داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه ساندر | دومان کاربر انجمن یک رمان

رُخ · 7/6/23

کد داستان کوتاه: 532
ناظر:

Raha~
نام : ساندر
نویسنده : دومان
ژانر: #روانشناختی #فانتزی #درام
خلاصه :
افسانه‌ها در شهر مه گرفته قدم می‌زنند و بر سرنوشت‌ها لانه می‌کنند. وجودشان اکنون روشن است، بدون لکه‌ای محو از دروغ‌های نشسته بر زبان قصه‌ها.
گاهی با خود درد می‌آورد، دردی شیرین یا شیرینی‌ای تلخ از گسی زندگی‌های واقعی.

sonder,
هنگامی که این موضوع را درک میکنید که هر رهگذری، مثل شما زندگی پیچیده‌ای...

Łacrîmosã · 8/6/23

"والقلم و مایسطرون"
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ داستان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع برای مسائل رمان نویسی ♧♡...

رُخ · 10/6/23

دست بی‌جان بالا آمده و بر سینه‌ی دردناک کوفته می‌شود. طنین خس‌خس گلویش سکوت خانه را بیش از پیش زجرآور می‌کند. خودش را کمی عقب می‌کشد.
تن نزار‌اَش را بر میز چوبی تکیه می‌دهد؛ سختی آن کمرش را نوازش می‌کند. قلبش پر است، رگ‌هایش توسط ریشه‌ها دریده شده و به سرعت جوانه می‌زند. می‌جوشد، در آن می‌جوشد و تا گلویش راه باز می‌کند.
گویا کیلو‌ها وزنه بر پلک‌هایش آویزان کرده‌اند، خودش را جلو کشیده و بر ملحفه پهن در تاریکی اتاق می‌اندازد. چندمین بار است که آن را عوض کرده و باز به سرخ رنگین می‌شود.
دید تارش را پس زده و پلک‌هایش را بر هم می‌گذارد. لباس خواب را چنگ می‌زند. زانو‌های خسته‌اش را در خود جمع می‌کند و نفسش را پر فشار بیرون می‌فرستد.
قلبش پر است؛ انگار گلبرگ‌های خون‌آلود را در آغوش کشیده است...

رُخ · 26/10/25

و می‌خندد، از آن خنده‌هایی که هیکارو* دوست دارد آن را در قابی از جوهر گیر اندازد و جلوی ورودی اتاق آویزانش کند.
- درست نیست! باید حتماً برات جبران کنم.
آکانه نگاهش را میان خیابان خلوت از آدم‌ها می‌چرخاند و با افسوس می‌نالد.
- البته باشه برای یه وقت دیگه، بعداً می‌بینمت هیکارو.
دیدارشان به همان سرعت به پایان می‌رسد. انگار تکه‌ای از قلبش از او فرار می‌کند، دور و دور‌تر می‌شود.
دور شدنش را با چشمان کشیده‌اش دنبال می‌کند ولی با تلنگر کوچکی درون ذهنش صدایش را بالا می‌برد تا به آکانه برسد.
- فردا برام جبران کن، توی هانابی*!
می‌ایستد و به سمتش برمی‌گردد، دستانش بند‌های کیف را به بازی می‌گیرند.
سرش را کج می‌کند، موهای بلند شبرنگش شانه‌اش را نوازش می‌کند و روی آن آرام می‌گیرد. با خنده پاسخ...

رُخ · 26/10/25

پایش را بالا برده و روی پای او میکوبد که نیش همیشه خندانش جمع شود. دست دیگرش روی شانه‌ی دردناک می‌نشاند و به راهش ادامه می‌دهد.
- سر‌ به سرم نذار!
نائوکی دور شدن او را تاب نمی‌آورد. کمر خمیده‌اش را راست می‌کند و به بقچه زمین افتاده حرکت شدیدی می‌دهد تا خاکش تکانده شود. موهای بسته‌ شده‌اش به شدت به هوا رفته شلخته می‌شود.
با قدمی ناهموار و بلند خود را به هیکارو نزدیک می‌کند. کمی بیشتر از آن که باید لنگ می‌زند، دستش را دور گردن او می‌اندازد.
نائوکی: آخ، قبول کن چون اسم آکانه رو... .
هیکارو می‌خواهد خودش را عقب بکشد که نائوکی حرفش را اصلاح می‌کند.
- باشه باشه! چون اسمش رو آوردم زدی نه چیز دیگه.
اخم‌های هیکارو باز می‌شود. سرعت قدم‌هایش را با او همراه می‌کند. نگاهش را میان‌ خانه‌های چوبی...

رُخ · 28/10/25

صدای اعتراضش بالا می‌رود.
- اصلا فکرش هم نکن، من باید خودم رو به جشن برسونم! باید داستان عاشقانه‌م رو امسال شروع کنم! راستی... .
دست آزادش را بالا می‌آورد و بقچه‌ی درون آن را بر سینه‌ی هیکارو می‌کوبد.
- شاید هم بهتره خودت با این لباس‌ها همراهیش کنی!
هیکارو آن را می‌گیرد تا باری دیگر روی زمین نیوفتاده است. لحظه‌ای یاد تمام کار‌هایی می‌افتد آن خانواده در حق او کرده‌اند، بیشتر از آن که در توان‌شان است!
- حتماً میام و از آقای میتسوری* تشکر می‌کنم.
با یادآوری کار‌های روی زمین مانده‌اش پا تند می‌کند و در همان حال دستی برای نائوکی تکان می‌دهد و غرغر‌های پشت سرش را نادیده می‌گیرد.
دستی روی پوشال‌های روی میز می‌کشد و آن‌ها را پخش بر روی زمین می‌کند.
نفسش را با فشار روی تن بی‌جان آن می‌نشاند، ذرات...

