دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

با خبر هستی که شهرِ دل به یغما برده‌ای
با نگاهِ دلربایت نورِ مهر افشانده‌ای

اختیار قلب من دیگر ز دستم رفته است
با خبر هستی که دل را بی‌قرارت کرده‌ای

 

[Sharif]

یک سال دیگر گذشت!
و من این‌سال را هم با عشق تو سپری کردم.
جان من!
این قلب عهد می‌بندد که سال‌های بعد عاشق‌تر از این برایت خواهد بود
و بی‌محابا‌تر دوستت خواهد داشت.

 

[Sharif]

این‌جا هنوز زمستان پابرجاست!
همان سردی، همان آسمان پوشیده از ابر‌های سیاه، همان باران‌های گاه‌وبی‌گاه.
این‌جا که من قرار دارم خبری از بهار نیست؛
چون بهار برای من یعنی آمدنت، یعنی محو شدن در آغوشت، یعنی نوازش گوش‌هایم با زمزمه‌هایت.
پس کی می‌آیی!
من دیگر از این سرمای نبودنت خسته شده‌ام
همه‌چیز این‌جا خسته‌کننده‌ست، حتی خودم!
و همه‌چیز عاری از معنی، حتی بهار!

 

[Sharif]

و یک سال دیگر گذشت!
عجیب‌ است نه! آدمی آن‌قدر در زندگی روزمرگی‌اش غرق است که نمی‌داند آن‌چه می گذرد سال نیست عمر اوست، این رفتن‌ها یعنی کاسته شدن ۳۶۵ روز دیگر از عمرش.
اما خوش‌به‌حال آنی‌ می‌شود که این یک سال عمرش را با دست‌آورد‌ها و موفقیت‌ها پشت‌سر گذاشته باشد و توانسته باشد در دیباچه‌ای زندگی‌اش یک موفقیت دیگرش را درج کند.

بهار نو به زیبایی شگوفه‌های رنگی درختان و جوانه‌های گل‌بوته‌ها بر همگان مبارک.

 

[Sharif]

بهار!
بهار یعنی دوباره جوانه زدن امید‌های یخ‌بسته،
امید‌های که با ابر‌های سیاه پوشانیده شده بود
اما حالا با آمدنش دوباره آسمان آبی، پرتو خورشید بر روی آن‌ها تابید.
بهار معنی زندگی‌ را تداعی می‌کند به آن درختان و گل‌های که با تن عریان مقابل سرما ایستادگی کرده خود را به یک بهار دیگر رسانیدند

 

[Sharif]

دلتنگی!
همچو حلقه‌ای‌ست بر دور گلو، که با گذشت هر لمحه تنگ‌تر از قبل می‌شود و ترا به‌مرز خفه‌گی می‌کشاند.

 

[Sharif]

- می‌خواهم بروم!
+ کجا؟
- جایی که برگشتِ وجود ندارد.
+ اما چرا؟!
- چون دیگر تابی‌ نیست مرا، همین و بس!

 

[Sharif]

کاش هر دو پرستو بودیم!
تا کسی ما را صید کرده در یک قفس محبوس‌مان می‌کرد و آن‌موقع تمام عمر محکوم به‌ زندگی کنار هم می‌شدیم.
و این محکومیت هم آرزوست

 

[Sharif]

کاش مجسمه‌ای رو میزت بودم،
یا آن‌ تابلوی رو دیوار اتاقت!
تو گه‌گاهی برای من توجه می‌کردی، اما من هر ثانیه محو تماشای تو بودم

 

[Sharif]

جولان کنان به زویش تاختم و گفتم:.
- کجاست؟!.
+ چی متوجه نمی شوم.
آرامش! او آمده بود می‌خواهم قبل رفتنش اندکی ازش بردارم و بر قلبم هدیه دهم
+ او مدت‌هاست که نیست
دنبالش نگرد چون تا وقتی تو آن را در دلت نجویی نمی‌توانی بیابی‌اش.