دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

دلم گرفته پدر!


برایم بهار بفرست…


زشهر کودکی ام یادگار بفرست





دلم گرفته مادر!


روزگار با من نیست…


دعای خیر و،


صدای دوتار بفرست





اگر چه زحمتتان می شود ؛


ولی این بار





برای کودک خود ؛


"قرار " بفرست...





غم از ستاره تهی کرد، آسمانم را…


کمی ستاره ی دنباله دار بفرست





به اعتبار گذشته، دو خوشه ی لبخند


در این زمانه ی بی اعتبار بفرست





تمام روز وشب من پر از زمستان است


دلم گرفته برایم بهار بفرست…








فروغ_فرخزاد

 

[Tahmine Arjmand]

پایه ی عمرِ گران‌مایه، بر آب است برآب


همه جا شاهد این نکته، حباب است ، حباب





باده خور، باده به بانک نِی و فتوای حکیم


زان که دل دردِ تو، را چاره ش*ر..اب است، ش*ر..اب





بر سر کوی خرابات ،کسی آباد است


که مدام از مِیِ دیرینه خراب است، خراب





گر به تیغم نزند محض گناه است، گناه


ور به خونم بکشد عین ثواب است، ثواب





رسم عشاق جگر خسته، نیاز است ، نیاز


خوی خوبان ستم پیشه، عِتاب است ، عتاب





آن که عشق تو نورزید جَماد است، جماد


وان که می با تو ننوشید ،دَِواب است، دواب





تا تو را اهل نظر هیچ تماشا نکنند


خم به خم زلف تو بر چهره نقاب است، نقاب





در سُفالین قَدَح، از شیشه مکن، مِی به درنگ


که مدار فلک سفله، شتاب است، شتاب...





فروغی_بسطامی

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

ای عاشقان ای عاشقان،من خاک را گوهر کنم


وِی مُطربان ای مطربان، دَفِّ شما پُرزر کنم





ای تشنگان ای تشنگان، امروز سَقّایی کنم


وین خاکدان خشک را ،جنّت کنم کوثر کنم





ای بی‌کسان ای بی‌کسان، جاءَ الفَرَج جاء الفرج


هر خسته ی غمدیده را ، سلطان کنم سنجر کنم





ای کیمیا ای کیمیا ،در من نگر؛ زیرا که من


صد دِیْر را مسجد کنم ،صد دار را منبر کنم





ای کافران ای کافران، قُفل شما را وا کنم


زیرا که مطلق حاکمم ،مؤمن کنم کافر کنم





ای بُوالعلا ای بوالعلا، مومی تو اندر کفِّ ما


خنجر شوی ساغر کنم ساغر شوی خنجر کنم





تو نطفه بودی خون شدی، وانگه چنین موزون شدی


سوی من آ ای آدمی تا زینت نیکوتر کنم





من غصه را شادی کنم، گمراه را هادی کنم


من گرگ را یوسف کنم ،من زهر را شِکَّر کنم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

به هر غمی که رسد از تو ،خاطرم شاد است


که بنده ی تو ، ز بند کدورت آزاد است





چگونه پیش تو ناید، پری به شاگردی


که مو به موی تو در عِلم غَمزه ، استاد است





ز سیل حادثه غم نیست، میگساران را


که آستانه ی میخانه ‌، سخت بنیاد است





غم زمانه مرا سخت در میانه گرفت


بیا فدای تو ساقی ، که وقتِ امداد است





دلی که هیچ فُسونگر ، نکرد تسخیرش


کنون مُسخّر افسون آن پری‌زاد است





هوای سور بلندی ، فتاده بر سر من


که سایه‌اش به سرِ هیچکس،نیفتاده است





مذاق عیش مرا ، تلخ کرد شیرینی


که تلخ‌کامِ لبش ، صدهزار فرهاد است





فغان ؛ که داد ز دست ستمگری است مرا


که هرگزش نتوان گفت ، این چه بیداد است...




