ریزی میکرد، دلش گریه میکرد چشم‌هایش اما سرد بود
چشم‌هایش سایه تنهایی را به آغوش می‌کشید و نفس‌هایش تلخی خفگی‌را
هیچ چیز چاره‌ی حیات نبود
سرد بود مثل برف، سیاه بود مثل برف......

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NAFISEH KAREVAN]

درجا نزدن، مرحله‌ی بعد از خنثی شدن بود و خنثی شدن، بعد از تقلا کردن!
گره‌های مغزش کور می‌شدند و چشمان او کورتر.
سیاه و سفید و زرد دیگه معنی نداشت. هیج چیز شبیه رنگ‌های اول داستان نبود؛ هیچ چیز آن نبود که باید می‌بود در عوض جای او خالی بود.
جای او که بیاید و از این باتلاق درد، تنش را بیرون بکشد‌. در آن لحظه‌ها تنها می‌خواست روحش را در بیاورد و خودش را آسوده به دست این منجلاب بسپارد.
به امید آن‌که برگردد، شاید او دوباره به اصل خودش، به اصل خسته‌تر از خسته‌ی خودش بازگردد.
و کاش آمدنش دیرتر از تن فرو ریخته‌ی او نبود‌.
حیف که سیر تنهایی سرشت او بود؛
آرزوهایش رویا و
خیال‌هایش همه سودا!