دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

در وا شد و پاشید نسیم هیجانش
تا نبض مرا تند کند با ضربانش

تقویم ورق خورد و کسی از سفر آمد
تا دامنه ها برد مرا نام ونشانش

پیشانی او روشنی آینه وآب
بوی نفس باغچه می داد دهانش

با این همه انگار غمی داشت که می ریخت
از زاویـه ی تند نــگاه نــگرانش

یک زلزله ی سخت تکانیش نمی داد
یک شعر ولی زلزله می ریخت به جانش

در واشد و اورفت همانطور که یک روز
در واشد و پاشید نسیم هیجانش

مهدی فرجی

 

[Tahmine Arjmand]

بی قرار چشم هایت دسته دسته سارها
طعم لب هایت شفای عاجل بیمارها

چشم هایت را نبند این بی محلی کافی است
تابگیری قدرت پرواز را از سارها

تازه از عطر نفس های تو فهمیدم چرا
کارشان رو به کسادی می رود عطار ها

جای رسم دایره گاهی مربع می کشند
عقل را پر داده عشقت از سر پرگارها

تا بماند یادگاری چهره ات را می کشم
مثل انسان نخستین بر تن دیوارها

سورنا جوکار

---

راحت بخواب ای شهر! آن دیوانه مرده است
در پیله ابریشمش پروانه مرده است

در تُنگ، دیگر شور دریا غوطه‌ ور نیست
آن ماهی دلتنگ ، خوشبختانه مرده است

یک عمر زیر پا لگد کردند او را
اکنون که می‌گیرند روی شانه ، مرده است

گنجشکها ! از شانه‌هایم برنخیزید
روزی درختی زیر این ویرانه مرده است

دیگر نخواهد شد کسی مهمان...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

خدا آنقدر برق انداخت شمشیر نگاهت را
که حتی راهزنها هم نمی بندند راهت را

دو چندان می شود زیباییت وقتی که می گیرد
هلال ابر گیسوی سیاهی روی ماهت را

به آسانی جهانم را تصرف می کنی وقتی
مجهز می کنی با عشوه ای حتی سپاهت را

دهانش از تعجب باز می ماند اگر دریا
فقط یک لحظه در چشمت ببیند این شباهت را

خدا هم مثل من زیباییت را دوست می دارد
و لذت می برد وقتی که می بیند نگاهت را

نه تنها من فقط گاهی تو را گم میکنم در خود
که هر شب شمس گم میکرد راه خانقاهت را

محمدسعید شاد

---

بــایـد کـه ز داغـم خبـری داشته باشد
هر مرد که با خود جگری داشته باشد

حالم چو دلیری‌ست که از بخت بد خویش
در لشکر دشـمن پسری داشته باشد !

حالم چو درختی است که یک شاخه نا اهل
بازیچه ی دست...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

چه غریب ماندی ای دل ، نه غمی ، نه غمگساری

نه به انتظار ياري ، نه ز يار انتظاري

دل من ! چه حيف بودي كه چنين ز كار ماندي

چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاري

سحرم كشيده خنجر كه : چرا شبت نكشته ست

تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاري

به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟

كه چو سنگ تيره ماندي همه عمر بر مزاري

نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم

منم آن درخت پيري كه نداشت برگ و باري

سر بي پناه پيري به كنار گير و بگذر

كه به غير مرگ ديگر نگشايدت كناري

به غروب اين بيابان بنشين غريب و تنها

بنگر وفاي ياران كه رها كنند ياري

هوشنگ ابتهاج

​

---

این شبستان به هوای تو چراغانی شد

لهجه زیر و بم من که خراسانی شد

به همین بغض که لبریزم و می...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

گفتی: شتاب رفتن من از برای توست


آهسته تر برو که دلم زیر پای توست





با قهر می گریزی و گویا که غافلی


سرگشته سایه ای همه جا در قفای توست





سر در هوای مهر تو رفت و هنوز هم


در این سری که از کف ما شد هوای توست





خوش می روی به خشم و به ما رو نمی کنی


این دیده از قفا به امید وفای توست





ای دل، نگفتمت مرو از راه عاشقی؟


رفتی؟ بسوز کاین همه آتشش سزای توست





مارا مگو حکایت شادی که تا به حشر


ماییم و سینه ای که در آن ماجرای توست





بیگانه ام ز عالم و بیگانه ای ز ما


بیچاره آن کسی که دلش آشنای توست





بگذشت و گفت: این به قفس اوفتاده کیست؟


گفتم که: این پرنده ی محزون “همای” توست





هما_گرامی

 

[Tahmine Arjmand]

نپرس !


