دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

با تو حرف می‌زنم


از تو حرف می‌زنم


از اعماق خویش


می‌دانم که جوابی نخواهی داد


چطور می‌توانی جواب مرا بدهی


وقتی بسیاری تو را صدا می‌کنند


من تنها از تو اجازه می‌خواهم


تا منتظر بمانم این‌جا


و این‌که برای من نشانه‌ای بفرستی


در اعماق من


از خویش.



گوتار_اکلوف

 

[Tahmine Arjmand]

از میکده تا چه شور برخاست؟


کاندر همه شهر شور و غوغاست





باری، به نظاره‌ای برون آی


کان روی تو از در تماشاست





پنهان چه شوی؟ که عکس رویت


در جام جهان نمای پیداست





گل گر ز رخ تو رنگ ناورد


رنگ رخش آخر از چه زیباست؟





ور نه به جمال تو نظر کرد


چشم خوش نرگس از چه بیناست؟





ور سرو نه قامت تو دیده است


او را کشش از چه سوی بالاست





تا یافت بنفشه بوی زلفت


ما را همه میل سوی صحراست





ما را چه ز باغ لاله و گل؟


از جام، غرض می مصفاست





جز حسن و جمال تو نبیند


از گلشن و لاله هر که بیناست





عراقی

 

[Tahmine Arjmand]

برایت


دلتنگی عصر پاییز را می فرستم


مثل کلاغ های دم غروب


هیچ جا نیستم


فقط گاهی


یکی از پرهایم می افتد .



کتایون_ریزخوانی

 

[Tahmine Arjmand]

حیرت انگیز


تداومِ دوست داشتنِ توست


که چون تکرارِ پُر طراوت باران


نه کهنه می شود


نه زوال می پذیرد .





سارا_فرزاد

 

[Tahmine Arjmand]

ماه، هنگامی که ابرها مقابل ماه شناور می‌شوند و روشنایی آن را کاملاً محو می‌کنند، همان ابرها بی‌درنگ به سپیدی و سردی می‌درخشند. هنگامی که ابرهای سیاه با ابرهای سپید درمی‌آمیزند، سایه‌روشن ظریفی شکل می‌گیرد. پشت آن طرح تاریک لکه‌لکه، ماه پریده‌رنگ پنهان است، غرق در نوری خاکستری یا یاسی یا آبی کم‌رنگ، کامل یا نیمه، شکلی باریک‌تر حتی، رو به افول به سوی یک نقره‌ای تنها...





هان_کانگ

 

[Tahmine Arjmand]

سرمست درآمد از خرابات


با عقل خراب در مناجات





بر خاک فکنده خرقه ی زهد


و آتش زده در لباسِ طامات





دل برده ی شمع مجلس او


پروانه به شادی و سعادات








جان در ره او به عجز می‌گفت


کای مالک عرصه ی کرامات





از خون پیاده‌ای چه خیزد


ای بر رخ تو هزار شه، مات





حقا و به جانت ار توان کرد


با تو به هزار جان ملاقات





گر چشم دلم به صبر بودی


جز عشق ندیدمی مهمات





تا باقی عمر بر چه آید


بر باد شد آن چه رفت هیهات





صافی چو بشد به دور سعدی


زین پس من و دردی خرابات




سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است


کارم ز دست رفته و در پا، فتاده است





بی‌اتفاقِ صحبت و بی‌اختیارِ هجر


مشکل حکایتی است که ما را فتاده است





چون شمع، می‌گدازم و روشن نمی‌شود


کین خود، چه آتشی است که در ما فتاده است؟





گر افتدت هوس، که بپرسی، دل مرا


در زلف خود بجو، که هم آنجا فتاده است





سلمان_ساوجی

 

[Tahmine Arjmand]

گر بر من آرمیده سمندش گذر کند


او صد هزار تندی ازین رهگذر کند





زان لعل اگر دهد همه دشنام آن نگار


صد بار از مضایقه خونم جگر کند





چشمش چو کار من به نخستین نگاه ساخت


نگذاشت غمزه‌اش که نگاه دگر کند





دی گرمیَش به غیر، نه از روی قهر بود


افروخت آتشی که مرا گرمتر کند





پیکان او ز سینه ی من می‌کشد طبیب


کو باده ی اجل که مرا بی خبر کند





آواره‌ای کجاست که در کوی عاشقی


با خاک ره نشیند و با ما به سر کند





گر جان کشی به کین ز تن محتشم برون


باور مکن که مهر تو از دل به در کند





محتشم_کاشانی

 

[Tahmine Arjmand]

صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست


بوستان در عنبر سارا گرفت از بوی دوست





دوست گر با ما بسازد دولتی باشد عظیم


ور نسازد می‌بباید ساختن با خوی دوست





گر قبولم می‌کند مملوک خود می‌پرورد


ور براند پنجه نتوان کرد با بازوی دوست





هر که را خاطر به روی دوست رغبت می‌کند


بس پریشانی بباید بردنش چون موی دوست





هر کسی بی خویشتن جولان عشقی می‌کند


تا به چوگان که در خواهد فتادن گوی دوست





دشمنم را بد نمی‌خواهم که آن بدبخت را


این عقوبت بس که بیند دوست همزانوی دوست





هر کسی را دل به صحرایی و باغی می‌رود


هر کس از سویی به دررفتند و عاشق سوی دوست





کاش باری باغ و بستان را که تحسین می‌کنند


بلبلی بودی چو سعدی یا گلی چون روی دوست...





سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

چرخ خیاطی!


چرخ کن


ژنده پارۀ روزهایم را و سکوت را


چرخ کن


باران و کویر را در گل هائی که سکوت کرده اند


دهانم را چرخ کن


تا از خیاطم نگویم


چگونه پیراهن مان را نابینا نابینا چرخ می کند


چگونه پیراهن سردمان را می دوزد.





شمس_لنگرودی