رُخ · 29/10/25

روی ایوان خانه می‌نشیند، با چشمان بسته خود را به نوازش خنکی ملایم آسمان شب می‌سپارد و تکه‌های کوفته برنجی سرد را به سختی از گلویش پایین می‌فرستد. انگار در قفسه‌ی سینه‌اش چیزی تکان می‌خورد؛ چیزی که در ریه‌هایش جوانه زده است.
طولی نمی‌کشد که صدای بدون حوصله‌ی آقای فوجی بلند می‌شود.
- اگه کارت تموم شده بهتره برگردی.
سر‌ش را می‌چرخاند و صدایش را بالا می‌برد تا به گوش سنگین او برسد.
- حتماً آقای فوجی، جشن هانابی رو که فراموش نکردین؟
صدای عبوس و لرزان پیرمرد از تک اتاق کارگاه بلند می‌شود.
- گفتم که فقط اگه تا شب تموم‌شون کرده باشی میری!
- متوجه هستم. پس من فردا میبینم‌تون.
بلند شده و صندل‌های مردانه‌اش را به پا می‌کند، به نشانه‌ی احترام بدنش را خم کرده و با مکثی کوتاه می‌ایستد.
فانوس‌ها میان...

رُخ · 29/10/25

امسال باید برای آکانه هدیه‌ای بخرد. تصویر آکانه که سرش را به سمت هیکارو کج کرده و موهای لخت و بلندش در یاد او جان می‌دهد، لبخند زیبایش لب‌های هیکارو هم به خنده باز می‌کند. هر بار با دیدن او سرعت تپیدن قلب کوچک هیکارو بیشتر شده و از کنترلش خارج می‌شود.
با یادآوری دیدار هر روزه‌ی او سختی قبولش توسط خاندان بوشیدا‌* در ذهنش کمرنگ می‌شود. پسری بی‌نام و نشان را هیچکس قبول نمی‌کند. می‌داند ولی از کودکی دل به گرمی لبخند آکانه می‌بندد، تصویری که ترک‌های قلب کوچکش را نوازش می‌کند.
***
یوکاتا سرمه‌ای رنگ بر تنش می‌نشیند. ظاهرش با آن لباس نو آراسته‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. بلندی آن تا پاشنه پایش همراه است. دستی به لباسش می‌کشد تا صاف شود.
کمی میان جمعیت و بازارچه کوچک قدم می‌زند. بوی شیرینی‌های...

رُخ · 30/10/25

با دیدن هیکارو دست از صحبت می‌کشد، دستش را بالا آورده و تکان می‌دهد تا او را از بهت بیرون بیاورد.
نزدیک‌تر می‌رود، تازه چشمش به پسری می‌افتد که کنار او ایستاده است. چهره‌ای ناآشنا اخم‌هایش را در هم گره می‌زند. بیش از همه زخم روی گونه‌اش به چشم بیننده می‌آید.
آکانه با مشت آرام به شانه‌ی هیکارو می‌زند. ردی از دلخوری بر لحنش می‌نشیند.
- فکر کنم قرار بود زودتر از این‌ها بیای. خوبه کسی همراهم بود وگرنه برمی‌گشتم.
هیکارو تک خنده‌ای می‌کند و سرش پایین می‌اندازد.
- عذر می‌خوام بانوی من، من رو ببخشید.
با حرص ( مسخره نکن) گفتن آکانه میان صدای بلند جمعیت گم می‌شود.
بلافاصله با یادآوری چیزی به سرعت ادامه می‌دهد.
- راستی ایشون تاتسو ایکدا* هستن و هیکارو میتسوری.
هیکارو دوباره به چشمان غریبه او نگاه...

رُخ · 31/10/25

چیزی در رگ‌هایش ریشه می‌دواند. دستش را روی قلبش می‌گذارد، با قدم‌های تند و بدون تعادل از جمعیت بیرون می‌آید. با کشیده شدن آستین دست راستش لحظه‌ای آرام می‌گیرد.
نگاهش بین لب‌های رنگ شده‌ی او و چشمان متعجبش می‌چرخد. سریع نگاهش را می‌دزدد.
- خوبی هیکارو، چرا جوابم رو نمیدی!
نجوای خش دارش از گلوی گرفته خارج می‌شود.
- کِی این قرار گذاشته شده؟
آکانه سرش را پایین می‌اندازد و با کیسه‌ی همراهش بازی می‌کند.
- هفته پیش... .
انگار خار‌های گلی بر تار و پود قلبش ساز جدایی می‌نوازد.
دلش را می‌فشارد و خم می‌شود. سرفه‌های خشک به جان کم جانش می‌افتد. شوری چیزی در دهانش پیدا می‌شود.
دست لرزانش را از جلوی دهانش فاصله می‌دهد ولی با دیدن رد سرخی خونی که انگشتانش می‌چکد چشمانش از تعجب...

داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه ساندر | دومان کاربر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

Łacrîmosã

ارشد بازنشسته + نویسنده افتخاری

امضا : Łacrîmosã

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

رُخ

مدیر بازنشسته

امضا : رُخ

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 9)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 1, کاربر: 0, مهمان: 1)