دلنوشته دلنوشته نامه‌هایی به ونگوگ | آیناز شاعر یک‌رمان

[کمدین پوچ شده]

نام دلنوشته: نامه‌هایی به ونگوگ
دلنویس: آیناز
مقدمه:
ون‌ گوگ عزیزم
نمی‌دانم این نامه به دستت می‌رسد یا نه، اما شیفتگی که نگاه نمی‌خواهد.
من این روزها شب پر ستاره‌ای شده‌ام که کورسوی تک‌تک اخترهایش خاموش شده‌اند و حتی شازده کوچولویی در اخترک‌های تاریک منظومه‌اش بره نمی‌خواهد.
من آفتاب‌گردان‌هایی شده‌ام که خورشید هم با اکراه فراوانی از او روی‌گردان است و به مهتاب برای ذره‌ای نور التماس می‌کند.
خانواده‌ی سیب‌زمینی‌خورها با من سر یک میز نمی‌نشینند و تنها در تراس کافه در شب میان سرما و تنهایی نشسته‌ام و به فنجان خالی قهوه می‌نگرم.
اگر تو نیز همانند خانواده‌ی سیب‌زمینی‌خورها مرا رها نکرده‌ای، در کافه‌ی نقاشی‌ها منتظرت هستم تا یک فنجان قهوه و نخی سیگار مهمانم باشی. امیدوارم بتوانی همانند...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[FakhTeh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[کمدین پوچ شده]

ونگوگ عزیزم،
احساس می‌کنم میان این تاریکی سهمگین وجودم، اخیرا حتی شعشعه‌ی ستاره‌های نقاشی‌ات هم نمیتواند دلم را روشن کند.
من، کمدین پوچ شده به طرز دیوانه‌واری آرامش می‌جویم و سادگی میز خانواده سیب‌زمینی‌خورها را به تجلل و شکوه وصف‌نشدنی سفره‌ی شام آخر ترجیح می‌دهم.
کنون این زیبایی‌های پر شکوه به اندازه‌ی سادگی‌های خاص برایم قشنگ نیست مثل باغبانی که میان باغ مملو از گل‌های سرخ رز شگفت‌انگیزش، شیفته‌ی یاس خوش‌رایحه و تنهایی شده که در کمال سادگی جولان می‌دهد.
ونگوگ عزیزم، تو برایم خاص هستی درست مثل یک رویا.

 

[کمدین پوچ شده]

ونگوگ عزیزم،
امروز خانه‌ی خانواده‌ی سیب‌زمینی‌خورها را ترک کرده‌ام.
می‌خواستم از گل‌های آفتاب‌گردانم خداحافظی کنم و چون خورشید آن‌ها را طرد کرده بود؛
با اشک‌هایم سیرابشان کردم تا زنده بمانند، اما از آن پس آن‌ها جای آفتاب به من خیره مانده‌اند.
می‌دانی؟ کاش شربت عشقم را نیز به پای گل‌‌آفتاب‌گردانی با سرشت شیفتگی می‌ریختم؛
نه گل رزی مغرور که همچون آفتاب در برابر دوست داشتنم از من روی می‌گیرد و میان سیاهی شب تنهایم می‌گذارد.
اویی که اگر نباشد آفتاب‌گردان‌ها هم منِ بی‌روحِ خاموشِ غم‌زده را رها می‌کنند‌...