شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

ز عشقت بی‌قرارم با که گویم		ز هجرت خوار و زارم با که گویم
نمی‌پرسی ز احوالم که چونی		پریشان روزگارم با که گویم
همی خواهم که بفرستم سلامی		چو یک محرم ندارم با که گویم

□

تماشا حیف باشد بی رخ دوست		که جانان نبود و گزار بینم
بروی گل توان دیدن چمن را		چو گل نبود چه بینم ؟ خار بینم
روای رضوان تو دانی و بهشتت		مرا بگذار تا دیدار بینم
فرو گویم به چشمت قصه‌ی خویش		اگر آن م**س.ت را هشیار بینم

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

م**س.ت من چون باده نوشی جرعه برمن بریز		درد جام خود برین رسوای تر دامن بریز
تیرگی عیش مشتاقان ترا چون رو شنست		بردل تاریک خسرو و باده‌ی روشن بریز

□

از ما چه احتراز نمودی که در جهان

هرگز نکرد شمع ز پروانه احتراز

□

به راه کعبه که از هر طرف کمین گاهی است

اگر ز خویش گذشتی قدم منه بهراس

□

رو ای صبا و ز بهر مسافران فراق

ازان دو لب سخنی چند یادگاری پرس

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش		که بود آن بخت بیدارم درآغوش
خوش آن حالت که گاه گفتن راز		دهانم بود نزدیک بنا گوش
دو سه بار ای خیال یار با من		بگو خوابی که دیدستم شب دوش
فغان خسرو است از سوزش دل		بنالد دیگ چون زآتش کند جوش

 

[.ARMIN]

دزدانه در آمد از درم دوش		افگنده کمند زلف بردوش
برخاستم و فتادم از پای		چون او بنشست رفتم از هوش
آن نرگس نیم م**س.ت جادوش		آهو بره‌یی به خواب خرگوش
هر کس که ببیندت به یک روز		ملک دو جهان کند فراموش
بی روی تو نوش می شود نیش		و ز دست تو نیش می‌شود نوش
یک حلقه به گوش خسرو انداز		کوبنده‌ی تست و حلقه در گوش

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش		تا زمانی دیده‌ام روی خوش جانان خویش
از خیال او چه نالم رفت کارم زدست		من به خون خویش پروردم بلای جان خویش
ای جفا آموخته از غمزه‌ی بدخوی خویش		نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش
روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد		روی خود در روی من بین روی من در روی خویش
یک دم ای آیینه‌ی جان رونما تا جا کنم		برسردست خودت یا بر سر زانوی خویش
گر خیال قامتت اندر شر و شور اوفتد		سرنگون همچون خیال خود فتد در جوی خویش
گوش هندو پاره...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش		ور به سامان روزگاری نیست گو هرگز مباش
هر خسی را از گلستان جهان گلها شگفت		گر مرا بوی بهاری نیست گو هرگز مباش
چهره‌ی زرین و سیمین سینه‌ی ترکان بستم		بازور سیمم شماری نیست گو هرگز مباش
آسمان وا راست دامان مراد ناکسان		گر مرا پیوند واری نیست هرگز گو مباش
غم خود ازعشقست گو در جان من جاوید باد		گر غم را غم‌گساری نیست هرگز گو مباش
عشق بازی با خیال یار هم شبها خوشست		باری ار بوس و کناری نیست گو هرگز مباش
مجلس عیشست و جز...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش		سخن قند مگو با لب شکر شکنش
گر زند با دهنش بسته ز بی‌مغزی لاف		هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش
ای صبا گوی زمن غنچه‌ی تر دامن را		چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش
دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات		گفت باید طلبید ازلب شیرین منش
گر شور در غم تو چهره‌ی عاشق گاهی		باز گلگون کند از خون دل خویشتنش
زلف کج طبع تو هندوی بلا انگیز است		چشم سر م**س.ت تو ترکیست که یغماست فنش
روز و شب وصف رخ خوب تو گوید خسرو		تا چه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش		وان شکر خنده‌ی شیرین تو از چشمه‌ی نوش
گریه می‌آیدم از دور به آواز بلند		که از آن گریه نمی‌آیدم آواز به گوش
ای به خشم از برمن رفته و تنها خفته		چشم را گوی که چندین طرف خواب بپوش

□

از رخت برآسمان مه شد خجل

در چمن هم بوستان افروز خویش

 

[.ARMIN]

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش		وان شکر خنده‌ی شیرین تو از چشمه‌ی نوش
گریه می‌آیدم از دور به آواز بلند		که از آن گریه نمی‌آیدم آواز به گوش
ای به خشم از برمن رفته و تنها خفته		چشم را گوی که چندین طرف خواب بپوش

□

از رخت برآسمان مه شد خجل

در چمن هم بوستان افروز خویش

 

[.ARMIN]

آنکه از جان دو ستر میدارمش		گر مرا بگذاشت من نگذارمش
آنکه در خون دل من تشنه است		من دو چشم خویش می پندارمش
گر چه هست او یار من من یار او		من کجا یارم که گویم یارمش
هیچ رحمی نیست بر بیمار خوش		آن طبیبی را که من بیمار مش
با دل خود گفتم او را چیستی ؟		گفت خسرو او گل و من خارمش