شعر مجموعه اشعار نژنگ | محدثه رستگار کاربر انجمن یک رمان

[AROHI]

سالیان است که با وخامت تیمارم
در میان جنون و آزار خویش بی‌قرارم
خود شده‌ام بدترین بلای جان خود
میان اسارت خودم و عذاب جنون گرفتارم
گاه خودم سلاخی می‌کنم روحم را!
و گاهی زیر ویرانگی روانم آوارم
میان خودآزاری و دیوانگی گیر کرده‌ام
در ظاهر اما همچو کوه استوارم
ولی کوه نیز روزی ریزش می‌کند
زنده نیستم ولی به نفس کشیدن ناچارم
همچو یک فیلم قدیمی نفرین شده
زندگی سیاه و سفیدم را مجبور به تکرارم
​

 

[AROHI]

هربار اذهان سیاه، می‌کَنَد گور مسرتم را
آخر به چه کسی بگویم یک دنیا حسرتم را
تمام لحظات شیرینم با زهر این افکار حرام شد
بر کدام کوهی فریاد زنم این همه مرارتم را
تا دردم به آسمان رود و به گوش خدا برسد
تا شاید با معجزه‌ای تغییر دهد اقبال و قسمتم را
چه کردم که این همه شکنجه را روا دانسته بر من
چرا رنج‌ها باید بسازند آشیان مصلحتم را
کاش یکبار حکمت به رضایت دل ختم می‌گشت
خدایا، من چگونه تهی کنم این همه هراس و وحشتم را​