دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

امشب
گرمای تابستان
از لابه‌لای نگاه‌های مه‌آلودت
چو شلاق
بر تنم نشست
و لرزاند مغز استخوانم را

در این سیاهی شب
نوایی رقصیدن برگ‌ها
از دور دست‌ها
چون آواز قدم‌های تو
بر گوشم
طنین انداخت
همان نغمه‌ی که
سال‌های عمرم را بلعید
اما همهمهِ آمدنش
به شهرِ دل نپیچید.

یک‌بار دیگر
امشب
من تنهاتر از
ماه شده‌ام
بی‌قرار‌تر از خورشید
و افتاده‌تر از ستاره دنباله‌دار.

امشب
بیگانه‌تر از رهگذر
خیابانم و
دلگیر‌تر از
ابر‌های سیاه.

مگر عاشق‌تر از من
خواهی یافت؟
که این‌گونه مظلومانه
می‌پرستمت
و تو ظالمانه
در این وادی بی‌کسی
من را چشم به‌راهت
گذاشته‌ای.

تو شاید روزی از این
گریز خسته شوی
اما من
این انتظار را مشاتاقانه‌تر
از دیروز به دوش می‌کشم.

آن‌گاه خودت خواهی دانست
کعبه من تویی
و اگر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

[آیین خاموشانه]

در جهانِ پُر ز گل این گونه غربت تا به کی
دیگران پُر بار، ما در فکر شوکت تا به کی

ما همه مظلوم، مهجورِ زمانه گشته‌ایم
روز‌های بی‌کس و شب‌های ظلمت تا به کی

ای دریغا زین سرا، زین پرده‌ی دل‌های ما
در میانِ خَلق‌ها این گونه خلوت تا به کی

کودکانی بی‌نوا، در جاده‌های بی‌هوا
چشم بستن روی ظلم و جَور ذلت تا به کی

کی شود باران آید بر کویر زندگی
جان‌ها بی‌جان گشت و حرف غیرت تا به کی

چشمه‌ها خشکید، دیگر لب ز شادی وا نشد
سفره‌ها عاری و این آیین قِدمت تا به کی

 

[Sharif]

[در خلاء حضورت]

دوباره پاییز
باران
آسمان بغض کرده
صبح‌های سرد از راه رسید
و دوباره غم نبودت من را پژمرده‌تر از
گل‌های پشت پنجره
و زرد‌تر از برگ‌های افتاده در زمین، کرده است.
چند پاییز دیگر را باید بگذرانم؟
چقدر دیگر باید شب‌ها را با
گریه و شیون نابودی به سر رسانیده،
خود تماشاگر فروریختن
تک‌تک خشت‌های وجودم باشم
چقدر دیگر ابر نبودت بر سرم ببارد،
روحم شکسته شود و من خاموش بمانم؟
چقدر دیگر باید نیمه‌شب‌ها از
خداوند تو را طلب کنم؟
کاش همان‌قدر که من خواهان تو‌ام
تو هم عاشق من بودی
کاش همان‌قدر که من برای این وصال مشتاقم
تو هم اندکی از این اشتیاق را داشتی.
چقدر دیگر باید از نسیم بوی تو را بجویم و
در خلاء حضورت برایت چای بریزم؟
چقدر دیگر از تجسم صدای گام‌های تو بنویسم؟
دوست دارم کنار تو...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

چگونه دور بمانم از تو،
وقتی تک‌تک لحظاتم
غوغای نبود تو را سر داده است.
از کدام ره باید گذر کنم؟
به کدام بادیه و جلگه باید سفر کنم،
تا بوی تو
و نفس زندگی در کالبدم بدمد.
می‌دانی این‌ها چه معنی؟
فریاد نبود تو
نه شهری برایم باقی گذاشته،
نه زمینی و نه آسمانی.
همه‌اش به متروکه‌ای بدل شده
که گویی سال‌ها میان نبردی در آتش سوخته است.
هر جا قدم گذارم
صدای تو از نامرئی‌‌ترین مکان
به گوشم طنین می‌افکند.
باز من غرق یک خیال واهی می‌شوم.
خیالی که هرگز دستی برای تمام شدن
این فراق نمی‌جنباند.

 

[Sharif]

#شعر_طرح


بویش
بوی باران بهار بود
اما صدایش
خبر از آمدن پاییز می‌داد.

 

[Sharif]

دیری‌ست دیگر از آن
آدمکی که هر شب
پابه‌پایم جاده‌ها را پرسه می‌زد،
خبری نیست.
گویا آن‌هم برای ملاقات تو
به ناکجاآباد سفر کرده است
تنها جایی که می‌شود ترا جُست.

 

[Sharif]

با انگشتانم
غبار روی شیشه را پاک کردم
و چشمم به ماه افتاد
از پس این شیشه چه زیبا می‌خندید
اما تا پنجره را به رویش گشودم
اندوه را بیشتر از لبخند
در آن چهره جُستم.

 

[Sharif]

#سپید


خورشید چون هر روز
لبخندش را نثار زمین کرد.

همه‌جا از گرمای وجودش
شعله ور شد
اما من هنوز در آن
سرمای دیشب
جامانده‌ام

چون هیچ حرارتی
جز حرارت دستان تو
توان آب کردن کوه یخم
را ندارد.

 

[Sharif]

دیگر رمیدن از تو محال است.
آن‌گاه که تو را در دور دست‌ها می‌جویم
خود را شبیه درختی حس می‌کنم که شاخچه‌هایش به مشتی از خاکستر مبدل شده
و آه سورانش بر فزار آسمان
برافراشته می‌شود.

 

[Sharif]

امروز
کوه فراقت
بیشتر از هر زمان
بر جهانم سایه افکند.