دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های کابوس | تاوان کاربر انجمن یک رمان

[erik tavan]

نام مجموعه دلنوشته: کابوس
نویسنده: حافظ وطن دوست (تاوان)
ژانر: تراژدی_ترسناک_جنایی
مقدمه:
از هر سو آتش زبانه می‌کشد؛
هیچ چیز جز زمزمه‌ی دیوارها، حواس را آزار نمی‌دهد.
قدم به قدم؛ صدا قطع می‌شود؛ گویا دیوارها هم مغلوب آتش شده‌اند؛ آتشی به رنگ سرخ و به طعم خون.
مات کالبدی می‌شوم که بی‌صدا و ذره ذره می‌سوزد و خاکستر می‌شود. شاید تقدیرش را پذیرفته است.
آخر، یک کالبد تو خالی چه چیزی برای از دست دادن دارد وقتی روحش در جهنم مطلق، اسیر چرخ شکنجه باشد.​

 

[Narges.sh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[erik tavan]

کابوس
شک برانگیز است. از همه جا بوی خون به مشام می‌رسد و مانند گرگ گرسنه‌ای، به تک تک سلول‌ها نفوذ می‌کند و آن ها را از هم می‌درد. هر قدم، رد سرخی را از خود بر زمین بر جای می‌گذارد.
به نظر می‌رسد این جا مکان وقوع قتلی بوده؛ اما مقتول کجاست؟
شاید دیوارها آن را بلعیده یا حتی زمین، سلول‌هایش را تجزیه کرده. چشمان، مضطرب، فضای اتاق را کنکاش می‌کند. تنها یک کالبد در اتاق حضور دارد. قدم بعدی را بر می‌دارم که آن کالبد هم، هم زمان همین عمل را انجام می‌دهد. مغز انگار تازه به کار افتاده و شروع به پردازش اطلاعات می‌کند. آن کالبد منم.
پس منشا این خون از کجاست؟ غیر ممکن است کسی با این حجم از دست دادن خون زنده بماند. در تلاش برای کسب آرامش، می‌خواهم نفس عمیقی بکشم که همین، هورمون ترس را صد چندان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[erik tavan]

جنگل مخوف
پلک می‌زنم؛ هنوز اثر گیجی بی‌هوشی‌ای که چند دقیقه قبل دچارش بودم، از بین نرفته است. وجود هیچ کس غیر از خودم را در این جنگل مخوف حس نمی‌کنم. احساس خوف، از تک تک درختان جنگل به سمتم سرازیر و باعث لرزش دست‌ها و پاهایم می‌شوند. برای لحظه‌‌ای چشمانم را باز و بسته من‌کنم. فریادی می‌زنم تا شاید صدای جیرجیرک‌هایی که مانع از تمرکزم می‌شوند، کم شود؛ اما اندکی بعد متوجه می‌شوم که این فقط خیال باطلی‌ست که به ذهنم خطور کرده. نگاهم را از درختان سر به فلک کشیده که هیچ برگی بر آن ها نیست و همچنین خاک نم خورده، به در قهوه‌ای سوخته‌ای که رو به روم قد علم کرده برمی‌گردونم.
دستم را روی دستگیره‌ی زنگ زده می‌گذارم و در را هول می‌دهم که با صدای گوش خراشی باز می‌شود. تاریکی، مثل انرژی سیاهی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.