شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا		که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا
رخ تو دیدم و گفتی سپند سوز مرا		چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا
کسان بکوی تو پندم دهند و در جایی		که دیده روی تو بیند چه جای پند آنجا
به خانه‌ی تو همه روز بامداد بود		که آفتاب نیارد شدن بلند آنجا
بشانه شست تو می‌بافت زلف چون زنجیر		مگیر سخت که دیوانه یی است چند آنجا
کجا روم که ز کوی تو هر کجا که روم		رسد زجعد کمندت خم کمند آنجا
ز زلفش آمد یای باد حال دلها چیست؟

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را		که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع		بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را
تماشا می‌کنم این قد قیامت می‌کند یا رب		که خواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را

 

[.ARMIN]

دیوانه میکنی دل و جان خراب را

دیوانه میکنی دل و جان خراب را		مشکن به ناز سلسله‌ی مشک ناب را
آفت جمال شاهد و ساقیست بیهده		بد نام کرده‌اند به مستی ش*ر..اب را
خونابه میچکاندم از گریه سوز دل		خوش گریه‌یی است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت		آری سفال گرم به جوش آرد آب را

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا		تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد		به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا
رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم		دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو		که آن آواره‌ی از کوی بتان آواره تر بادا
همه گویند کز خون‌خواریش خلقی بجان آمد		من این گویم که بهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد		و گر جانان بدین شادست یا رب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را		عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را
تاراج خوبرویی در ملک جان در آمد		آن دل که بود وقتی گویی نبود ما را

□

رخ بنما برمراد ارنه به خون منی

آب به سیری مده تشنه‌ی دیرینه را

□

رسید باد صبا تازه کرد جان مرا

نهفته دار بمن بوی دلستان مرا

 

[.ARMIN]

سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟		من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نبینم آن لب خندان ز بیم جان یک‌سره		ز دور سنگ خورم با گهر چه کار مرا؟
اگر قضاست که میرم به عشق تو آری		بکارهای قضا و قدر چکار مرا ؟
به طاعتم طلبند و به عشرتم خوانند		من و غم تو به کار دگر چکار مرا؟

 

[.ARMIN]

گر چه بربود عقل و دین مرا		بد مگویید نازنین مرا
گوشش از بار درد گران گشتست		نشنود ناله‌ی حزین مرا
آخر ای باغبان یکی بنمای		به من آن سرو راستین مرا
دست در گل همی زنم لیکن		خار می‌گیرد آستین مرا

 

[.ARMIN]

سری دارم که سامان نیست او را		به دل دردی که درمان نیست او را
به راه انتظارم هست چشمی		که خوابی هم پریشان نیست او را
به عشق از گریه هم ماندم چه جویم		باران از کشتی که یاران نیست او را
فرامش کرد عمرم روز را ز اینک		شبی دارم که پایان نیست او را
خط نو خیز و لب ساده از آنست		خوش آن مضمون که عنوان نیست او را
ز خسرو رخ مپیچ ار گشت ناچیز		خیالی هست گرجان نیست او را

 

[.ARMIN]

گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را		سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را
تو می‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو		که داد این روش و شکل سر و سبز قبا را
برون خبر لم دمی تا برآورند شهادت		چو بنگرند خلایق کمال صنع خدا را
چو در جفات بمیرم بخوانی آنچه نوشتم		بر آستان تو از خون دیده حرف وفا را
فلک که می‌برد از تیغ بند بند عزیزان		گمان مبر که رساند بهم دویار جدا را
در آن مبین تو که شور است آب دیده عاشق		که پرورش جز از ین آب نیست مهر گیا را
صبا نسیم تو...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را		تا نکنی ملامتی غمزه‌ی کینه توز را
دین هزار پارسا در سر گیسوی تو شد		چند به ناکسان دهی سلسله‌ی رموز را
قصه عشق خود رود پیش فسردگان ولی		سنگ تراش کی خرد گوهر شب فروز را
ساقی نیم م**س.ت من جام لبالب آر تا		نقل معاشران کنم این دل خام سوز را

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.