داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه وهم سفید | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

ماهان با دقت نگاهش کرد و اما چیزی نگفت. از زمانی که بیماری هاوار تشخیص داده شده بود، یاد گرفته بود که فشار آوردن یا نصیحت کردن هیچ فایده‌ای ندارد. بهترین کاری که می‌توانست بکند، این بود که اینجا باشد، بی‌آنکه بترسد، بی‌آنکه او را ترک کند.
چند دقیقه در سکوت گذشت. هاوار نان تستش را لمس کرد؛ اما چیزی نخورد. ذهنش سنگین بود. یک جور خستگی در عمق وجودش بود که هیچ استراحتی درمانش نمی‌کرد.
ماهان ناگهان لبخند زد و گفت:
- یادته بچه‌تر که بودیم، تو همیشه بهم می‌گفتی که شبا از زیر تختم یه دست میاد بیرون؟
هاوار گوشه‌ی لبش کمی تکان خورد.
- آره. تو همیشه می‌خندیدی.
- خب، چون می‌دونستم که اون دست واقعاً وجود نداره.
قاشقش را در لیوان قهوه چرخاند و آرام ادامه داد:
- ولی الآن…...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

هاوار کمی به جلو خم شد. انگشتانش روی لبه‌ی میز ضرب گرفتند؛ یک ریتم نامنظم و عصبی.
- تو چی فکر می‌کنی ماهان؟ فکر می‌کنی نمی‌دونم خانواده‌م چی می‌خوان؟
چشمانش برق خاصی داشت. هم عصبانیت، هم یک جور ناامیدی فروخورده. ادامه داد:
- فکر می‌کنی نمی‌دونم که اونا فقط می‌خوان از دستم خلاص شن؟ که این به قول خودشون،«مشکل» رو از توی زندگی‌شون پاک کنن؟
ماهان دست‌هایش را در هم قلاب کرد و آرام گفت:
- من خانواده‌ت نیستم!
هاوار سکوت کرد. ماهان اما نگاهش را از او برنداشت.
- من کسی نیستم که ازت خجالت بکشه یا بخواد پنهونت کنه. هاوار، به خدا اگه می‌تونستم این لعنتی رو ازت بگیرم و خودم تحملش کنم، می‌کردم؛ ولی نمی‌تونم. تنها کاری که از دستم برمیاد اینه که کمکت کنم جایی باشی که حال بهتری...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

***
بعد از آن مکالمه‌ی سنگین، دوباره روی تختش افتاده بود. ذهنش میان افکار درهم‌ریخته‌ای که مثل خرده‌شیشه‌های شکسته در سرش جابه‌جا می‌شدند، سرگردان بود. چشمانش به سقف دوخته شده بود؛ اما چیزی نمی‌دید. فقط خطوطی که انگار در هم پیچیده شده بودند، شبیه به افکارش.
- برو بیمارستان.
ماهان این را با صدایی پر از ملایمت گفته بود؛ اما در ذهن هاوار، این جمله با پژواکی سنگین تکرار می‌شد.
- فقط یه مدت کوتاه.
اما هاوار می‌دانست که هیچ‌چیز کوتاه نیست. اگر برود، مثل یک زندانی در بین دیوارهای سفید و بوی ضدعفونی‌کننده‌ی تند، محو خواهد شد. اگر برود، دیگر او یک بیمار خواهد بود، نه هاوار. نه کسی که هنوز امید داشت شاید روزی بتواند خودش را از این چاه بیرون بکشد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

ماهان با دیدنش لبخند زد.
- بالاخره بیدار شدی؟
هاوار روی یکی از صندلی‌ها نشست. دستش را روی شقیقه‌اش کشید.
- خواب... سنگینی بود.
ماهان نگاهش کرد؛ اما چیزی نگفت. عادت داشت خواب‌های هاوار همیشه این‌طور باشند. فقط با لحنی عادی گفت:
- خوبه که حداقل یه چرت زدی. باید یه چیزی بخوری.
ظرفی از برنج و خورشت جلویش گذاشت. بوی آشنا، بوی خانه‌هایی که دیگر برایش خانه نبودند، به مذاقش خوش نشست.
هاوار کمی از غذا خورد، آرام و بی‌میل. ماهان اصراری بر بیشتر خوردن غذا نکرد.
بعد از چند دقیقه، سکوت میانشان دوباره پر شد. ماهان قاشقش را روی بشقاب گذاشت و به او نگاه کرد.
- فکر کردی؟
هاوار می‌دانست منظورش چیست. می‌دانست که نمی‌تواند این مکالمه را به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

هاوار نگاهش را از ماهان نگرفت. انگار چیزی درونش، لایه‌ی ضخیمی که او را از بقیه جدا می‌کرد، برای لحظه‌ای ترک برداشت.
ماهان صبورانه منتظر جواب بود. با چشمانی که همیشه در آن‌ها گرما و اطمینان موج می‌زد.
هاوار به آرامی و پرتردید، درحالی‌که خیره‌ی انگشتانش شده بود، گفت:
- می‌خوای بمونی؟
ماهان شانه بالا انداخت و خیره به حالات رفتاری هاوار زمزمه کرد:
- آره. مگه این‌که نخوای.
این‌بار به میز خیره شد، به جای خالی‌ای که انگشتش را روی سطح آن می‌کشید. نمی‌خواست تنها باشد؛ اما اعتراف این موضوع، مثل اعتراف به چیزی خطرناک بود. عادت کرده بود که دیوار بکشد، که از آدم‌ها فاصله بگیرد، که فکر کند حتی اگر سقوط پاداشش بود، کسی قرار نبود او را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

