در حال تایپ رمان آوِن: ملکه‌ای از جنس یاد | بریسکا کاربر انجمن یک‌رمان

[briska]

آینه می‌لرزد. و در دلش، کاخ روشن می‌شود. مادربزرگ آن‌جاست. نشسته بر پله‌های سنگی، کنار عمه‌مون که موهایش مثل شب است. عمه آرام می‌گوید، با لحنی که انگار از دل زمین می‌آید:
- همه‌چیز سر جاشه. حالا دیگه می‌تونید برگردید به اتاق‌هاتون.
من و نورا به هم نگاه می‌کنیم. لبخند می‌زنیم. نه از اطمینان. نه از پیروزی.
از چیزی شبیه آرامش. و پیش از آن‌که برگردیم، کنار آینه می‌ایستیم. نه برای دیدن آینده. برای دیدن خودمان. چشم‌هایمان در آینه کنار هم می‌افتند. همان‌طور که قبل‌تر هم گفته بودم، چشم‌های من، همیشه در حال تغییر بودند:
نقره‌ای در صبح، آبی یخی در ترس، طلایی در امید، و خاکستری در شب‌های ماه‌زده.
و حالا، در این لحظه‌ی بی‌نام، طلایی‌اند.
نه چون چیزی را یافته‌ام، بلکه چون دیگر از گم‌کردن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[briska]

یادداشت نویسنده
برای آنان که هنوز نسیان را زندگی می‌کنند
این رمان، از خوابی شروع شد که فراموش نمی‌شد. خوابی که در آن، صدایی از میان مه صدایم می‌زد، و نقشه‌ای ناقص، جایی را نشان می‌داد که در هیچ کتاب جغرافیایی نبود.
آوِن، برای من فقط یک ملکه نیست. او حافظه‌ای‌ست که از فراموشی عبور کرده، و شهری که با خاطره نفس می‌کشد، نه در بیرون، بلکه در درون ماست، در لحن صدایی که می‌لرزد، در رنگ چشم‌هایی که هرگز یکسان نمی‌مانند، و در سکوت‌هایی که از هزار واژه صادق‌ترند. این داستان را برای همه‌ی آن‌هایی نوشتم که روزی حس کردند چیزی را از یاد برده‌اند، اما هنوز صدایی درونشان زمزمه می‌کند:
اگر بنویسیش، شاید دیگه ازت نره.
با مهر
بریسکا