رتبه سوم اجتماعی رمان توأمان | حنانه بامیری نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

Hana.BanU ☯ · 13/8/23

- اخراج شدم.
قوی بودم؛ تا آن ساعت و آن لحظه قوی بودم و درست در نقطه‌ای که نباید، صدای شکسته شدن استخوان‌های قدرت در مقابل چشمان مردَم ضعفم را به رخ هر دوی‌مان کشید.
قوی بودم اما موضع ضعف در برابر او عجیب به وجودم نیشخند می‌زد.
نهایت خرد شدم و شکستم و بغض گلویم بی‌اختیار شکست.
صدای هق‌هق‌ام سکوت سنگین بین‌مان را از بین برد و نگاه بُهت‌زده‌اش روی شانه‌های لرزانم نشست.
دست بر صورت فشردم تا اخمی که کم‌کم مهمان صورت خندانش می‌شد را نبینم.
از میان انگشتان قفل شده‌ام چینِ عظیم نشسته بر پیشانی بلندش را دیدم.
ته ریش پر پشتش را چنگ گرفت و آرام لبخند زد؛ لبخندی دردناک‌تر از هر توهین و توبیخ، غمگین‌تر از هر تلخی و ترش‌رویی.
- قبلاً بهت گفته بودم؛ گفتم باید مدارا کنی. لجبازی و یه‌دندگی...

Hana.BanU ☯ · 14/8/23

***
«چون عاشقت ماندم برای من نمی‌مانی.»
مقابلش نشسته بودم. سرتاپا سفید؛ همان رنگی که هر وقت تن می‌کردم زمان می‌ایستاد تا بتواند بیشتر و بیشتر نگاهم کند.
- یه آرزو کن.
نگاهم سمت کیک هم‌رنگ لباسم کشیده شد. سی‌وشش سالگی وقیحانه به رویم لبخند می‌زد... .
انگشتانم را در هم قلاب کردم و نگاه فؤاد سمت ناخن‌های قرمزم کشیده شد.
- خوشبختی.
صدای قهقهه‌اش در گوشم پیچید و از خنده‌اش لبخند بر لبم نشست.
مردّد چشم به دیگر مردم حاضر در کافه دوختم و لب گزیدم.
- زشته، همه نگاه می‌کنن.
- مگه خلاف شرع می‌کنیم؟ دارم به زنم نگاه می‌کنم و کیف می‌کنم از دیدنش.
عشق زیر پوستم خزید؛ به همان اندازه که عشق نثارم می‌کرد، عاشق‌تر می‌شدم.
سر به زیر انداختم؛ شرم از پیشانی خیسم خودنمایی می‌کرد.
- به...

Hana.BanU ☯ · 15/8/23

حسرت در جانم ریشه دواند؛ یا شاید افسردگی پس از بیکاری به قلبم هجوم آورده بود که سِیر در گذشته می‌کردم. هر چه بود حال آن لحظه را اصلاً خریدار نبودم. تنها چیزی که دلم می‌خواست فؤاد بود تا در بگشاید و خسته از شیفت کاری شب، به تخت‌خواب پناه ببرد.
اگرچه حرف زیادی نمی‌زد، اما همین که صدای نفس‌هایش در خانه می‌پیچید زندگی معنا می‌یافت.
فؤاد در خانه بود. جسمش نه...روحش در خانه بود و صدایش در گوشم.
نگاهم سمت شاسیِ عروسی‌مان چرخید. چه بی‌دریغ به صورتم لبخند می‌زد و چه بی‌محابا با نگاهش عشق می‌ورزید.
سه سال به اندازۀ سی سال گذشته بود؛ شاید من به اندازۀ سی سال پیرتر شده بودم و فؤاد سرزنده‌تر.
چرا احساس می‌کردم چیزی شبیه قبل نیست؟ حتّی نمی‌دانستم چه چیزی شبیه قبل نیست؛ تنها...

Hana.BanU ☯ · 19/8/23

***
«تلخ شد آخر آن خاطره خوشحالی کن.»
حالت تهوع در بند بند اجزای بدنم ریشه دواند. همیشه همانطور بود. کافی بود کمی بار سنگین اضطراب بر قلبم سنگینی کند تا تهوع بر تنم رخنه کند.
چشم بستم و نفسم را پی‌درپی و پی‌درپی بیرون فرستادم. شاید آن احساس لعنتی سایۀ سردش را از سرم کم می‌کرد.
نگاه فؤاد که به صورت رنگ پریده‌ام افتاد، از سرعت ماشین کاست.
- چی‌شده؟
روی به سمت فؤاد برگرداندم. کاش حرفم را بفهمد...کاش بی‌خیال شود... .
- دلم شور می‌زنه. ولش کن شر می‌شه.
نگاهم کرد؛ اگرچه حمایت‌گرانه اما در آن لحظه بیشتر به چشم‌غره شبیه بود.
- قبل از اینکه اخراجت کنه زبونت براش دراز بود، بعد اخراج موش شدی؟
جا خوردم؛ از طعنۀ فؤاد و از لحنش. در هجوم بی‌رحمانۀ بغض لبخندی تلخ بر لبانم آشیانه کرد...

Hana.BanU ☯ · 20/8/23