کامل شده ناله‌های شبانه‌ی مجنون | فاطمه علی آبادی کاربر انجمن یک رمان

[Fateme.]

***
تو را دیدم، مرا دیدی!
وَ خندیدم، تو خندیدی!
زِ حال خوب من
آن‌روز سوال بسیار پرسیدی
وَ گفتم از خطاهایم
وَ تو هربار بخشیدی
چه رویاهای شیرینی
به هم هر روز می‌بافم
تو آنی کز محبت هم به من
هربار ترسیدی
شجاعت خواهد عشق
اما، تو اقیانوسِ تردیدی!​

 

[Fateme.]

عاقبت یک روز آهم عشق را خواهد گرفت
انتقام بی‌کسی‌ام را خدا خواهد گرفت

وعده‌ی وصل تو را بر قلب دادم، عاقبت
دستِ من دستانِ پر مهرِ تو را خواهد گرفت
​

 

[Fateme.]

***
گفتی که برو، فکر خودت باش ولیکن
من نیز دگر جزء تواَم جان جهانم!​

 

[Fateme.]

***
تو رفتی و نِگَهَم به راه توست
وَ مُردم و گنهش برای توست

تو چه دانی زِ حال من، مگر تو نیز
هر دمی که براری برای توست؟
​

 

[Fateme.]

***
چون شمع تنم ز هجر او می‌سوزد
دل در غم او جامه‌ی هَم¹ می‌دوزد

هربار که عقل گویدم عاقل باش
عقلم به دمی به پای دل می‌سوزد

پ‌ن¹: مترادف غم​

 

[Fateme.]

***
ای عشق! بیا بار دگر محرم ما شو
یک‌بار بیا شادیِ این خلق خدا شو

هربار مرا مفلس و بی‌چاره نکردی؟
این‌بار بیا بهرِ خدا چاره‌ گشا شو​

 

[Fateme.]

***
پلک بر هم می‌گذارم، پشتِ آن آ که شبی
دست من با خود بگیری سوی تنهایی شبی

من که عشقت آنقَدَر در قلب دارم، عاقبت
باز می‌کوبم به روی طبل رسوایی شبی​

 

[Fateme.]

***
سوال پرسیدم از عشق، کیستی تو؟
بگو آخر به من، از چیستی تو؟

چرا هرجا که رفتم صحبتت بود؟
مگر جز رنج و غربت نیستی تو؟​

 

[Fateme.]

***
از راه می‌‌آید کسی
لبخند بر لب‌های من
آرام جا وا می‌کند
دستان لرزانم چه زود
چایی محیا می‌کند
از راه می‌آید کسی
در آرزوی دیدنش
این دل، چه غوغا می‌کند
گویید راه را وا کنند
شمع و گلی برپا کنند
از راه می‌آید کسی
خواهد که من رسوا کند
عشقش مرا از پا نشاند
گویید مرا سرپا کند
از راه می‌آید کسی
از راه می‌آید کسی!
​

 

[Fateme.]

***
از غمت بَست‌نشینِ درِ مِی‌خانه شدم
زِ غم یار خراب و خُل و دیوانه شدم

عاقبت، از سرِ دیوانگی و حرص و غرور
بنده‌ی مِی‌کده و معبد و بُت‌خانه شدم
​