دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

تا دید حرف تازه نمی بارد آسمان


یك دست‌خط نوشت كه بردارد آسمان





گفت: آفتاب پشت سرت خواب رفته است


دریای زیر پات چرا آب رفته است؟





یخ بسته‌اند روی لبم حرفهای كال


كی می‌شود بهار بباری تمام سال؟





گفت: انتظار می‌كشمت بیقرار ابر


تا سیب اتفاق بیفتد ببار ابر





این نامه روی دست زمان می‌رود هنوز


با رودهای نامه‌رسان می‌رود هنوز





در برف هم به عشق تو گل می‌دهد زمین


هِی جاده را به سمت تو هُل می‌دهد زمین





یک روز نامه‌های زمین باز می‌شود


اردیبهشت چشم توآغاز می‌شود





سعیده_اصلاحی

 

[Tahmine Arjmand]

صدا کن مرا


صدای تو مجموعه ای از صداهاست


صدای تو معجونی از جویبار است و گنجشک و گیلاس


صدای تو زیتون و لیمو است


صدا کن مرا ای صدای صداها


صدای تو خوشبو است


و من دور بودم


میان لفافی که از حکمت عصر ما قبل تاریخ


در قرب سرداب یک غار پیچیده بود


و از معبر تنگی از روزن سنگ ها


نور می خورد


و اوهام مرطوب یک جلگه از جلبک سبز


روی سرش بود


صدای تو پیچیده در کوه


صدا کن مرا ای نهایات تاریخ


صدای تو منشور آزادی قرن ها انجماد است


صدای تو حلال


صدای تو مسکوت


صدای تو محزون و مرطوب


صدای تو مکتوبی از لاله و دشت و باد است


صدای تو باز است


صدا کن مرا





سیروس_شمیسا

 

[Tahmine Arjmand]

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست


گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست





خلق را بیدار باید بود از آب چشم من


وین عجب کان وقت می‌گریم که کس بیدار نیست





نوک مژگانم به سرخی بر بیاضِ روی زرد


قصه ی دل می‌نویسد حاجت گفتار نیست





بی‌دلان را عیب کردم لاجَرَم بی‌دل شدم


آن گنه را این عقوبت همچنان بسیار نیست





ای نسیم صبح اگر باز اتفاقی افتدت


آفرین گویی بر آن حضرت که ما را بار نیست





بارها روی از پریشانی به دیوار آورم


ور غم دل با کسی گویم بِه از دیوار نیست





ما زبان اندرکشیدیم از حدیث خلق و روی


گر حدیثی هست با یارست و با اغیار نیست





قادری بر هر چه می‌خواهی مگر آزار من


زان که گر شمشیر بر فرقم نهی آزار نیست





احتمال نیش کردن واجبست از بهر نوش


حمل کوه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

در دل همان محبت پیشینه باقی است


آن دوستی که بود در این سینه باقی است





باز آ و حسن جلوه ده و عرض ناز کن


کان دل که بود صاف چو آیینه باقی است





از ما فروتنی‌ست بکش تیغ انتقام


بر خاطر شریفت اگر کینه باقی است





نقدینه وفاست همان بر عیار خویش


قفلی که بود بر در گنجینه باقی است





وحشی اگر ز کسوت رندی دلت گرفت


زهد و صلاح و خرقهٔ ی پشمینه باقی است





وحشی_بافقی

 

[Tahmine Arjmand]

توان گفتن آن راز جاودانی نیست!


تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست!





پُر از هراس و امیدم، که هیچ حادثه ای


شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست





ز دست عشق به جز خیر بر نمی آید


وگرنه پاسخ دشنام، مهربانی نیست!





درخت ها به من آموختند: فاصله ای


میان عشق زمینی و آسمانی نیست





به روی آینه ی پُر غبار من بنویس:


بدون عشق جهان جای زندگانی نیست





فاضل_نظری

 

[Tahmine Arjmand]

پیش ما رسمِ شکستن نبود عهد وفا را


الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را





قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد


سست‌عهدی که تحمل نکند بار جفا را





گر مُخَیَّر بکنندم به قیامت که چه خواهی


دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را





گر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم


تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را





خنک آن درد که یارم به عیادت به سر آید


دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را





باور از مات نباشد تو در آیینه نگه کن


تا بدانی که چه بودست گرفتار بلا را





از سر زلف عروسان چمن دست بدارد


به سر زلف تو گر دست رسد باد صبا را





سر انگشت تَحَیُّر بگزد عقل به دندان


چون تأمل کند این صورت انگشت‌نما را





آرزو می‌کندم شمع‌صفت پیش وجودت


که سراپای بسوزند من بی سر و پا را





چشم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

اکـنون که میل ِ دوست به با من نشستن است


تقــدیر من چـو گرد به دامن نشستن است





شوق فنا یا عطش ِ وصل ؟! هر چـه هست


چــون آب ، بر حرارت آهـن نشستن است





من سـربلند ِ غیـرت خویشم در این مصاف


تــیغ ِ رقیب ، لایق ِ بر تن نشستن است





طـوفان اگــر فــرو بنشیند عجیب نیست


پایان ِ بــی دلیل دویدن ، نشستن است





در راه عشق تکیه به تدبیر ِ عقل ِ خویش


با چــتر، زیر سایه ی بهمن نشستن است





فاضل_نظری

 

[Tahmine Arjmand]

بر سر نکشت درتب غم هیچکس مرا


جز دود دل که بست نفس بر نفس مرا





من سر زنم به سنگ و تو ساغر زنی به غیر


این سرزنش میانهٔ عشاق بس مرا





روزی که میرم از غم محمل نشین خود


بهر عزا بس است فغان جرس مرا





زین چاکهای سینه که کردند ره به هم


ترسم که مرغ روح پرد از قفس مرا





وحشی نمی‌زدم چو مگس دست غم به سر


بودی اگر به خوان طرب دسترس مرا








وحشی_بافقی

 

[Tahmine Arjmand]

چنان گرفته تو را بازوان پیچکی‌ام


که گویی از تو جدا نه، که با تو من یکی‌ام





نه آشنایی‌ام امروزی است با تو همین


کـــه می‌شناسمت از خوابهای کودکی‌ام





عروس‌وار خیال منی که آمده‌ای


دوباره باز به مهمانی عروسکی‌ام





همین نه بانوی شعر منی که مدحت تو


به گوش می‌رسد از بانگ چنگ رودکی‌ام





نسیم و نخ بده از خاک تا رها بشود


به یک اشاره‌ی تو روح بادباکی‌ام





چه برکه‌ای تو که تا آب، آبی است در آن


شناور است همه تار و پود جلبکی‌ام





به خون خود شوم آبروی عشق آری


اگر مدد برساند سرشت بابکی‌ام





کنار تو نفسی با فراغ دل بکشم


اگر امان بدهد سرنوشت بختکی‌ام





حسین_منزوی

 

[Tahmine Arjmand]

در روزهای کودکی ام باران می بارد


روی شیشه های امروز


لکه هایی تازه می بینم


که مثل خیالِ شب های رو به ستاره ه ای


بزرگ می شوند


به راه های نیست می روند


به دنیا خیره می شوند


و مرا خیال می کنند


خیال می کنند


من از دریا می آیم


که لب هایم همیشه می خندند...





هیوا_مسیح