| دو چشم آهوانش شیرگیرست | کز او بر من روان باران تیرست | |
| کمان ابروان و تیر مژگان | گواهانند کو بر جان امیرست | |
| چو زلف درهمش درهم از آنم | که بوی او به از مشک و عبیرست | |
| در آن زلفین از آن می‌پیچد این جان | که دل زنجیر زلفش را اسیرست | |
| مگو آن سرو ما را تو نظیری | که ماه ما به خوبی بی‌نظیرست | |
| بیندازم من این سر را به پیشش | اگر چه سر به پیش او حقیرست | |
| خیال روی شه را سجده می‌کن | خیال شه حقیقت را وزیرست |
| چنان کاین دل از آن دلدار مستست | ز خوف صاف ما آن یار مستست | |
| خمارش نشکنم الا به خونم | از این شادی دل غمخوار مستست | |
| شفق وارم به هر صبحی به خون در | که در هر صبح آن خون خوار مستست | |
| مده پند و مبر خونم به گردن | که چشم دلبر کین دار مستست | |
| چرا این خاک همچون طشت خون‌ست | که چشم ساقی اسرار مستست |
| تا نقش خیال دوست با ماست | ما را همه عمر خود تماشاست | |
| آن جا که وصال دوستانست | والله که میان خانه صحراست | |
| وان جا که مراد دل برآید | یک خار به از هزار خرماست | |
| چون بر سر کوی یار خسبیم | بالین و لحاف ما ثریاست | |
| چون در سر زلف یار پیچیم | اندر شب قدر قدر ما راست | |
| چون عکس جمال او بتابد | کهسار و زمین حریر و دیباست | |
| از باد چو بوی او بپرسیم | در باد صدای چنگ و سرناست | |
| بر خاک چو نام او نویسیم | هر پاره خاک حور و حوراست |
| می‌دان که زمانه نقش سوداست | بیرون ز زمانه صورت ماست | |
| زیرا قفصی‌ست این زمانه | بیرون همه کوه قاف و عنقاست | |
| جویی‌ست جهان و ما برونیم | بر جوی فتاده سایه ماست | |
| این جا سر نکته‌ای‌ست مشکل | این جا نبود ولیکن این جاست | |
| جز در رخ جان مخند ای دل | بی او همه خنده گریه افزاست | |
| آن دل نبود که باشد او تنگ | زان روی که دل فراخ پهناست | |
| دل غم نخورد غذاش غم نیست | طوطی‌ست دل و عجب شکرخاست | |
| مانند درخت سر قدم ساز | زیرا که ره تو زیر... |
| دود دل ما نشان سوداست | وان دود که از دلست پیداست | |
| هر موج که می‌زند دل از خون | آن دل نبود مگر که دریاست | |
| بیگانه شدند آشنایان | دل نیز به دشمنی چه برخاست | |
| هر سوی که عشق رخت بنهاد | هر جا که ملامت‌ست آن جاست | |
| ما نگریزیم از این ملامت | زیرا که قدیم خانه ماست | |
| در عشق حسد برند شاهان | زان روی که عشق شمع دل‌هاست | |
| پا بر سر چرخ هفتمین نه | کاین عشق به حجره‌های بالاست | |
| هشیار مباش زان که هشیار | در مجلس عشق سخت رسواست |
| دل آمد و دی به گوش جان گفت | ای نام تو این که می‌نتان گفت | |
| درنده آنک گفت پیدا | سوزنده آنک در نهان گفت | |
| چه عذر و بهانه دارد ای جان | آن کس که ز بی‌نشان نشان گفت | |
| گل داند و بلبل معربد | رازی که میان گلستان گفت | |
| آن کس نه که از طریق تحصیل | آموخت ز بانگ بلبلان گفت | |
| صیادی تیر غمزه‌ها را | آن ابروهای چون کمان گفت | |
| صد گونه زبان زمین برآورد | در پاسخ آن چه آسمان گفت | |
| ای عاشق آسمان قرین شو | با او که حدیث نردبان گفت |
| گویم سخن شکرنباتت | یا قصه چشمه حیاتت | |
| رخ بر رخ من نهی بگویم | کز بهر چه شاه کرد ماتت | |
| در خرمنت آتشی درانداخت | کز خرمن خود دهد زکاتت | |
| سرسبز کند چو تره زارت | تا بازخرد ز ترهاتت | |
| در آتش عشق چون خلیلی | خوش باش که می‌دهد نجاتت | |
| عقلت شب قدر دید و صد عید | کز عشق دریده شد براتت | |
| سوگند به سایه لطیفت | سوگند نمی‌خورم به ذاتت | |
| در ذات تو کی رسند جان‌ها | چون غرقه شدند در صفاتت | |
| چون جوی روان و ساجدت... |
| آمد رمضان و عید با ماست | قفل آمد و آن کلید با ماست | |
| بربست دهان و دیده بگشاد | وان نور که دیده دید با ماست | |
| آمد رمضان به خدمت دل | وان کش که دل آفرید با ماست | |
| در روزه اگر پدید شد رنج | گنج دل ناپدید با ماست | |
| کردیم ز روزه جان و دل پاک | هر چند تن پلید با ماست | |
| روزه به زبان حال گوید | کم شو که همه مرید با ماست | |
| چون هست صلاح دین در این جمع | منصور و ابایزید با ماست |
| یا که به راه آرم این صید دل رمیده را | یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را | |
| یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن | یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را | |
| کودک اشک من شود خاک‌نشین ز ناز تو | خاک‌نشین چرا کنی کودک نازدیده را؟ | |
| چهره به زر کشیده‌ام، بهر تو زر خریده‌ام | خواجه! به هیچ‌کس مده بنده‌ی زر خریده را | |
| گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی | کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را؟ | |
| گر دو جهان هوس بود، بی‌تو چه دسترس بود؟ | باغ ارم قفس بود، طایر پر بریده را | |
