دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های هجا‌های رمیده | عسل کاربر انجمن یک رمان

[asi"]

نام دلنوشته: هجاهای رمیده
نویسنده: عسل
ژانر: درام
مقدمه:
«خاکستر و باد»

شب، با ردای سیاهش بر تن جهان چنگ انداخته و ستارگان، همچون چشم‌های خاموش فراموش‌شدگان، در ژرفای ظلمت به خاکستر بدل شده‌اند. زمستان، با انگشتان استخوانی‌اش، شیشه‌های جهان را خراش می‌دهد و باد، همانند نوحه‌خوانی سرگردان، در کوچه‌های متروک زوزه می‌کشد.
درختان، با شاخه‌هایی لاغر و بیمار، بر بستر سرد زمین زانو زده‌اند و ماه، آن گورکن خاموش، گویی گورهای تاریکی را با نور بی‌رمقش حفر می‌کند. سایه‌ها، در کنج دیوارها به خواب مرگ فرو رفته‌اند و عقربه‌های ساعت، دندان‌های زهرآلودشان را در تن لحظه‌ها فرو می‌برند.
هوا بوی کهنگی می‌دهد، بوی خاطراتی که در گور فراموشی پوسیده‌اند. پشت پنجره‌ای غبارگرفته، فانوسی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Ftm.gh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[asi"]

سحر، همچون کَفنی سپید، آرام‌آرام بر پیکر شب پهن می‌شود، اما تاریکی، چونان مار زخم‌خورده‌ای، هنوز در گوشه‌های شهر چنبره زده است. باد، که گویی سوگنامه‌ای کهن بر لب دارد، پرده‌های پوسیده‌ی پنجره‌ها را می‌جنباند و غبار خاطرات بر بام‌های خاموش فرومی‌ریزد.
درختان، زخم‌خورده و نحیف، دستان استخوانی‌شان را به سوی آسمانی بی‌رحم دراز کرده‌اند، اما هیچ ندایی از ملکوت نمی‌رسد. کوچه‌ها، با سنگفرش‌های ترک‌خورده‌شان، بوی سکوت و تنهایی می‌دهند؛ گویی سال‌هاست که کسی از این دیار عبور نکرده است.
خورشید، آن سلطان زخم‌خورده، با شمشیری زنگارگرفته از پس کوه‌های خاموش سر برمی‌آورد، اما نورش نه برکتی دارد و نه گرمایی. فقط سایه‌های درهم‌شکسته را از دیوارها می‌روبد و غبار روزهای رفته را در هوا پراکنده می‌کند.
پشت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[asi"]

سپیده، همچون مرثیه‌ای بی‌صدا، از گلوگاه شب سربرمی‌آورد، اما ظلمت، با چنگال‌های سیاهش بر دامن زمین آویخته و نمی‌خواهد که رها شود. باد، پیام‌آور ویرانی، از میان کوچه‌های خاموش عبور می‌کند و بر درها و پنجره‌های بسته، دست‌های نامرئی‌اش را می‌کوبد.
درختان، این پیران خسته‌ی قرون، با شانه‌هایی خمیده و زخم‌هایی کهن، در سکوتی سنگین سر در گریبان فرو برده‌اند. زمین، همچون گوری دهان‌گشوده، بوی کهنگی می‌دهد و آسمان، با نگاهی بی‌مهر، بر این مزار خاموش سایه افکنده است.
نوری بیمار از افق می‌خزد، اما درخشش آن چیزی جز پژواکی خاموش از روزهای مرده نیست. خورشید، گویی پیری تب‌دار، با پلک‌هایی نیمه‌بسته بر بستر کوهساران افتاده و دست‌های لرزانش را بر گونه‌های سرد خاک می‌کشد.
پشت دیوارهای بلند و خاموش، خانه‌ها...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.