فروغی_بسطامی

 

[Tahmine Arjmand]

آن را که میسّر نشود صبر و قناعت


باید که ببندد کمر خدمت و طاعت





از هر چه تو گویی به قناعت بِشَکیبم


امکان شکیب از تو محالست و قناعت





گر نسخه ی روی تو به بازار برآرند


نقاش ببندد، درِ دُکّان صناعت





جان بر کفِ دست آمده، تا روی تو بیند


خود شرم نمی‌آیدش از ننگ بضاعت





دریاب دمی صحبت یاری که دگربار


چون رفت نیاید به کمند، آن دم و ساعت





انصاف نباشد که من خسته ی رنجور


پروانه ی او باشم و، او شمع جماعت





لیکن چه توان کرد، که قوّت نتوان کرد


با گردش ایام به بازوی شجاعت





سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

یاد از آن روزی که کس را، ره در این محضر نبود


ما و دل بودیم و غیر از ما، کسِ دیگر نبود





آشنا با لعل جانبخش، تو هر شب تا سحر


وقت مستی جز لب ما و، لب ساغر نبود





زلف جادویش چنین جادوگری بر سر نداشت


چشم هندویش چنین طَرّار و ، وحشیگر نبود





جز زبان شانه و دست من و ، باد صبا


دستِ کس ، با زلف مشکینِ تو ،بازیگر نبود





چهرِ زرد و اشک گلگونم ، بها و قیمتی


داشت در نزد تو و ، حاجت به سیم و زر نبود





دوش در مستی به عزمِ کُشتنم برخاست؛ لیک


مُردم از حسرت، که در دستش چرا خنجر نبود!...








عباس_صبوحی

 

[Tahmine Arjmand]

اشکم ؛ ولی به پای عزیزان چکیده ام


خارم؛ ولی به سایه ی گل آرمیده ام





با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق


همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام





چون خاک در هوای تو از پا فتاده ام


چون اشک در قفای تو با سر دویده ام





من جلوه ی شباب ندیدم به عمر خویش


از دیگران حدیث جوانی شنیده ام





از جام عافیت، میِ نابی نخورده ام


وز شاخ آرزو، گل عیشی نچیده ام





موی سپید را ، فلکم رایگان نداد


این رشته را به نقد جوانی خریده ام





ای سروِ پای بسته، به آزادگی مناز


آزاد؛ من، که از همه عالَم بریده ام...





رهی_معیری

 

[Tahmine Arjmand]

جز آستان توأم در جهان، پناهی نیست


سرِ مرا به جز این در ،حواله گاهی نیست





عدو چو تیغ کشد، من سِپَر بیندازم


که تیغ ما به جز از ناله‌ای و ، آهی نیست





چرا ز کوی خرابات روی برتابم


کز این بِهَم، به جهان هیچ رسم و راهی نیست





زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر


بگو بسوز که بر من، به برگ کاهی نیست





مباش در پی آزار ، و هر چه خواهی کن


که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست





چنین که از همه سو ، دامِ راه می‌بینم


بِه از حمایت زلفش ، مرا پناهی نیست





خزینه ی دل حافظ ،به زلف و خال مده


که کارهای چنین ،حدِ هر سیاهی نیست...





حافظ

 

[Tahmine Arjmand]

شمعی فروخت چهره، که پروانه ی تو بود


عقلی درید پرده، که دیوانه ی تو بود





پیرِ خِرَد، که منعِ جوانان کند ز مِی


تا بود ، خود، سبو کش میخانه ی تو بود





خوانِ نعیم و خرمن انبوهِ نُه سِپِهر


تَه سفره خوارِ ریزشِ اَنبانه ی تو بود





تا چشم جان، ز غیر تو بستیم پای دل


هر جا گذشت، جلوه ی جانانه ی تو بود





هُدهُد گرفت رشته ی صحبت به دلکشی


بازش، سخن ز زلف تو و، شانه ی تو بود





برخاست مرغ همتم، از تنگنای خاک


کورا هوای دام تو و، دانه ی تو بود





بیگانه شد به غیرِ تو، هر آشنای راز


هر چند آشنا ، همه بیگانه تو بود....





شهریار

 

[Tahmine Arjmand]

یادت به خیر ،ای که دلت آفتاب بود


مهرت زلال و ، عشق تو همرنگ آب بود





یادت به خیر ،ای که سرا پا وجود تو


همچون فرشتگان خدا ، روح ناب بود





یادت به خیر باد، که با ماه روی تو


این تیره آسمان دلم ، پُر شهاب بود





می ریخت قطره قطره محبت، ز چشم تو


احساست از سلاله ی تُرد حباب بود





وقتی که بامداد جدایی فرا رسید


قلبم هنوز روی دلت ،گرم خواب بود





می بینمت دو باره؟ دلم این سؤال کرد


دردا که این سؤال دلم ،بی جواب بود





غلامرضا_فتحی