از دل واپسی های زنانه ام چیزی نمی گویم


از انتظار و کسالت نیز


از تو اما


تبلور رؤیاهای منی


به سان انسانی


تعبیر خوابهای آشفته ی رسولانی


و پرهای کبوتران آینده در آستین تو است


بی تو اما


هوای پر گرفتن


توهمی است


و عشق


از انتظار و کسالت و دلتنگی


فراتر نمی رود.





رؤیا_زرین

 

[Tahmine Arjmand]

اَلا اِی آهویِ وَحشی! کجایی؟


مرا با توست چندین آشنایی


دو تنها و دو سرگردان، دو بی‌کس


دَد و دامت، کمین از پیش و از پس


بیا تا حال یک‌دیگر بِدانیم


مُراد هم بجوییم ار توانیم


که می‌بینم که این دشتِ مُشَوَّش


چراگاهی ندارد خُرَّم و خَوش


که خواهد شد، بگویید ای رفیقان


رفیقِ بی‌کسان، یارِ غریبان


مَگر خضْرِ مُبارک پی درآید


ز یُمْنِ همَّتش، کاری گُشاید


مگر وقتِ وفا پَروَردَن آمد


که فالَم «لا تَذَرْنِی فَرْداً» آمد


چنینم هست یاد از پیرِ دانا


فراموشم نشد، هرگز همانا


که روزی ره‌رُوی در سرزمینی


به لُطفش گفت رِندی ره‌نشینی


که ای سالک چه در اَنبانه داری؟


بیا دامی بِنِه، گر دانه داری


جوابش داد گفتا دام دارم


ولی سیمرغ می‌باید شکارم


بگفتا چون به دست آری نشانش


که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

از دوران کودکی مانند آنچه دیگران بودند، نبودم.


مانند آنچه دیگران می‌دیدند، ندیدم.


نمی‌توانستم شور و شوقم را از یک چشمه بگیرم.


غم خود را از یک منشاء نگرفته‌ام


نمی‌توانم قلبم را بیدار کنم


که از نوای یکسانی لذت ببرد


و هرچه عشق ورزیدم، به تنهایی بود.


سپس، در کودکیم، در سپیده دم یک زندگی پرتلاطم


از عمق هرچه خیر و شر است ،


معمایی سربرآورد که مرا بی حرکت نگاه می‌دارد.





ادگار_آلن_پو

 

[Tahmine Arjmand]

مستیم و نداریم غم سود و زیان را


هر شب بفروشیم به جامی دو جهان را





چون کوزهء ی سربسته ی پنهان شده در خاک


یک عمر ز ترس همه بستیم دهان را





بگذار لبی بر لبم ای ساغر دلخون


تا فاش کنم پیش تو اسرار نهان را





مهمان توام چند صباحی دگر ای عمر!


اینقدر میازار منِ سوخته‌جان را





گر نیست به جز خونِ جگر، مزد من از عشق


بر شانه چرا می‌کشم این بار گران را





تا من شوم آسوده و خشنود شود یار


با من بزن ای مرگ! به تیری دو نشان را





جای طلب بوسه وفا خواستی ای دل


دیدی که نه این را به تو دادند نه آن را





راضی به عذاب دگران نیستم اما


گر عادلی ای چرخ! فلک کن دگران را





فاضل_نظری

 

[Tahmine Arjmand]

دل مَنِه بر دُنیی و اسبابِ او


زآن‌که از وی، کَس وفاداری ندید





کَس عسل بی‌نیش از این دُکّان نخورد


کَس رُطَب بی‌خار از این بُستان نچید





هرکه ایّامی چراغی برفروخت


چون تمام افروخت، بادش دَردَمید





بی‌تکلّف هرکه دل بر وِی نهاد


چون بِدیدی، خَصمِ خود می‌پَروَرید





شاهِ غازی، خسروِ گیتی‌سِتان


آن‌که از شمشیرِ او خون می‌چکید





گَه به یک حمله، سپاهی می‌شکست


گَه به هویی، قلبه‌گاهی می‌دَرید





از نَهیبَش، پنجه می‌افکند شیر


در بیابان، نامِ او چون می‌شنید





سَروَران را بی‌سبب می‌کرد حَبس


گَردَنان را بی‌خطر سَر می‌بُرید





عاقبت، شیراز و تبریز و عراق


چون مسخّر کرد، وقتش دَررسید





آن‌که روشن بُد جهان‌بینش بِدو


مِیل در چَشم جهان‌بینَش کشید





حافظ