شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

هر که گوید که چرخ بی‌کار است		پیش جانش ز جهل دیوار است
کس ندید، ای پسر، نه نیز شنید		هیچ گردنده‌ای که بی‌کار است
چون نکو ننگری که چرخ به روز		چون چو نیل است و شب چو گلزار است؟
بود و باشد چه چیز و هست چه چیز؟		زین اگر بررسی سزاوار است
اصل بسیار اگر یکی است به عقل		پس چرا خود یکی نه بسیار است؟
وان کزو روشنی پدید آید		روشن و گرد گرد و نوار است
چونکه برهان همی نگوید راست		علم برهان چو خط پرگار است
جنبش ما چرا که مختلف...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

آن بی تن و جان چیست کو روان است؟		که شنید روانی که بی‌روان است؟
آفاق و جهان زیر اوست و او خود		بیرون ز جهان نی، نه در جهان است
خود هیچ نیاساید و نجنبد		جنبده همه زیر او چران است
پیداست به عقل و زحس پنهان		گرچه نه خداوند کامران است
هرچ او برود هرگزی نباشد		او هرگزی و باقی و روان است
با طاقت و هوشیم ما و او خود		بی‌طاقت و بی‌هوش و بی‌توان است
چون خط دراز است بی‌فراخا		خطی که درازیش بی‌کران است
همواره بر آن خط هفت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

جهانا چون دگر شد حال و سانت؟		دگر گشتی چو دیگر شد زمانت!
زمانت نیست چیزی جز که حالت		چرا حالت شده است از دشمنانت؟
چو رخسار شمن پرگرد و زردست		همان چون بت ستانی بوستانت
عروسی پرنگار و نقش بودی		رخ از گلنار و از لاله دهانت
پر از چین زلف و، رخ پر نور گفتی		نشینندی مشاطه چینیانت
به چشمت کرد بدچشمی، همانا		ز چشم بد دگر شد حال و سانت
نشاند از حله‌ها بی‌بهر مهرت		بشست از نقش‌ها باد خزانت
ز رومت کاروان آورد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

ای خردمند نگه کن که جهان برگذر است		چشم بیناست همانا اگرت گوش کر است
نه همی بینی کاین چرخ کبود از بر ما		بسی از مرغ سبک پرتر و پرنده‌تر است؟
چون نبینی که یکی زاغ و یکی باز سپید		اندر این گنبد گردنده پس یکدگر است؟
چون به مردم شود این عالم آباد خراب		چون ندانی که دل عالم جسم بشر است؟
از که پرسی بجز از دل تو بد و نیک جسد		چون همی دانی کو معدن علم و فکر است؟
از که پرسند جز از مردم نیک و بد دهر		چون بر این قافلگی مردم سالار و سر است؟
ای خردمند اگر مستان آگاه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

اگر بزرگی و جاه و جلال در درم است		ز کردگار بر آن مرد کم درم ستم است
نداد داد مرا چون نداد گربه مرا		تو را از اسپ و خر و گاو و گوسفند رمه است
یکی به تیم سپنجی همی نیابد جای		تو را رواق زنقش و نگار چون ارم است
چو مه گذشت تو شادی ز بهر غله‌ی تیم		ولیکن آنکه تو را غله او دهد به غم است
همه ستاره که نحس است مر رفیق تو را		چرا تو را به سعادت رفیق و خال و عم است
کسی که داد بر این گونه خواهد از یزدان		بدان که راه دلش در سبیل داد گم است
ببین که بهره‌ی آن پادشا ز...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

گویند عقابی به در شهری برخاست		وز بهر طمع پر به پرواز بیاراست
ناگه ز یکی گوشه ازین سخت کمانی		تیری ز قضای بد بگشاد برو راست
در بال عقاب آمد آن تیر جگردوز		وز ابر مرو را به سوی خاک فرو خواست
زی تیر نگه کرد پر خویش برو دید		گفتا «ز که نالیم؟ که از ماست که بر ماست»

 

[.ARMIN]

هر چه دور از خرد همه بند است		این سخن مایه‌ی خردمند است
کارها را بکشی کرد خرد		بر ره ناسزا نه خرسند است
دل مپیوند تا نشاید بود		گرت پاداش ایچ پیوند است
وهم جانت مبر بجز توحید		کان دگر کیمیای دلبند است
سخت اندر نگر موحد باش		که سلب را بپا که افگنده است؟
گر خداوندی از نیاز مترس		که رهی مر تو را خداوند است
غمت آسان گذار نیز و بدان		مادرت برگذار فرزند است
ای رفیق اندرون نگر به جهان		تا چو تو چند بود یا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

سفله جهان، ای پسر، چو چشمه شور است		چشمه‌ی شور از در نفایه ستور است
خانه‌ی تاری است این جهان و بدو در		ره‌گذر دیده نی چو دیده‌ی مور است
فردا جانت به علم زور نماید		چونان کامروز کار تنت به زور است
دانا گر چشم سر ندارد بیناست		نادان گر چشم هشت یابد کور است
آتش با عاقلان برابر آب است		بستان با جاهلان برابر گور است

 

[.ARMIN]

نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی		بر رست و بردوید برو بر به روز بیست؟
پرسید از آن چنار که «تو چند ساله‌ای؟»		گفتا «دویست باشد و اکنون زیادتی است»
خندید ازو کدو که «من از تو به بیست روز		بر تر شدم بگو تو که این کاهلی ز چیست»
او را چنار گفت که «امروز ای کدو		با تو مرا هنوز نه هنگام داوری است
فردا که بر من و تو وزد باد مهرگان		آنگه شود پدید که از ما دو مرد کیست»

 

[.ARMIN]

زدیک خداوند بدی نیست فرامشت
این تیغ نه از بهر ستمگاران کردند		انگور نه از بهر نبیدست به چرخشت
عیسی به رهی دید یکی کشته فتاده		حیران شدو بگرفت به دندان سر انگشت
گفتا که «کرا کشتی تا کشته شدی زار؟		تا باز که او را بکشد آنکه تو را کشت؟»
انگشت مکن رنجه به در کوفتن کس		تا کس نکند رنجه به در کوفتنت مشت