| ای کرده خجل بتان چین را | بازار شکسته حور عین را | |
| بنشانده پیاده ماه گردون | برخاسته فتنه‌ی زمین را | |
| مگذار مرا به ناز اگر چند | خوب آید ناز نازنین را | |
| منمای همه جفا گه مهر | چیزی بگذار روز کین را | |
| دلداران بیش از این ندارند | با درد قرین چو من قرین را | |
| هم یاد کنند گه گه آخر | خدمتگاران اولین را | |
| ای گم شده مه ز عکس رویت | در کوی تو لعبتان چین را | |
| این از تو مرا بدیع ننمود | من روز همی شمردم این را |
| ای کرده در جهان غم عشقت سمر مرا | وی کرده دست عشق تو زیر و زبر مرا | |
| از پای تا به سر همه عشقت شدم چنانک | در زیر پای عشق تو گم گشت سر مرا | |
| گر بی‌تو خواب و خورد نباشد مرا رواست | خود بی‌تو در چه خور بود خواب و خور مرا | |
| عمری کمان صبر همی داشتم به زه | آخر به تیر غمزه فکندی سپر مرا | |
| باری به عمرها خبری یابمی ز تو | چون نیست در هوای تو از خود خبر مرا | |
| در خون من مشو که نیاری به دست باز | گر جویی از زمانه به خون جگر مرا |
| تا بود در عشق آن دلبر گرفتاری مرا | کی بود ممکن که باشد خویشتن‌داری مرا | |
| سود کی دارد به طراری نمودن زاهدی | چون ز من بربود آن دلبر به طراری مرا | |
| ساقی عشق بتم در جام امید وصال | می گران دادست کارد آن سبکساری مرا | |
| زان بتر کز عشق هستم م**س.ت با خصمان او | می‌بباید بردن او مستی به هشیاری مرا | |
| زارم اندر کار او وز کار او هر ساعتی | کرد باید پیش خلق انکار و بیزاری مرا | |
| این شگفتی بین و این مشکل که اندر عاشقی | برد باید علت لنگی و رهواری مرا |
| گر باز دگرباره ببینم مگر اورا | دارم ز سر شادی بر فرق سر او را | |
| با من چو سخن گوید جز تلخ نگوید | تلخ از چه سبب گوید چندین شکر او را | |
| سوگند خورم من به خدا و به سر او | کاندر دو جهان دوست ندارم مگر او را | |
| چندان که رسانید بلاها به سر من | یارب مرسان هیچ بلایی به سر او را | |
| هر شب ز بر شام همی تا به سحرگه | رخساره کنم سرخ ز خون جگر او را |
| از دور بدیدم آن پری را | آن رشک بتان آزری را | |
| در مغرب زلف عرض داده | صد قافله ماه و مشتری را | |
| بر گوشه‌ی عارض چو کافور | برهم زده زلف عنبری را | |
| جزعش به کرشمه درنوشته | صد تخته‌ی تازه کافری را | |
| لعلش به ستیزه در نموده | صد معجزه‌ی پیمبری را | |
| تیر مژه بر کمان ابرو | برکرده عتاب و داوری را | |
| بر دامن هجر و وصل بسته | بدبختی و نیک‌اختری را | |
| ترسان ترسان به طنز گفتم | آن مایه‌ی حسن و دلبری را | |
| جانا به جان رسید ز عشق تو کار ما | دردا که نیستت خبر از روزگار ما | |
| در کار تو ز دست زمانه غمی شدم | ای چون زمانه بد، نظری کن به کار ما | |
| بر آسمان رسد ز فراق تو هر شبی | فریاد و نالهای دل زار زار ما | |
| دردا و حسرتا که بجز بار غم نماند | با ما به یادگاری از آن روزگار ما | |
| بودیم بر کنار ز تیمار روزگار | تا داشت روزگار ترا در کنار ما | |
| آن شد که غمگسار غم ما تو بوده‌ای | امروز نیست جز غم تو غمگسار ما | |
| آری به اختیار دل انوری نبود | دست قضا ببست در... |
| ای غارت عشق تو جهانها | بر باد غم تو خان و مانها | |
| شد بر سر کوی لاف عشقت | سرها همه در سر زبانها | |
| در پیش جنیبت جمالت | از جسم پیاده گشته جانها | |
| در کوکبه‌ی رخ چو ماهت | صد نعل فکنده آسمانها | |
| نظارگیان روی خوبت | چون در نگرند از کرانها | |
| در روی تو روی خویش بینند | زینجاست تفاوت نشانها | |
| گویم که ز عشوهای عشقت | هستیم ز عمر بر زبانها | |
| گویی که ترا از آن زیان بود | الحق هستی تو خود از آنها | |
| خه‌خه به نام ایزد آن روی کیست یارب | آن سحر چشم و آن رخ آن زلف و خال و آن لب | |
| در وصف حسن آن لب ناهید چنگ مطرب | بر چرخ حسن آن رخ خورشید برج کوکب | |
| مسرور عیش او را این عیش عادتی غم | بیمار هجر او را این مرگ صورتی تب | |
| نقشی نگاشت خطش از مشک سوده بر گل | دامن فکند زلفش بر روز روشن از شب | |
| دامیست چین زلفش عقل اندرو معلق | جزعیست چشم شوخش سحر اندرو مرکب | |
| گه مشک می‌فشاند بر مه ز گرد موکب | گه ماه می‌نگارد در ره ز نعل مرکب | |
| در پیش نور رویش گردون به دست حسرت |
| خه از کجات پرسم چونست روزگارت | ما را دو دیده باری خون شد در انتظارت | |
| در آرزوی رویت دور از سعادت تو | پیچان و سوگوارم چون زلف تابدارت | |
| ما را نگویی ای جان کاخر به چه عنایت | بیگانگی گرفتی از یار دوستدارت | |
| ای جان و روشنایی به زین همی بباید | تو برکناری از ما، ما در میان کارت | |
| با مات در نگیرد ماییم و نیم جانی | یا مرگ جان گزینم یا وصل خوشگوارت | |
| گر بخت دست گیرد ور عمر پای دارد | یکبار دیگر ای جان گیریم در کنارت |
