روی سایت کوچه باغ کودکی | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

لحظه ی سال تحویل هیچوقت از خاطرم، پاک نمی شود.
روبوسی ها و تبریکات عید!
صدای دعا و بوی اسپند
کاغذهای نو و تانخورده ی لای قرآن...
بوی دست های گرم پدربزرگ
عطر جانماز سبز مادربزرگ
هنوز هم به یادم است؛ اما دیگر به مشام نمی رسند.

 

[سالخورده و گربه اش]

خوردن چایی های لب سوز مادربزرگ، روی سماور ذغالی...
چقدر کیف داشت!
خوردن چای در استکان های گل سرخی!
یک فنجان از آن را با بهترین قهوه ی دنیا هم، عوض نمی کردم.

 

[سالخورده و گربه اش]

خاله بازی های کودکانه ی ما چقدر معنا داشت.
هرچند جز چند تکه پارچه، عروسک و چادر چیز دیگری نداشتیم.
اما همان هم، لذت داشت.
دلم هوای آن روز ها را کرد...

 

[سالخورده و گربه اش]

به گلدان های شمعدانی مادربزرگ همیشه سر می زنم.
اما دیگر مثل قبل، طراوت ندارند.
شاید، تنها مادربزرگ را می خواهند.
کاش دوباره به روزگار قدیم برگردیم...

 

[سالخورده و گربه اش]

دلم بهانه می گیرد
بهانه ی کودکی را...
دلم هوس قدم زدن در کوچه باغ های کودکی را کرده.
می دانم...
کوچه ی کودکی هم، دلش برای صدای قدم هایمان، تنگ شده.

 

[سالخورده و گربه اش]

فردا به مقصد، روزگار کودکی حرکت می کنم.
با پای پیاده تا آنجا می روم.
خسته نمی شوم؛ قول میدهم.
اما مطمئن باش؛ هرگز برنمی گردم.
شاید چون می دانم در آینده چه پیش رو دارم!

 

[سالخورده و گربه اش]

دلم می خواهد؛ چشمانم را ببندم.
وقتی پلک گشودم...
روی برگ های سبز بهار
توی راه کودکی...
بر سر وقت غروب
نشسته باشم.

 

[سالخورده و گربه اش]

نفس عمیقی می کشم.
نمی دانم خواب است یا خیال؟
رویا است یا حقیقت؟
اما می دانم...
بی شک دلم نمی خواهد از این خواب و رویا بیدار شوم.تا ابد!

 

[سالخورده و گربه اش]

با سرخوشی توی کوچه قدم می گذارم.
صدای برخورد کفش هایم، به زمین، در فضا می پیچد.
سرمستانه می خندم.
نه، دیوانه نشده ام!
تنها کودکی ام را لمس می کنم...

 

[سالخورده و گربه اش]

روی لبه ی حوض نشستم.
پاهایم را داخل آب فرو کردم؛ خنکی اش روحم را نوازش می داد.
ماهی های قرمز بین انگشتانم، در تلاطم بودند.
از اینکه برگشتم؛ پشیمان نیستم.