رتبه اول BDY مجموعه دلنوشته‌های زِ یٰاد می‌بُرد، سقوط را | ف.سین کاربر انجمن یک رمان

[F.Śin]

***
آن روزهایی را می‌خواهم که هواپیما هنوز نفسِ پرواز کردن داشت،
جوانی‌‌اش را بینِ دو راهیِ ماندن برای ساختنِ وطن یا رفتن و در آسمان آتش گرفتن، بر باد نداده بود... .
روزهایی که برای پرواز کردن به‌سوی آینده‌ی نامعلومش، تردید نداشت... .
می‌خواهم برگردم به آن‌جا که هواپیما، در عمق چشم‌های مسافرینِ خسته‌اش، جای غم، «عشق» می‌دید و جای کوله‌باری از خستگی، «امیدی برای زندگی».
حالا اما علی‌رغمِ رو‌ به جلو بودنِ همه‌چیز، هواپیما موتورهایش از کار افتاده است...
دیگر از تلاش برای ساختنِ آنچه قبلاً تباه شده‌بود، ناامید گشته‌است...
شوقی برای ادامه ندارد و در عین حال، ترس‌های زیادی هم برای توقف و در جا زدن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[F.Śin]

***
چگونه از یاد می‌برد «سقوط» را
‌پرنده‌ای که بال سمت چپش آسیب دیده و دوباره پس از بهبودی، اوج می‌گیرد؟
چگونه فراموش می‌کند «بی‌نفسی» را
ماهی‌ای که از آب بیرون افتاده اما دوباره به آن بازمی‌گردد و شنا می‌کند؟
چگونه از خاطر پاک می‌کند «پژمردگی» را
گلی که همه‌ی برگ‌هایش خشکیده‌اند اما جوانه‌ی آخر، دوباره او را سر پا نگه می‌دارد؟
و من از خود می‌پرسم،
چگونه ادامه می‌دهند و تلخیِ لحظه‌ی سقوط، بی‌نفسی و پژمردگی را کنار می‌زنند؟
بعد به خودم نگاه می‌کنم
و می‌پرسم
چگونه کنار می‌زند ناامیدی را،
انسانی که صبح تا شبش را بی‌هدف می‌گذراند اما فردا، همچنان مشتاقانه چشم می‌گشاید؟
بعد سکوت می‌کنم،
به پرنده،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[F.Śin]

***
شبیهِ نویسنده‌ای‌ که صفحاتِ داستانش را در واگنِ شماره‌ی «نمی‌دانم» در قطاری به مقصد «نامعلوم» جا گذاشته است،
شبیهِ نقّاشی که قوطیِ رنگش تصادفاً بر بوم نقّاشی‌ای که ماه‌ها روی آن وقت گذاشته، ریخته است،
شاید هم شبیهِ خواننده‌ای که از میان‌سالی گذشته و باید بپذیرد دیگر نمی‌تواند همچون گذشته آواز بخواند،
غمگینم.

حالِ نامعلومی که نه می‌توانم از آن بنویسم، نه نقّاشی‌اش کنم و نه بخوانَمش... .
حالِ نامعلومی که می‌دانم نامش «سقوط» است.
حالِ نامعلومی که علی‌رغمِ این غم که تیشه زده به ریشه‌ی نداشته‌ام،
وادارم می‌کند که بیش‌تر برای دیدنِ فردا امیدوار باشم.
این حال، پارادوکس دارد!