مجموعه دلنوشته‌های مخبط | ILLUSION کاربر انجمن یک رمان

[ILLUSION]

دادارِ چرخْ در سکون و سکوت،
نشسته به انتظار
والا مَردی
در چشمانِ وطنی پر جوش و خروش.
بالا می‌کشند مردی را
نه بر شانه‌های فراخ و نه بر براقِ آسمان!
بر شاخه‌ْ گندیده‌ای از درخت زیتون،
که بوی خون می‌داد.
بالا می‌کشند مسیح
والا مَرد مُرده‌ای
که مسیح نامش بود.
​

 

[ILLUSION]

ای خفتیدگان در وطن
که چشم گرفتید بر روانه ظلمی جاری،
از ترس!
مباد قطره خونی گرمْ از دیروزتان
بر فراز داری بی‌سار
بسوزاند ریشه‌ی امروزتان
که خاکستر،
میراثِ سوختهْ نخل‌هایی‌ست
نه آزاده،
بی‌جوش و خروش
در گیر و دار چشم بستن بر بستن سروی بر جور؛
که فردا ریشه بر دار است کسی که امروز بر شاخ بر دار ننالید.
آتش امروز سروستان،
خاکستر فردای نخلستان است.
​

 

[ILLUSION]

بر تشنه نخلی روییده در سرابِ سرخِ جنون، نغمه‌ی ریشه و خون
بی‌ثمر است.
این‌جا، سرایی بود که هر بی‌ریشه از خون دگری سیر می‌شد؛
خون دلِ من
و خون چشم تو،
هر دو به نانِ نخلستانی بس است!
در خراب‌آباد مسیح؛
آزادی را بهای نان می‌خرند.
​

 

[ILLUSION]

غریو غم، اندرزگاه را
سرو تنانی در بند،
سری آویخته از در،
تَنی بَست شده بر همان درخت،
که فردا در سایه دارت می‌زدند.
در ساعات اعدام
تمنای آب از لبانت خشک می‌چکید
و دیگران سیر از خونِ تو
تنت را نانی مانِست بر دندانِ طمع
که عزا، عشایِ شامِ* ما بود.
​

---

*«بگیرید، بخورید؛ این است بدن من.»
عشای ربانی، انجیل متی، فصل ۲۶

​

 

[ILLUSION]

آسمان خون،
زمین خون
و دشت خون.
در سهند و خارک و خوی،
از آزاده دامان بی‌دریغِ دشت
رعیتی،
و در سردابِ کهنه‌ی شهر
گورکنی،
و بر پارینه خرابه‌ای از شاه‌نشین
ایل‌خانی.
گریز و آویز تا کجا از تو سرزمین؟
تو کز نای و بیرقت حال چیزی جز خون و مرگ و ستم نمی‌روید؟
گرسنه رعیتی در تو
و تو سیراب از خون تشنگان‌.
پرخاشِ پرخروشِ خشم در پیله نان،
تنور رنگ خاک
و خاک سراسر بوی خون.
مَر از رگ و پی خویش نیز می‌توان گریخت مسیح؟
​

 

[ILLUSION]

نه این صورتی‌ست هربار
از سیلی سرخ بِمانَد،
و نه آن مسلکی جاوید
تا ابدالدهر بر جای مانَد.
شاخه‌ها خواهند خشکید،
و دار خواهد افتاد،
و آسمانِ مرده خواهد بارید.
آنکس تحکم ستم می‌کرد را
دستی، شبی آبستن از دادِ دادار
به زیر خواهد کشانید
و از جای گورِ بی‌نشانِ تو،
از جای گورِ بی‌نشان‌مان،
شاخه شقایقی سبز خواهد رویید:
این‌جا مَزار بی‌نشان مردی‌ست
روزگارانی که رویا جرم بود،
رویایی داشت.​