دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

اگر چه بی تو رسیدم به فصل پایانی


چقدر منتظرت بوده ام، نمی دانی





چقدر منتظرت بوده ام که برگردی


رها کنی نگه ام را از این پریشانی





همیشه غایب این قصه بوده ای و مرا


کشانده فکر گناهت به صد پشیمانی





نخواه عذر بخواهی، نگو گرفتاری


نگو تو وقت نداری که سر بخارانی





همیشه در غزلم حس اتفاق کم است


به نام عشق بیا در غزل به مهمانی





تو اتفاق شو و مثل رود جاری شو


که متهم نشود شاعری به نادانی





نخند ! دل خوشی ام مضحک است ، می دانم


تو سالهاست که شعر وداع می خوانی





و من نشسته ام اقرار می کنم یک عمر


مرا به بند کشید آن دو چشم شیطانی





ببین به چشم نشان می دهند رهگذران


مرا که سنبل عصیانم و بد ایمانی





دوباره با غزل پوچ رنگ می بازد


نگاه خاطره در تلخ بیت پایانی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

دل من! باز مثل سابق باش


با همان شور و حال ، عاشق باش





مهر می ورز و دم غنیمت دان


عشق می باز و با دقایق باش





بشکند تا که کاسه ات را عشق


از میان همه تو لایق باش





خواستی عقل هم اگر باشی


عقل سرخ گل شقایق باش





شور گرداب و کشتی سنگین؟


نه اگر تخته پاره قایق باش





بار پارو و لنگر و سکان


بفکن و دور از این علایق باش





هیچ باد مخالف اینجا نیست


با همه بادها موافق باش!





حسین_منزوی

 

[Tahmine Arjmand]

ما ترک سر بگفتیم، تا دردسر نباشد


غیر از خیال جانان، در جان و سر نباشد


در روی هر سپیدی، خالی سیاه دیدم


بالاتر از سیاهی، رنگی دگر نباشد





چشم وصال بینان، چشمیست بر هدایت


سِری که باشد او را، در هر بَصَر نباشد





در خشک و تر بگشتم، مثلت دگر ندیدم


مثل تو خوبرویی، در خشک و تر نباشد





شرحت کسی نداند، وصفت کسی نخواند


همچون تو ماه سیما، در بحر و بر نباشد





سعدی به هیچ معنی، چشم از تو برنگیرد


تا از نظر چه خیزد، کاندر نظر نباشد





سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

آنجا که فصل عشق را آغاز کردیم


با مکث کوتاهی که نه پرواز کردیم





خورشیدهم بر زخم هامان تکیه می زد


در بازی خورشید و زخم اعجاز کردیم





آن شب نبودی تا ببینی هر قفس را


در امتداد شب چگونه باز کردیم





آنجا خدای عشق را تکذیب کردند


در این وسط ما عشق را آواز کردیم





حتی شکستند احترام لاله ها را


وقتی سفر را با لاله آغاز کردیم





” آنای ” من فردای ما هم دیر شد،نه !


خنجر پریشان گشت و ما هی ناز کردیم





یادش به خیر آن شب میان دود و اسپند


تصنیف مرگ و زندگی را ساز کردیم





عباس_اوجی_فرد

 

[Tahmine Arjmand]

از دیده خونِ دل همه بر رویِ ما رَوَد


بر رویِ ما ز دیده چه گویم چه‌ها رَوَد





ما در درونِ سینه هوایی نهفته‌ایم


بر باد اگر رَوَد دلِ ما زان هوا رود





خورشیدِ خاوری کُنَد از رَشک جامه چاک


گر ماهِ مِهرپرورِ من در قبا رود





بر خاکِ راهِ یار نهادیم رویِ خویش


بر رویِ ما رواست اگر آشنا رود





سیل است آبِ دیده و هر کس که بگذرد


گر خود دلش ز سنگ بُوَد هم ز جا رود





ما را به آبِ دیده شب و روز ماجراست


زان رهگذر که بر سرِ کویش چرا رود





حافظ به کوی میکده دایم به صدقِ دل


چون صوفیانِ صومعه دار از صفا رود





حافظ

 

[Tahmine Arjmand]

زیبایی تو


سینی چای را برمی‌گرداند !


غمگینم ،


بی آنکه کودکی به دنیا آورده باشم، غمگینم


مرا دوست داشته باش ،


چنان باورت می‌کنم


که شاخه‌هایت به شکستن امیدوار شوند .


من دختر یک کشاورزم ،


آب باش و با من مهربانی کن


سرکشی نکن


قلب من از قدم‌های تو پیشی می‌گیرد


بگذار شب بیاید و خیابان را خلوت کند...


تو دیواری هستی که هیچ دری از غمگینی‌ات کم نمی‌کند


همیشه چای می‌خوری و شعر می‌خوانی


صدای تو دلتنگم نمی‌کند


تنهایم می‌کند...





الهام_اسلامی

 

[Tahmine Arjmand]

گریه هم بر غم این فاصله مرهم نشود


مثل یک قهوه که از تلخی آن کم نشود





روز و شب پیش همه روی لبم لبخند است


تا حواس احدی جمع به بغضم نشود





آرزو میکنم ای کاش دلش چون مویش


پیش چشم کسی آشفته و درهم نشود





من که بیچاره شدم کاش ولی هیچ دلی


گیر لحن بم مردانه ی محکم نشود





شده حتی به دعا دست برآرم که : خدا


برود مشهد و برگردد و آدم نشود





خون دل خوردم و حرفی نزدم تا شاید


مهربان تر بشود ، تازه اگر هم نشود





با من ساده همین بس که مدارا بکند


عاشقم هم که نشد، خب به جهنم نشود !



سادات_موسوی

 

[Tahmine Arjmand]

دل بی عشق را من دل نگویم


تن بی سوز را جز گل نگویم





شکایت ناورم از عشق بر عقل


جفای شحنه با عاقل نگویم





الا، ای آب حیوان، پیش زلفت


ره ظلمات را مشکل نگویم





بگیرم زلف تو فردا، ولیکن


چه زاید آن شب حامل، نگویم





به اقطاع تو دل را خاص کردم


که جان را هم در آن داخل


نگویم





ز جانت نیک گویم تا توانم


وگر بد گویمت از دل نگویم





بسوزم در غمت، وین راز با کس


فراقم گر کند بسمل، نگویم





به خسرو گویم این غم کو اسیر است


وگر خود بینمش عاقل، نگویم






امیر_خسرو_دهلوی

 

[Tahmine Arjmand]

روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد


و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت..





روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند


قفل


افسانه یی ست


وقلب


برای زندگی بس است.


روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است


تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.


روزی که آهنگ هر حرف


زندگی ست..





احمد_شاملو

 

[Tahmine Arjmand]

تا حالِ مَنَت خبر نباشد


در کارِ مَنَت نظر نباشد





تا قوت صبر بود کردیم


دیگر چه کنیم اگر نباشد





آیین وفا و مهربانی


در شهر شما مگر نباشد





گویند نظر چرا نبستی


تا مشغله و خطر نباشد





ای خواجه برو که جهد انسان


با تیر قضا سپر نباشد





این شور که در سر است ما را


وقتی برود که سر نباشد





بیچاره کجا رود گرفتار


کز کوی تو ره به در نباشد





چون روی تو دلفریب و دلبند


در روی زمین دگر نباشد





در پارس چنین نمک ندیدم


در مصر چنین شکر نباشد





گر حکم کنی به جان سعدی


جان از تو عزیزتر نباشد





سعدی