ماهان بعد از تمام کردن غذا، بشقابش را جمع و کلامش را بر زبان جاری کرد:
- حالا که من قراره بمونم، بیا یه برنامه بچینیم. کل روز که نمی‌تونیم اینجا بشینیم و سقف رو نگاه کنیم.
هاوار بدون اینکه نگاهش را بالا بیاورد، زمزمه کرد:
- چرا که نه؟ خیلی وقته که همین کار رو می‌کنم.
ماهان لبخند زد و خیره به هاوار گفت:
- خب، حالا وقتشه که یه تغییر کوچیک بدیم.
مکثی کرد و با لحن آرام‌تری گفت:
- یه کم هوای تازه بد نیست. بریم یه قدم بزنیم؟ حتی تو کوچه‌ی بغلی.
هاوار اخم کرد. فکر بیرون رفتن، حتی به اندازه‌ی چند قدم، مثل یک کابوس بود. بیرون، دنیا واقعی‌تر بود؛ اما نه به طریقی که آرامش‌بخش باشد. واقعی‌تر یعنی پر از مردم، پر از نگاه‌هایی که انگار...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

***
هوا کم‌کم تاریک شد. فیلم به پایان رسیده بود؛ اما هاوار هنوز روی مبل نشسته و زل زده به صفحه‌ی سیاهی که چند لحظه پیش پر از رنگ و حرکت بود. از آشپزخانه که برگشت، با لیوان چای دیگری در دست، و به هاوار نگاهی انداخت.
- چطور بود؟
هاوار نفس عمیقی کشید و پلک بست.
- بد نبود.
این بهترین پاسخی بود که می‌توانست بدهد. فیلم، لحظاتی او را از ذهنش بیرون کشیده بود؛ اما حالا که خاموش شده بود، انگار دوباره در همان خلأ فرو می‌رفت.
ماهان به ساعت نگاهی انداخت و لیوان چای را در دست، جابه‌جا کرد.
- نمی‌خوای زودتر بخوابی؟
هاوار لبخند محوی زد.
- خواب، برای من مثل بقیه نیست.
ماهان جوابی نداد. می‌دانست که حق با اوست. خستگی کارهای روزمره روی تنش بود. دلش می‌خواست...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

***
صبح، بی‌هیچ نشانی از طلوع واقعی، در خانه‌ی ساکت و خاکستری‌رنگ هاوار شروع شد. نور سرد و کم‌جان از لابه‌لای پرده‌ها عبور می‌کرد و روی فرش نیمه‌کثیف اتاق پخش می‌شد.
هاوار هنوز همان‌طور روی زمین بود، به دیوار تکیه داده، با پتویی که نیمی از پاهایش را در آغوش کشیده بود. چشم‌هایش باز بودند؛ اما نگاهش بی‌فروغ و گمشده. گویی شب برای او تمام نشده بود؛ فقط رنگش از سیاهی به خاکستری تغییر کرده بود.
صدای باز شدن در اتاق مهمان آمد. ماهان با موهای آشفته و چشمانی که معلوم بود چندان نخوابیده، بیرون آمد. همین که نگاهش به هاوار افتاد، مکث کرد.
- هاوار؟
صدایش آرام بود؛ موج‌موج نگرانی را با خود به دوش می‌کشید.
- اینجا خوابیدی؟
هاوار فقط شانه‌ای بالا انداخت. گلویش خشک بود، لب‌هایش ترک خورده بودند...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

چند لحظه‌ای فقط صدای نفس‌هایشان شنیده می‌شد. بیرون، پرنده‌ها آرام می‌خواندند؛ اما برای هاوار، آن صداها هم شبیه پژواک‌هایی گنگ و دور بودند.
ماهان که سکوت هاوار را دید، با تردیدی که جانش را می‌خورد، دوباره به حرف آمد؛ اما این‌بار برای پرسیدن سؤال!
- می‌ذاری یه کاری کنیم؟
هاوار نگاهش را از زمین برنداشت. خیره به گل‌های رنگارنگ فرش، زمزمه کرد:
- چیکار؟
ماهان کمی مکث کرد، بعد گفت:
- یه دکتر بیارم اینجا. نمی‌خواد بری بیمارستان. فقط بیاد باهات حرف بزنه، یه جلسه‌ی کوچیک. منم هستم. هیچ اتفاقی نمیفته.
هاوار چشم‌هایش را بست. ذهنش سنگین بود، پر از تصاویر دیشب، پر از حضور آن چشم‌ها در تاریکی. دلش می‌خواست بگوید نه، که باز هم مقاومت کند؛ اما این‌بار خسته بود؛ خیلی خسته.
با صدایی که به زحمت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

ماهان لب‌هایش را به هم فشرد و پرتردید زمزمه کرد:
- خوب که... .
و سپس مکث کرد. کوهیار که مکث ماهان را شنیده بود، زمزمه کرد:
- چی‌شده ماهان؟
ماهان سعی کرد لحنش عادی باشد؛ اما خستگی در صدا و واژه‌هایش پنهان نمی‌شد.
- راستش... واسه همین بهت زنگ زدم. راجع‌به یه نفر از اعضای خانوادمه. می‌خوام باهات صحبت کنم.
کوهیار کمی مکث کرد. حالا انگار لحنش جدی‌تر شده بود:
- چی شده؟
ماهان قدم‌زنان در راه‌پله بالا و پایین می‌رفت. رگ پشت دستش به نبض نشسته بود.
- پسرخاله‌مه، هاوار. چند ساله اسکیزوفرنی داره. خانواده تقریباً ازش بریدن. دیشب رفتم پیشش، وضعیتش خوب نیست. صداها، توهمایی که داره، بی‌خوابی شدید. انگار یه قدم مونده تا دیوونه بشه. هر چی سعی می‌کنم راضیش کنم بستری بشه، قبول نمی‌کنه. فقط گفت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.